IBPBII/1/415-93/10/ASz

INTERPRETACJAINDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2010r. (data wpływu do tut. Biura - 27 stycznia 2010r.), uzupełnionym w dniu 29 marca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatku poniesionego na zakup aparatu słuchowego - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27 stycznia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatku poniesionego na zakup aparatu słuchowego.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 19 marca 2010r. Znak: IBPB II/1/415-93/10/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 29 marca 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni ma 67 lat, jest emerytką, posiada orzeczenie komisji lekarskiej z 1996r., która zaliczyła ją do II grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia – na stałe.

Do listopada 2003r. wnioskodawczyni pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy, której wypłata na jej wniosek została zawieszona. ZUS przyznał jej emeryturę, gdyż osiągnęła już wiek emerytalny, posiadała odpowiedni staż pracy i był to dla niej korzystniejszy wariant.

W październiku 2009r. wnioskodawczyni dokonała zakupu aparatu słuchowego (z wniosku NFZ), gdyż cierpi na głęboki niedosłuch. Koszt aparatu wyniósł 3169 zł, z czego NFZ pokrył 610 zł (wnioskodawczyni posiada fakturę VAT). Z własnych środków wnioskodawczyni wydała 2559 zł. Wnioskodawczyni nadmieniła, że jej wniosek o dofinansowanie zakupu aparatu z funduszu dla osób niepełnosprawnych pozostał do tej pory bez odpowiedzi, pomimo tego, że jej dochód miesięczny nie przekraczał podanego limitu (wynosił 1870 zł).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawczyni przysługuje ulga rehabilitacyjna w zeznaniu podatkowym za rok 2009 z tytułu zakupu aparatu słuchowego... W jakiej formie i w jakim zakresie...

Zdaniem wnioskodawczyni przysługuje jej ulga rehabilitacyjna z tytułu zakupu aparatu słuchowego, gdyż jest inwalidką, osobą niepełnosprawną, aparat został zakupiony na zlecenie lekarza specjalisty (laryngologa) i pozwala jej na znormalizowanie funkcjonowania życiowego; jego zakup był konieczny. Ulga mogłaby być, zdaniem wnioskodawczyni, zastosowana w formie odpisu od dochodu przed opodatkowaniem całej kwoty poniesionej ze środków własnych wnioskodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni posiada orzeczenie komisji lekarskiej z 1996r., która zaliczyła ją do II grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia – na stałe. Dokonała zakupu aparatu słuchowego (z wniosku NFZ), gdyż cierpi na głęboki niedosłuch. Koszt aparatu wyniósł 3169 zł, z czego NFZ pokrył 610 zł (wnioskodawczyni posiada fakturę VAT). Z własnych środków wnioskodawczyni wydała 2559 zł. Z uzupełnienia wniosku wynika również, że aparat został zakupiony na zlecenie lekarza specjalisty (laryngologa).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że aparat słuchowy jest niewątpliwie urządzeniem ułatwiającym osobie niedosłyszącej wykonywanie czynności życiowych oraz przystosowującym osobę niepełnosprawną do czynnego udziału w życiu społecznym. Wydatki na ten cel mieszczą się zatem w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, ww. wydatki poniesione przez wnioskodawczynię w 2009 roku na zakup aparatu słuchowego będą mogły zostać zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w powołanym powyżej przepisie i odliczone od dochodu w zeznaniu rocznym za 2009 rok.

W przypadku wnioskodawczyni odliczeniu podlegać będzie różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą dofinansowaną z Narodowego Fundusz Zdrowia, tj. 2559 zł., o ile wnioskodawczyni nie zostaną zwrócone koszty zakupu aparatu słuchowego przez fundusz dla osób niepełnosprawnych.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.