IBPBI/1/415-1296/10/ZK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 27 grudnia 2010r.), uzupełnionym w dniach 10 i 18 marca 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego (pytanie oznaczone we wniosku Nr 6) – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27 grudnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie sposobu amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 22 lutego 2011r. Znak: IBPBI/1/415-1292/10/ZK i IBPP3/443-1038/10/KO wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 10 i 18 marca 2011r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 2002r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła nieruchomość. W 2006r. rozpoczęła budowę pawilonu handlowo-usługowo-mieszkalnego. Budowa budynku nie została do tej pory ukończona. Nieruchomość znajduje się w stanie tzw. surowym otwartym. Obecnie trwają prace nad podłączeniem wszystkich niezbędnych mediów. Małżonkowie posiadają wycenę ww. pawilonu według wartości rynkowej wg stanu na dzień 04 stycznia 2010r. dla potrzeb wniesienia obiektu do działalności gospodarczej. Podstawa materialno-prawna wyceny przez rzeczoznawcę - rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych z późniejszymi zmianami. Nieruchomość powstała w trakcie trwania małżeńskiej wspólności majątkowej. Zamiarem jest przekazanie nieruchomości z majątku prywatnego do działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość o powierzchni użytkowej wynoszącej 1990,76 m2 będzie wykorzystana na:

własne cele mieszkaniowe (461,94 m2),

poszerzenie działalności gospodarczej o restaurację i usługi gastronomiczne,

wynajem lokali.

W związku z przeznaczeniem części nieruchomości na cele gospodarcze Wnioskodawczyni rozważa możliwość przekazania w chwili obecnej nieukończonej nieruchomości do prowadzonej we własnym imieniu działalności gospodarczej. Inwestycja budowlana miałaby zostać dokończona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano:

przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest: ­

46.90.Z - Sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana­

46.39.Z - Sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana żywności, napojów i wyrobów tytoniowych­

47.11.Z - Sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych,

data rozpoczęcia działalności: 13 grudnia 1995r.,

małżonek Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej,

w skład nabytej w 2002r. nieruchomości wchodził grunt wraz z budynkiem po byłej przepompowni (rozebranym w 2006r.),

przedmiotem przekazania do działalności gospodarczej nie będzie część budynku przeznaczona na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Jakie zasady amortyzacji będą miały zastosowanie do przedmiotowej nieruchomości...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 6)

Zdaniem Wnioskodawczyni, podstawa odpisów amortyzacyjnych powinna być określona zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym. Zgodnie ze wskazanym przepisem, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości budynku lub lokalu, odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. Przytoczona regulacja wskazuje, iż podstawą dla odpisów amortyzacyjnych będzie jedynie tylko część wartości początkowej nieruchomości, która odpowiada udziałowi powierzchni budynku wykorzystywanej do działalności gospodarczej do łącznej powierzchni nieruchomości. Od tak ustalonej podstawy Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych według stawki wskazanej w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym. W związku z tym, iż budowana nieruchomość ma mieć przeznaczenie mieszkalno-usługowe zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. Nr 112 poz. 1317 ze zm.), w przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Wobec tej sytuacji stawka amortyzacyjna wyniesie w skali roku 2,5%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

maszyny, urządzenia i środki transportu,

inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast stosownie do treści art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w 2002r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła nieruchomość. W 2006r. rozpoczęła budowę pawilonu handlowo-usługowo-mieszkalnego. Część tego budynku będzie przeznaczona na cele prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Powierzchnia użytkowa ww. budynku wynosi 1990,76 m#61447;, z czego na własne cele mieszkaniowe będzie wykorzystywane 461,94 m#61447;, co pozwala zakwalifikować go do budynków niemieszkalnych.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż odpisów amortyzacyjnych od ww. środka trwałego będzie można dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy, dla Budynków niemieszkalnych została określona stawka amortyzacyjna w wysokości 2,5%.

Wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.), budynek, którego mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na podstawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), co znalazło swój wyraz w powiązaniu każdej pozycji KŚT z odpowiednimi grupowaniami tej klasyfikacji.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie wskazany we wniosku budynek jest budynkiem niemieszkalnym, to prawidłową stawką amortyzacyjną dla jego amortyzacji jest stawka 2,5%. Wskazać przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. To również on, mając w szczególności na względzie treść udzielonego mu pozwolenia na budowę oraz przepisy Prawa budowlanego może stwierdzić, czy w wyniku wykonanych prac budowlanych wybudował (wytworzył) budynek mieszkalny, czy też budynek niemieszkalny. Kwestii tych nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1, 2, 3, 4, 5 i 7, wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.