IBPBI/1/415-838/09/ZK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 08 października 2009r. (data wpływu do tut. Biura 12 października 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – unitu stomatologicznego wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej –jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 12 października 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – unitu stomatologicznego wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 01 października 2009r. Wnioskodawczyni, jako lekarz stomatolog rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie usług stomatologicznych. Do wykonywania działalności niezbędny jest unit stomatologiczny. W związku z tym z dniem 01 października 2009r. wprowadziła do ewidencji środków trwałych unit stomatologiczny, zakupiony przez nią w dniu 02 kwietnia 2004r. Dysponuje fakturą zakupu tego unitu na kwotę 32.499.99 zł brutto. Unit ten nie był do tej pory używany.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak ustalić wartość początkową tego unitu, będącą jednocześnie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych:

* czy zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według ceny nabycia z faktury zakupu...

* czy zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, według własnej wyceny z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia zużycia środka trwałego...

Zdaniem Wnioskodawczyni, do ustalenia wartości początkowej wprowadzonego do ewidencji środków trwałych unitu stomatologicznego, zakupionego przed rozpoczęciem działalności należy przyjąć kwotę brutto z faktury dokumentującej zakup unitu stomatologicznego z dnia 02 kwietnia 2004r., tj. kwotę 32.499.99 zł. Kwotę brutto Wnioskodawczyni nie pomniejszyła o podatek od towarów i usług, ponieważ przy zakupie na cele prywatne nie przysługiwało jej prawo odliczenia tego podatku, a i obecnie korzysta ze zwolnienia podmiotowego z podatku od towarów i usług.

Wnioskodawczyni uważa, że w sytuacji, w której dysponuje fakturą zakupu unitu stomatologicznego, a wiec zna ceną nabycia środka trwałego, to ta cena stanowi wartość początkową środka trwałego i nie powinna dokonywać wyceny zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zawarto w art. 22g ww. ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się, w razie nabycia w drodze kupna, cenę ich nabycia.

Przy czym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeśli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni wykorzystuje w prowadzonej od dnia 01 października 2009r. działalności gospodarczej, unit stomatologiczny zakupiony w dniu 02 kwietnia 2004r. za kwotę 32.499.99 zł brutto, który w dniu rozpoczęcia działalności gospodarczej wprowadziła do ewidencji środków trwałych. W przedmiotowej sprawie nie mamy więc do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, ponieważ cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną. Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wartość początkową tego środka trwałego, nabytego w drodze kupna, należy ustalić według ceny zakupu. Ponieważ w związku z nabyciem na cele prywatne unitu stomatologicznego, Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty należnego podatku od towarów i usług o podatek naliczony, to ceną nabycia będzie wartość brutto tego środka trwałego, wykazana w fakturze dokumentującej zakup.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.