IBPBI/1/415-204/10/KB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2010r. (data wpływu do tut. Biura 25 lutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczania do przychodów prowadzonej działalności gospodarczej oraz kosztów jego uzyskania podatku od wartości dodanej – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 25 lutego 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczania do przychodów prowadzonej działalności gospodarczej oraz kosztów jego uzyskania podatku od wartości dodanej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, spółka jawna, jest firmą transportową. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje m.in. usługi transportowe na terenie Unii Europejskiej. W związku z tą działalnością nabywa na terytoriach państw członkowskich paliwo do samochodów ciężarowych i płaci razem z należnością główną podatek od wartości dodanej.

Spółka spełnia wszystkie warunki uprawniające ją do zwrotu podatku od wartości dodanej od administracji tych państw. Samodzielnie nie korzystała z tych uprawnień. Zachęcona przez przedstawiciela jej głównego dostawcy paliwa, w dniu 25 kwietnia 2005r. zawarła „Umowę o Fakturowanie Netto” z duńską firmą, która zajmuje się w imieniu podatników zwrotem podatku od wartości dodanej z administracji podatkowych wszystkich państw Unii Europejskiej. Wnioskodawca podpisał ww. firmie pełnomocnictwa uprawniające ją do starania się o przysługujący Wnioskodawcy zwrot zagranicznego podatku VAT oraz oświadczenie, że w żaden inny sposób (przez innego pośrednika lub samodzielnie) w okresie obowiązywania ww. umowy nie będzie występować o zwrot tego podatku. Ww. duńska firma posiada porozumienie z dostawcą paliwa, na podstawie którego podlegający zwrotowi zagraniczny podatek VAT jest zwracany klientom automatycznie poprzez rachunek klienta tworzony przez dostawcę paliwa. Wnioskodawca też posiada taki rachunek, który jest widoczny na każdym dokumencie rozliczeniowym. Za załatwienie wszelkich czynności związanych ze zwrotem zagranicznego VAT, firma duńska pobiera od Wnioskodawcy zgodnie z umową prowizję, która waha się od 10,5% do 15% tego podatku w zależności od kraju.

Praktycznie dokumentowanie zakupów paliwa na terenie krajów Unii Europejskiej i zwrot podatku od wartości dodanej w ramach ww. umowy przedstawia się następująco:

1. Transakcje zakupu paliwa dokonywane są przy użyciu karty paliwowej. Dostawca paliwa wystawia w okresach 14 – dniowych rachunki za paliwo zakupione za granicą, w podziale na poszczególne kraje Unii Europejskiej. Na tych rachunkach zawarta jest: data tankowania, nazwa i adres stacji benzynowej, nr paragonu, jak również ilość, rodzaj, wartość netto paliwa, stawka i kwota podatku od wartości dodanej oraz kwota do zapłacenia. Rachunek wystawiony jest oczywiście w walucie.

2. W następnym okresie 14 – sto dniowego fakturowania wystawiany jest rachunek korygujący od rachunków z poprzedniego okresu fakturowania, np. rachunki, o których mowa w punkcie pierwszym wystawione były z datą 15 września 2009r. to rachunek korygujący wystawiony jest z datą 29 września 2009r. Rachunek korygujący wystawiany jest przez dostawcę paliwa, dotyczy zwrotu podatku od wartości dodanej w Europie i zawiera następujące dane: datę wystawienia rachunku dokumentującego zakupu paliwa, kod i nazwę kraju, na terenie którego paliwo było nabywane, nr rachunków, o których mowa w pkt 1, kwota podatku od wartości dodanej z tych rachunków, waluta, wysokość prowizji dla pośrednika (firmy duńskiej) w % i w walucie, wartość netto do zwrotu (wartość podatku od wartości dodanej pomniejszona o prowizję należną pośrednikowi i o tę kwotę pomniejsza się zobowiązanie Wnioskodawcy wobec dostawcy paliwa. Wystawiany jest jeden rachunek korygujący za 14 – sto dniowy okres fakturowania i obejmuje podatek od wartości dodanej z wszystkich krajów Unii Europejskiej od paliwa zakupywanego w tym okresie.

Zdarzenia gospodarcze, o których mowa wyżej, Wnioskodawca ewidencjonuje w księgach rachunkowych w następujący sposób:

1. Rachunki, o których mowa w pkt 1 księguje w koszty rodzajowe „zużycie materiałów – paliwo” i na zobowiązania wobec kontrahenta – dostawcy paliwa w wartości brutto, przeliczając walutę na PLN wg kursu z dnia poprzedzającego dzień wystawienia rachunku (14 września 2009r.),

2. Na podstawie rachunku korygującego dokonuje dwóch zapisów: ze znakiem minus księguje identycznie jak w pkt 1 całą wartość podatku od wartości dodanej i ze znakiem plus wartość prowizji należnej dla pośrednika w „pozostałe koszty rodzajowe” i na zwiększenie zobowiązania wobec dostawcy paliwa, dokonując przeliczeń w PLN jak wyżej ale z dnia poprzedzającego dzień wystawienia rachunku korygującego (28 września 2009r.)

W wyniku takich księgowań na koncie kosztów „zużycie paliwa” znajduje się wartość netto zakupionego paliwa (brutto – podatek od wartości dodanej z rachunku korygującego), z tym że rachunek na zakup paliwa w wartości brutto jest wyceniany wg innego kursu niż rachunek korygujący (odstęp czasowy 14 dni). Firma duńska przekazuje podatek od wartości dodanej pomniejszony o należną jej prowizję do dostawcy paliwa na wyodrębniony rachunek.

Wnioskodawca nadmienia, że na podstawie cesji roszczeń ujętej w ww. umowie przenosi na firmę duńską prawo do zwróconego przez urzędy skarbowe innych krajów Unii Europejskiej podatku od wartości dodanej – jest jej własnością.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może w zgodzie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych odzyskany w przyspieszonym terminie (14-sto dniowym) podatek od wartości dodanej zapłacony w innych krajach Unii Europejskiej księgować na pomniejszenie kosztów a nie jako przychód...

2. Czy obniżenie kosztów uzyskania przychodów o podatek od wartości dodanej może być dokonywane w miesiącu, który obejmuje datę wystawienia rachunku korygującego...

3. Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo przeliczając zwracany mu podatek od wartości dodanej według kursu walut z dnia poprzedzającego dzień wystawienia rachunku korygującego...

Zdaniem Wnioskodawcy:

ad. 1

Po zaksięgowaniu ze znakiem minus rachunku korygującego, który dokumentuje zwrot zagranicznego podatku VAT (w tym samym miesiącu lub następnym co rachunek dokumentujący zakup paliwa) w kosztach uzyskania przychodu dotyczących zakupu paliwa zostaje jego wartość netto. Wnioskodawca uważa takie rozwiązanie za prawidłowe ponieważ zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podatek od towarów i usług co do zasadny nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Polski podatek od towarów i usług jest tożsamy z podatkami od wartości dodanej w innych krajach Unii Europejskiej. Są to podatki pośrednie i mają neutralny charakter, dlatego podatek od wartości dodanej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawach o podatkach dochodowych.

ad. 2

Wnioskodawca uważa, że stosowane przez niego rozwiązane jest prawidłowe, ponieważ rachunek korygujący dokumentuje m.in. zwrot podatku od wartości dodanej ze wszystkimi konsekwencjami (doprowadzenie kosztu zakupu paliwa do jego wartości netto, zmniejszenie zobowiązania wobec dostawcy).

ad. 3

Wnioskodawca sądzi, że postępuje prawidłowo, ponieważ data wystawienia rachunku korygującego to data, pod którą otrzymuje przedterminowo zwrot podatku od wartości dodanej, poprzez obniżenie jego zobowiązania wobec dostawcy paliwa.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

* pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w Krakowie z dnia 14 czerwca 2006 znak PO2/423-7/06/47768,

* pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa – Wola z dnia 22 stycznia 2007r. znak 1440/RDP/4211ZM/7985/2007,

* pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w Białymstoku z dnia 18 sierpnia 2006r. znak P-1/423/32/AŚ/06,

* interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 lipca 2008r. znak IBPP2/443-434/08 oraz

* pismo Ministra Finansów z dnia 02 grudnia 2005r. znak PB3-1725/8213-280/WK/05.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

2. podatek należny w przypadku:

* importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,

* przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,

3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż za wyjątkiem przypadków wskazanych w ww. przepisie, podatek od towarów i usług nie może stanowić podatkowego kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towaru i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą. W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o podatku od towaru i usług stanowi implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej „wspólnego systemu podatku od wartości dodanej”.

Pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje więc zarówno „podatek od towarów i usług”, obowiązujący na terenie Polski, jak i „podatek od wartości dodanej”, o którym mowa w powołanym wcześniej art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towaru i usług, tj. podatek nakładany na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na tożsamość podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą m.in. w zakresie transportu. W związku z tą działalnością dokonuje zakupu paliwa u jednego dostawcy na terenie różnych krajów Unii Europejskiej. Zakup paliwa odbywa się w oparciu o posiadane przez Wnioskodawcę karty paliwowe a dostawca, w okresach 14-dniowych, wystawia rachunek zbiorczy na paliwo zakupione w tym okresie we wszystkich krajach Unii. Na rachunku tym wskazana jest m.in. wartość netto paliwa, stawka i kwota podatku od wartości dodanej oraz kwota do zapłacenia. Wnioskodawca spełnia wszystkie warunki uprawniające go do ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej zapłaconego do ww. rachunków. Podpisał umowę z firmą duńską, która odpłatnie i w jego imieniu zajmuje się odzyskiwaniem tego podatku od państw Unii. Zwrot zapłaconego za granicą podatku od wartości dodanej następuje w ciągu 14 – dni, za pośrednictwem dostawcy paliwa, poprzez wystawianie przez niego rachunków korygujących.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym, nie występują przesłanki dające podstawę do zaliczania podatku od wartości dodanej do podatkowych kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w cyt. wyżej art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca powinien zatem zaliczać do ww. kosztów rachunki wystawione przez dostawcę paliwa w wartości netto.

W konsekwencji powyższego otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot zapłaconego podatku od wartości dodanej nie stanowi przychodu. W myśl bowiem art. 14 ust. 2 pkt 7d ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej w przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług lub zwrotu podatku akcyzowego zgodnie z odrębnymi przepisami - jest również naliczony podatek od towarów i usług lub zwrócony podatek akcyzowy, w tej części, w której podatek uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli zatem Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do zaliczenia podatku od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodu, zwrot tego podatku nie stanowi dla niego przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu przeliczania zwracanego Wnioskodawcy podatku od wartości dodanej z waluty obcej na złotówki stwierdzić należy, iż z uwagi na fakt, że podatek ten nie stanowi przychodu podatkowego, dla celów właściwego ujęcia go w prowadzonych przez Wnioskodawcę księgach rachunkowych, jego wartość należy przeliczyć zgodnie z przepisami ustawy z dnia ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009r. nr 152, poz.1223 ze zm.). Zauważyć jednak należy, iż przepisy tej ustawy, jako przepisy nie będące przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż Wnioskodawcą był podmiot gospodarczy, tj. Spółka Jawna, niniejsza interpretacja, stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej, jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.