ILPB1/415-1060/11-3/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2011 r. (data wpływu 1 września 2011 r.), uzupełnionym w dniu 16 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 1 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej oraz w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 10 listopada 2011 r., znak ILPB1/415-1060/11-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 16 listopada 2011 r., i w dniu 16 listopada 2011 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na swoje imię i nazwisko od 1 września 2004 r. Ma 50 lat i za około 15 lat czeka Go emerytura i zamknięcie działalności gospodarczej.

W maju 2010 r. zakupił aktem notarialnym Repertorium (…) oraz w czerwcu dokupił aktem Repertorium (…) dwa połączone ze sobą lokale na prowadzenie swojej działalności gospodarczej.

Oba lokale połączone w jeden oddał do użytkowania w dniu 4 kwietnia 2011 r.

Do tego czasu poniósł bardzo duże koszty inwestycji adaptacji całego lokalu do prowadzonej działalności gospodarczej, mniejsze jednak niż 30 % wartości początkowej.

Jak udało mu się dowiedzieć w budynku wybudowanym przed II Wojną Światową, początkowo stacjonowały wojska pruskie, a po II wojnie światowej do lat 80-tych wojska byłego ZSRR. Budynek był częścią koszar wojsk rosyjskich na terenie miasta i kraju. W okresie późniejszym budynek był własnością firmy Sp. z o.o. pełniąc rolę handlowo-usługowo-produkcyjną. Firma użytkowała budynek przez okres 10 lat.

W 2008 roku odkupił od niej budynek deweloper i po podziale go na lokale i dokonaniu zmian budowlanych wymaganych obecnymi standardami budowlanymi sprzedawał poszczególne lokale.

Dziś budynek poza historią tworzy inną wartość majątkową niż w latach jego pierwotnego wybudowania.

W budynku na dwóch wyższych kondygnacjach mieszczą się lokale mieszkalne natomiast parter i pierwsze piętro przeznaczono na lokale użytkowe. Lokal, który Wnioskodawca wykupił jest jednym z nich obecnie w budynku sprawującym funkcję mieszkalno-usługową.

Zainteresowany nie jest w stanie udowodnić daty pierwszego oddania budynku do użytkowania, jak również zdecydować, czy deweloper sporządzając przeróbki przez 2-lata go użytkował (miał ponoć tu biuro), ale Wnioskodawca jest w posiadaniu dowodów użytkowania i amortyzowania budynku przez firmę Sp. z o.o. i bez wątpienia wykorzystywano go przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie stawki amortyzacyjnej.

Czy bazując na powołanych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można amortyzować lokal użytkowy wg stawki indywidualnej 10% w skali roku...

Zdaniem Wnioskodawcy, bez wątpliwości budynek był wykorzystywany ponad 60 miesięcy (w praktyce przez około 80 lub 100 lat). Użytkowany ostatecznie w IV RP przez Sp. z o.o., jako użytkowy przez okres 10 lat oraz wykorzystywany przez dewelopera przez 2 lata jako obiekt budowlany.

W budynku, który nie jest nowy został wydzielony lokal do działalności Wnioskodawcy. Sam lokal również nie jest nowy, ale jest częścią budynku wydzieloną przez dewelopera i zmodernizowaną przez Zainteresowanego na potrzeby własnej działalności.

Wnioskodawca nie ma żadnej możliwości z art. 22j ust. 1 pkt 3 pomniejszania wartości lokalu o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go do użytkowania ponieważ nie jest Zainteresowanemu znana pierwotna wartość lokalu i nigdy nie będzie znana.

Wnioskodawca spełni warunek amortyzowania lokalu przez 10 lat, co jest bezwzględnym wymogiem ustawy.

Zainteresowany ma prawo do ustalenia 10% wartości amortyzacji rocznej lokalu przez najbliższe 10 lat od wartości początkowej powiększonej o koszty inwestycji bez obniżania o lata użytkowania budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

maszyny, urządzenia i środki transportu,

inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:

musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,

przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,

jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w maju 2010 roku zakupił dwa połączone ze sobą lokale, po dokonaniu inwestycji adaptacyjnej do prowadzonej działalności gospodarczej oddał je do użytkowania w dniu 4 kwietnia 2011 r. Budynek, w którym znajdują się przedmiotowe lokale wybudowano przed II wojną światową, początkowo stacjonowały w nim wojska pruskie, a po II wojnie światowej do lat 80-tych stanowił koszary wojskowe. Następnie stał się własnością Sp. z o.o. pełniąc rolę handlowo-usługowo-produkcyjną, firma użytkowała budynek przez okres 10 lat. W 2008 roku budynek kupił deweloper i sprzedał go po podziale na lokale.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przez rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Reasumując, zgodnie z powołanymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca może amortyzować lokal użytkowy wg stawki indywidualnej 10% w skali roku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy organ informuje, że wniosek w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego został rozstrzygnięty w dniu 1 grudnia 2011 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-1060/11-4/AA.

Do wniosku dołączono akty notarialne i tabelę amortyzacji. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych aktów notarialnych i tabeli amortyzacji, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.