ILPB1/415-111/10-2/KŁ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2010 r. (data wpływu 21 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 21 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca spełnia kryteria „małego podatnika’’ zawarte w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W lipcu 2009 r. zakupił do prowadzonej działalności gospodarczej samochód marki Renault – pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 3,5 tony, ale spełniający warunki określone w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Znając parametry techniczne tego pojazdu samochodowego, wprowadzono go w lipcu 2009 roku do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, jako samochód ciężarowy oraz nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych w następnych miesiącach, ponieważ chciano zastosować jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości początkowej środków trwałych na podstawie art. 22k ust. 7 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W styczniu 2010 roku wykonano dodatkowe badanie techniczne ww. pojazdu, przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, celem stwierdzenia iż pojazd ten spełnia warunki określone w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie jest samochodem osobowym oraz dokonano wpisu do dowodu rejestracyjnego o spełnieniu tych warunków. W samochodzie tym od momentu zakupu do dnia przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego nie były wprowadzone żadne zmiany, w wyniku których pojazd nie spełniałby wymagań określonych w art. 5a pkt 1 lit. a)-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Potwierdziło to dodatkowe badanie techniczne, które obejmowało swym zakresem czynności wymienione w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 16 grudnia 2003 roku w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach z późn. zm.:

* identyfikację pojazdu tj. porównanie zapisów w dowodzie rejestracyjnym wydanym w lipcu 2009 roku ze stanem faktycznym. Weryfikacji poddana była czytelność numerów oraz stwierdzenie prawidłowości danych w dowodzie rejestracyjnym z danymi technicznymi pojazdu,

* dodatkowe warunki techniczne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w 2009 roku można zaliczyć jednorazowy odpis amortyzacyjny od zakupionego samochodu Renault w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, gdy dodatkowe badanie techniczne pojazdu samochodowego – art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostało wykonane w styczniu 2010 roku...

Zdaniem Wnioskodawcy, można zaliczyć jednorazowy odpis amortyzacyjny od zakupionego samochodu Renault Scenic w koszty roku 2009, pomimo przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego w styczniu 2010 roku, ponieważ warunki techniczne pojazdów, które nie są uznawane za samochody osobowe, jednoznacznie określa ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), a nie przeprowadzone badanie techniczne, które jedynie potwierdza spełnienie tych warunków. Zatem podatnik jest w stanie sam określić, czy pojazd samochodowy spełnia dodatkowe warunki, które wyłączają jego pojazd samochodowy, jako samochód osobowy, a zaświadczenie wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów z przeprowadzonego dodatkowego badania technicznego potwierdza prawidłową ocenę pojazdu przez podatnika. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera terminu, w którym pojazd samochodowy winien być poddany dodatkowemu badaniu technicznemu, aby można było zastosować jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości początkowej środków trwałych – art. 22k ust. 7 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec braku szczegółowej regulacji w zakresie terminu przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego pojazdu samochodowego (art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), zdaniem Wnioskodawcy ma ono jedynie potwierdzić spełnienie przez pojazd samochodowy ustawowo określonych warunków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Od 2007 roku niektórzy podatnicy mogą skorzystać ze szczególnych preferencji w zakresie amortyzacji środków trwałych tj. z tzw. amortyzacji jednorazowej. Szczegółowe zasady jej stosowania określają przepisy art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587) zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (tj. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Określenie „mały podatnik” zdefiniowane zostało w art. 5a pkt 20 ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro. Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł. Powołaną powyżej ustawą o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmieniono również kwotę, po przekroczeniu której podatnik utraci status „małego podatnika”. Na mocy art. 1 pkt 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, „małym podatnikiem” jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro.

Natomiast określenie „samochód osobowy” zawarte w treści art. 22k ust. 7 należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,

2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości,

3. pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzoną w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,

4. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,

5. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,

6. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)–d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca będący „małym podatnikiem”, w lipcu 2009 roku zakupił na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, samochód marki Renault, spełniający warunki określone w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Badanie techniczne, o którym mowa w art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wykonano dopiero w styczniu 2010 roku i w tym czasie dokonano stosownego wpisu do dowodu rejestracyjnego.

Fakty te wskazują, iż przedmiotowy samochód spełnia wszystkie warunki określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwalające na uznanie go za samochód ciężarowy, lecz dopiero od przeprowadzenia badania technicznego, o którym mowa w art. 5c ust. 1 ww. ustawy wraz z uzyskaniem stosownego wpisu do dowodu rejestracyjnego, co nastąpiło w styczniu 2010 roku.

Do tego momentu samochód należało uznawać za samochód osobowy, co wiązało się z brakiem możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym w przypadku, gdy dodatkowe badanie techniczne pojazdu samochodowego, o którym mowa w art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostało wykonane w 2010 r. i w tym czasie uzyskano stosowny wpis do dowodu rejestracyjnego, Wnioskodawca nie może zaliczyć w 2009 roku do kosztów uzyskania przychodów jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.