ITPB1/415-883a/09/WM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2009 r. (data wpływu 18 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 18 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Rozpoczęła Pani budowę stacji paliw, jednakże w wyniku zdarzeń losowych zmuszona była budowę tę przerwać na kilka lat. Po ustabilizowaniu się sytuacji, wznowiła budowę, założyła działalność gospodarczą i doprowadziła inwestycję do końca w ramach działalności gospodarczej. Ponieważ nie posiada rachunków na zakup materiałów i usług za okres przed przerwą w budowie, przed wznowieniem inwestycji zleciła Pani rzeczoznawcy sporządzenie operatu szacunkowego, który odzwierciedliłby wartość rynkową wykonanych poprzednio prac. Na obiekt w postaci stacji paliw składa się: budynek, wiata, plac i dystrybutory paliw. W skład pojedynczego obiektu inwentarzowego należy także wliczyć tzw. obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek takie jak chodniki, dojazdy, place. Obiekty pomocnicze obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczyć do właściwych rodzajów, zgodnie z ich przeznaczeniem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku numerem jeden).

Czy poprawnie ustalono wartość początkową środków trwałych uznając za ich wartość, wartość ustaloną przez rzeczoznawcę i powiększoną o wartość wynikającą z faktur jakie posiada od momentu wznowienia budowy do dnia zakończenia inwestycji...

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową wszystkich wymienionych środków trwałych, stanowi wartość wytworzenia, którą zdaniem Wnioskodawcy będzie wartość wyceny w operacie szacunkowym dokonana przez rzeczoznawcę powiększona o wartość faktur jakie są w posiadaniu Wnioskodawcy związanych z dokończeniem inwestycji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty.

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy podatkowej za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia w myśl art. 22g ust. 4, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Taki sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tylko w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest zatem ustalenie wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z tzw. generalną zasadą winna przy tym mieć charakter obiektywny.

Dotyczy to np. sytuacji, gdy dany środek trwały został wykonany sposobem gospodarczym i ustalenie kosztów wytworzenia tego środka trwałego nie było możliwe w oparciu o koszty wytworzenia tych środków albo, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku wytworzony uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków.

Sam fakt nieposiadania dowodów dokumentujących poniesienie wydatków nie stanowi wystarczającej przesłanki do ustalenia wartości początkowej w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy. Takiej przesłanki nie stanowi również fakt, iż cena rynkowa poniesionych nakładów odbiega od wartości faktycznie poniesionych wydatków

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że rozpoczęła budowę stacji paliw, jednakże w wyniku zdarzeń losowych zmuszona była budowę tę przerwać na kilka lat. Po upływie tego czasu, wznowiła budowę, założyła działalność gospodarczą i doprowadziła inwestycję do końca w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie posiada rachunków na zakup materiałów i usług za okres przed przerwą w budowie. W związku z tym przed wznowieniem inwestycji zleciła rzeczoznawcy sporządzenie operatu szacunkowego, który odzwierciedliłby wartość rynkową wykonanych poprzednio prac.

Wartość początkową wytworzonych środków trwałych, Wnioskodawczyni ustaliła jako wartość wyceny wynikającej z powyższego operatu szacunkowego powiększoną o wartość faktur jakie są w jej posiadaniu związanych z dokończeniem inwestycji.

Z treści wniosku wynika, iż już od samego początku inwestycji, znane było jej przeznaczenie. Wytworzenie składników majątkowych od początku związane było z zamiarem wykorzystania ich na potrzeby działalności gospodarczej w zakresie stacji paliw.

A zatem w opisanej sytuacji zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, nie można zastosować. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środka trwałego powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 przedmiotowej ustawy. Podatnik dokonujący inwestycji z zamiarem wykorzystania jej na potrzeby działalności gospodarczej, w trakcie procesu inwestycyjnego obowiązany był więc do gromadzenia dowodów dokumentujących poniesione wydatki.

Brak takich dokumentów mógłby uzasadniać zastosowanie metody określonej w art. 22g ust. 9 powołanej ustawy wyłącznie w sytuacji gdyby utrata powyższych dokumentów spowodowana mogła być wyjątkowymi, losowymi przyczynami niezależnymi od podatnika, a ich odtworzenie bądź ponowne uzyskanie niemożliwe. Zaistnienia tego rodzaju okoliczności nie wykazano w złożonym wniosku.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni nie może ustalić wartości początkowej składników majątkowych wchodzących w skład stacji paliw, zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o operat szacunkowy. Okoliczności przedstawione we wniosku nie uzasadniają bowiem takiego sposobu ustalenia wartości początkowej.

Zatem prawidłowym sposobem ustalenia wartości początkowej składników majątkowych wchodzących w skład stacji paliw jest sposób wskazany w art. 22g ust. 4 ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.