ITPB1/415-397/10/WM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2010 r. (data wpływu 23 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 23 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 28 czerwca 2010 r. (data wpływu 6 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje rozszerzyć prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą o usługi pośrednictwa w sprzedaży praw autorskich do wykorzystywania zdjęć (np. w katalogach reklamowych, na stronach internetowych, w publikacjach, itp.) za pomocą własnego serwisu internetowego. W serwisie tym zdjęcia zamieszczać mogłyby m.in. osoby fizyczne (fotografowie) nie prowadzący działalności gospodarczej. Z osobą taką zamierza zawierać umowę na piśmie, określającą warunki współpracy i rozliczeń. Osoba taka za pośrednictwem tego serwisu internetowego umieszczałaby bezpłatnie swoje zdjęcia, odpowiednio je katalogując i opisując. Prawa do wykonywania zdjęć sprzedawane byłyby za określoną kwotę, widoczną dla klientów w serwisie internetowym. Klienci korzystający z serwisu mogliby wybierać zdjęcia, do których zamierzają wykupić wspomniane prawa oraz dokonać transakcji płacąc przelewem na konto Wnioskodawcy (za pośrednictwem firmy obsługującej transakcje w Internecie). Klient otrzymywałby wystawioną przez Wnioskodawcę fakturę VAT (która stanowiłaby jego przychód i od której płaciłby podatki). Za sprzedaż przez Wnioskodawcę praw do wykorzystywania zdjęcia, jego autor (fotograf), który zdjęcie umieścił w jego serwisie internetowym, otrzymywałby wynagrodzenie w wysokości określonej w umowie i to byłby koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie umowy z fotografem (zawierającej wszystkie jego dane oraz numer konta bankowego) oraz dowodu wypłaty należności za zdjęcie (wyciąg z konta, na którym będzie uwidoczniony przelew), Wnioskodawca będzie mógł ująć wypłaconą kwotę w ciężar kosztów podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ osoba taka nie prowadzi działalności gospodarczej, nie może wystawić na rzecz Wnioskodawcy rachunku, ani faktury. Umowa zawierająca dane obu stron oraz określająca sposób i wysokość rozliczeń, poparta dowodem uiszczenia należności, może stanowić podstawę do uwzględnienia kwoty wypłacanej fotografowi w kosztach uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów.

Art. 24a ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy.

Natomiast zgodnie z art. 24a ust. 7 tej ustawy Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, określi sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, szczegółowe warunki, jakim powinna odpowiadać ta księga, aby stanowiła dowód pozwalający na określenie zobowiązań podatkowych, oraz szczegółowy zakres obowiązków związanych z jej prowadzeniem, a także terminy zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu księgi.

Na podstawie powyższej delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). Zgodnie z § 26 ww. rozporządzenia zapisy w księdze dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 12-16.

Stosownie do treści § 12 ust. 3 ww. rozporządzenia podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej „fakturami”, odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub

2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,

2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,

3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,

4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

1. oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Ponadto, w myśl § 13 ww. rozporządzenia za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;

2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;

3. dowody przesunięć;

4. dowody opłat pocztowych i bankowych; inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Ustawodawca przewidział również możliwość dokumentowania operacji gospodarczych za pomocą dowodów wewnętrznych zakreślając w sposób niezwykle precyzyjny możliwość posługiwania się nimi przez przedsiębiorcę. Dowody wewnętrzne są sporządzane na udokumentowanie zapisów w księdze dotyczących niektórych kosztów (wydatków) przez osoby, które bezpośrednio dokonały wydatków. Dokumenty te powinny być zaopatrzone w datę i podpisy osób, które dokonały wydatków, a ponadto powinny określać przy zakupie - nazwę towaru, ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku) (§ 14 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Dowody wewnętrzne mogą dotyczyć wyłącznie zdarzeń gospodarczych wymienionych w § 14 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, a więc:

1. zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt;

2. zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych (PKWiU 01.11.91-00), jagód, owoców leśnych (PKWiU 01.13.23-00) i grzybów (PKWiU 01.12.13-00.43);

3. wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;

4. zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;

5. kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących;

6. zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych;

7. wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele;

8. opłat sądowych i notarialnych;

8a) opłaty skarbowej uiszczanej znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;

9. wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

Zaznaczyć przy tym należy, iż cytowane powyżej przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawierają zamknięty katalog dokumentów stanowiących podstawę do ujęcia wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W przypadku zatem zakupu towarów handlowych dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jest, co do zasady faktura VAT.

Jeżeli jednak osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą dokonuje zakupu towarów handlowych od osób fizycznych, które działalności gospodarczej nie prowadzą, to dokumentem stanowiącym podstawę wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów może być umowa sprzedaży spełniająca wymagania określone w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia i zawarta zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zawierał będzie na piśmie umowy z osobami fizycznymi nieprowadzacymi działalności gospodarczej określające warunki współpracy i rozliczeń dotyczącymi umieszczenia na własnym serwisie internetowym zdjęć wykonanych przez te osoby oraz odpłatność za odsprzedaż praw do tych zdjęć i ich dalsze wykorzystanie przez potencjalnych odbiorców. We wniosku wskazano również, że należność od osoby kupującej prawo do wykorzystania zdjęć będzie stanowiło przychód Wnioskodawcy, oraz że wysokość wynagrodzenia należnego od Wnioskodawcy autorom zdjęć będzie określona w umowie.

Jeżeli więc umowy zawierane przez Wnioskodawcę na piśmie z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (fotografami) spełniają wymagania określone w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia i zawarte zostały zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), to stanowisko Wnioskodawcy w zakresie dokumentowania kosztów uzyskania przychodów należy uznać za prawidłowe. Kwoty, które – na podstawie umowy – Wnioskodawca zobowiązany jest uiścić na rzecz kontrahentów, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli będą poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi skutki prawne.

Jednocześnie należy wskazać, że organ podatkowy w interpretacji indywidualnej nie ocenił możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie opisanym we wniosku oraz wymogów formalnych, jakie Wnioskodawca winien spełnić by zawierać tego typu umowy z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalność gospodarczą.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.