PF-II-41171/INT/13/WT/05

Pytanie podatnika:

Czy istnieje możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodu, diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych?

Decyzja

Na podstawie art. art. 14 b § 5; 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 25 lipca 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Strzelcach Opolskich z dnia 14 lipca 2005r. Nr PO/415-31/2005 dotyczące interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodu, diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych - utrzymuje w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 10 maja 2005r. - uzupełnionym pismem z dnia 7 czerwca 2005r. - zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Strzelcach Opolskich z wnioskiem o udzielenie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w kwestii czy dieta w podróży służbowej indywidualnego przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych stanowi koszt uzyskania przychodu firmy na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przedstawionym przez Pana stanowiskiem dieta powyższa stanowi koszt uzyskania przychodu, pod warunkiem nie przekroczenia limitów określonych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. oraz pozostawania w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami podatnika.

Postanowieniem z dnia 14 lipca 2005 r. Nr PO/415-31/2005 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Strzelcach Opolskich udzielił interpretacji przepisów prawa podatkowego, w której uznał, iż stanowisko przedstawione przez Pana we wniosku jest nieprawidłowe, gdyż charakter wyjazdów czy to krajowych czy zagranicznych należy do istoty prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej i polega na konieczności stałych wyjazdów do różnych miejscowości. Dlatego też nie mogą one być traktowane jako podróże służbowe i utożsamiane z podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem nie przysługuje Panu prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodu diet z tytułu podróży służbowych z związku ze świadczonymi usługami transportowymi.

W zażaleniu Pana pełnomocnik wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia i orzeczenie o zgodności Pana stanowiska w sprawie z przepisami prawa. Zarzuca rażące naruszenie cytowanego wyżej przepisu prawa podatkowego, gdyż zgodnie z art. 22 ust. 1 cyt. ustawy: "kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23". Artykuł 23 pkt 52 za wyjątek taki uznaje: "wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom", a zatem do kosztów uzyskania przychodu zaliczyć należy wartość takich diet - do wysokości diet pracowniczych.

Podnosi, iż dokonanej wykładni pojęcia "podróż służbowa przedsiębiorcy" nie można uznać za prawidłową. Twierdzi, iż słusznie Naczelnik Urzędu Skarbowego w Strzelcach Opolskich uznał, że osoby prowadzące działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych w kraju i za granicą ze względu na specyfikę i zakres świadczonych usług nie mają określonego stałego miejsca wykonywania pracy. A zatem punktem odniesienia lokalizacji zadania służbowego jest w ich przypadku pierwszoplanowe, podstawowe miejsce, określone cyt. przepisem, tj. - siedziba firmy. Zadania służbowe wykonywane poza miejscowością, w której znajduje się siedziba przedsiębiorcy, są zatem - w zgodzie z treścią tegoż przepisu - podróżą służbową.

Nadto wskazuje, iż sposób rozumowania, zaprezentowany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Strzelcach Opolskich jest niekonsekwentny i niespójny, gdyż kwestionuje się wybiórczo tylko jeden rodzaj wydatków, związanych z podróżą służbową tj. diety, nie kwestionując prawa przedsiębiorcy do zaliczania do kosztów uzyskania przychodu kosztów przejazdów, noclegów i innych wydatków.

Rozpatrując złożone zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu, stwierdza co następuje.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 wyżej wymienionej ustawy.

W świetle postanowień art. 23 ust. 1 pkt 52 cyt. wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra tj. w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1990) i w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1991).

Rozporządzenia te nie zawierają definicji podróży służbowej. Definicję taką można pośrednio wywieść z treści art. 77 5 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.). W świetle tego przepisu za podróż służbową należy uznać wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Jednakże, zgodnie z treścią pisma Ministerstwa Finansów Departamentu Podatków Bezpośrednich z dnia 5 grudnia 2003 r., znak: PB2/AS-033-0600-2495/03 i pisma z dnia 12 września 2005 r. znak: PB 3-IP-8213-206/05/1165, w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportu samochodowego brak jest uzasadnienia dla przyjęcia, że wykonywanie przez te osoby zadań poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, wiąże się z podróżą służbową. Należy, bowiem przyjąć, że świadczenie usług transportowych w ramach wykonywanej działalności stanowi istotę tej działalności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pan pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych.

Zatem czynności kierowcy związane z realizacją tych usług należą do istoty prowadzonej działalności - w związku z czym nie mogą być utożsamiane z podróżą służbową w rozumieniu przepisów ustawy podatkowej oraz przepisów szczególnych Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej. W konsekwencji, jeżeli przedsiębiorca nie odbywa podróży służbowej, nie można mówić o dietach.

Wobec powyższego zawarte w zażaleniu stanowisko, iż diety za czas podróży służbowej indywidualnego przedsiębiorcy, wykonującego działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych, stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 23 ust 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie jest prawidłowe.

Nie zmienia to jednak faktu, że istnieją sytuacje, w których osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą polegającą na usługach transportowych może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet w wysokości określonego limitu. Przykładowo można wskazać podróż związaną z koniecznością zawarcia umowy o świadczenie usługi czy dokonania zakupu środka trwałego dla potrzeb prowadzonej działalności.

W opisanym stanie faktycznym i prawnym sprawy, mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż prawidłowe jest zaskarżone postanowienie organu podatkowego pierwszej instancji, stąd orzeczono jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna.

Na decyzję przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu za pośrednictwem tut. organu w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia.