PF-II/41171-0009/07/SK

Pytanie podatnika:

Dotyczy interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwestii uznania za koszy uzyskania przychodów wartości diet z tytułu odbywania służbowych podróży krajowych i zagranicznych pracowników oraz wspólników spółki cywilnej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych.

Decyzja

Na podstawie art. 14 b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 21 maja 2007r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu z dnia 11 maja 2007r. Nr PD IA/415-3/2007 dotyczące interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwestii uznania za koszy uzyskania przychodów wartości diet z tytułu odbywania służbowych podróży krajowych i zagranicznych pracowników oraz wspólników spółki cywilnej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych – zmienia zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

W dniu 22 lutego 2007r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu wpłynął Pana wniosek o udzielenie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w kwestii uznania za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu odbywania służbowych podróży krajowych i zagranicznych pracowników oraz wspólników spółki cywilnej prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług w zakresie transportu wodnego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż prowadzi Pan działalność gospodarczą w spółce cywilnej ..., która wykonuje usługi w zakresie wodnego transportu śródlądowego. Zestawy pływające kierowane i obsługiwane są zarówno przez pracowników spółki, jak i samych właścicieli.

Pana zdaniem do kosztów uzyskania przychodów można zaliczać - w myśl przepisów art. 22 oraz art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość diet wypłacanych pracownikom oraz wartość diet wspólników spółki jako przedsiębiorców do wysokości diet przysługujących pracownikom.

Wskazał, iż potwierdzeniem powyższego stanowiska są wyroki: NSA z dnia 15.09.2005r. sygn. akt FSK 2175/2004 i 2176/2004, WSA w Poznaniu z dnia 20.05.2004r. sygn. akt I SA/Po 172/02 i I SA/Po 173/02 oraz WSA w Lublinie z dnia 17.01.2007r. sygn. akt I SA/Lu 757/06. Ponadto powołał pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23.05.2006r. nr PB2/005-SIP-131/06 oraz postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łańcucie z dnia 31.01.2006r. nr US. IA/2/415/2-IP/2006.

Postanowieniem z dnia 11 maja 2007r. nr PD IA/415-3/2007 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu udzielił interpretacji przepisów prawa podatkowego, w której uznał, iż Pana stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe. Stwierdził, iż świadczenie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usług w zakresie transportu wodnego, nie może być traktowane jako odbywanie podróży służbowych zarówno przez osoby prowadzące działalność gospodarczą, jak i przez pracowników. W związku z tym podatnikowi nie przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestionując wydane rozstrzygnięcie, pismem z dnia 21 maja 2007r. wniósł Pan zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu. W złożonym zażaleniu zarzuca spornemu postanowieniu naruszenie przepisów art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa poprzez błędną interpretację materialnego prawa podatkowego, w szczególności art. 22 oraz art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz błędną interpretację prawa pracy, w szczególności art 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy.

Podtrzymuje Pan stanowisko wyrażone we wniosku, wnosząc równocześnie o ponowną analizę przytoczonej w nim argumentacji. Zarzuca, iż wbrew stanowisku Naczelnika Urzędu Skarbowego z przepisów prawa pracy nie wynika, by cechą immanentną podróży służbowej była jej incydentalność oraz by musiała być wyjątkiem od codziennych zadań. Nie wynika także, by pracownik miał pełną swobodę czasu wyjazdu czy powrotu i środka lokomocji. Pana zdaniem twierdzenia te są całkowicie dowolne i w sposób oczywisty sprzeczne z przepisami w tym zakresie. Ponadto podnosi – powołując się na orzeczenie WSA z 18.10.2006r. sygn. akt. I SA/Łd 912/06 - iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych od rodzaju prowadzonej działalności. Tym samym uważa Pan, iż stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu jest niezgodne z wykładnią gramatyczną, celowościową i systemową przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wynika z całkowicie mylnej interpretacji stosownych przepisów prawa pracy.

Rozpatrując złożone zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu stwierdza co następuje:

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.Oznacza to, iż określone wydatki mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodu jedynie pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wykazania, że ich poniesienie może lub ma bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub na zachowanie (zabezpieczenie) jego źródła.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 w/w ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nim współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Powyższe oznacza, iż osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas ich podróży służbowych w ramach określonego limitu, a mianowicie w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Zauważyć należy, iż przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej, dlatego też dla celów podatkowych należy przyjąć znaczenie tego pojęcia wynikające z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz.U. Z 1998r. Nr 21, poz 94 ze zm.). Zgodnie z art. 775 § 1 w/w ustawy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Rozpatrując znaczenie pojęcia podróży służbowej, uznać należy, iż głównym kryterium pozwalającym na ocenę czy dana podróż ma charakter służbowy, jest ustalenie czy wyjazd ma nastąpić poza miejscowość, w której znajduje się siedziba przedsiębiorcy. Wykonując zadania gospodarcze firmy poza obszarem wykonywania działalności w kraju bądź za granicą, przedsiębiorca odbywa podróż służbową. Bez znaczenia pozostaje przy tym, czy można podróży przypisać cechy incydentalności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym art. 23 ust. 1 pkt 52, nie zawierają ograniczeń pozwalających na pozbawienie podatnika prawa do odliczenia diet ze względu na charakter lub rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej. Twierdzenie, iż przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą na terenie całego kraju lub poza jego granicami nie odbywa podróży służbowej tylko dlatego, że wykonywane przez niego zadania należą do zakresu prowadzonej przez niego działalności, pozbawione jest podstaw prawnych. Takie stanowisko zgodne jest z aktualną linią orzecznictwa sądowoadministracyjnego (wyrok NSA z dnia 15 września 2005r. sygn. akt FSK 2176/04, wyrok WSA w Bydgoszczy z 28 marca 2006r. sygn akt. I SA/Bd 43/06, wyrok WSA we Wrocławiu z 16 listopada 2006r. sygn. akt I SA/Wr 615/06, wyrok WSA w Lublinie z 17 stycznia 2007r. sygn. akt I SA/Lu 757/06, wyrok WSA w Łodzi z 16 lutego 2007r. sygn. akt I SA/Łd 1355/06) oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 30 maja 2007r. sygn. akt I SA/Op 100/07.

Powyższe odnosi się równocześnie do pracowników zatrudnionych w firmie prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych, o ile w umowie o pracę określono jako miejsce wykonywania pracy siedzibę firmy, a wyjazd służbowy odbywa się poza miejscowość, w której znajduje się ta siedziba.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż prowadzi Pan działalność gospodarczą w spółce, która wykonuje usługi w zakresie wodnego transportu śródlądowego. Zatem wykonywanie bezpośrednio przez wspólników oraz pracowników zadań związanych z prowadzoną działalnością poza miejscowością, w której znajduje się siedziba spółki, uznać należy za podróż służbową. Bez znaczenia pozostaje przy tym – jak już wskazano wyżej - że świadczenie usług transportowych w ramach prowadzonej działalności stanowi istotę i przedmiot tej działalności.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż diety za czas podróży krajowej i zagranicznej osób prowadzących działalność gospodarczą w zakresie usług transportu wodnego, stanowią w ramach określonego limitu koszty uzyskania przychodów w myśl przepisów art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kosztami uzyskania przychodów są także diety pracowników zatrudnionych przy wykonywaniu wskazanych usług, co pozostaje w zgodzie z art. 22 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opisanym stanie faktycznym i prawnym sprawy należało stwierdzić, iż nieprawidłowe jest zaskarżone postanowienie organu podatkowego pierwszej instancji, stąd orzeczono jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna.

Na decyzję przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem tut. organu w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia.Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach.