LK-1302/LP/01/IP

Odpowiadając na pismo z dnia 11 czerwca 2001 r. znak: (...) w sprawie interpretacji przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych - Ministerstwo Finansów wyjaśnia:

Zasady poboru opłaty miejscowej określa art. 17 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 9, poz. 31 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem opłata miejscowa jest pobierana od osób fizycznych przebywających czasowo w celach wypoczynkowych, zdrowotnych lub turystycznych w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach - za każdy dzień pobytu w takich miejscowościach. Miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, odpowiadające ww. kryteriom, ustala wojewoda na wniosek rady gminy po uzgodnieniu z Ministrem Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa - art. 17 ust. 3 ww. ustawy.

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie definiuje pojęcia "przebywający czasowo" ani też nie odsyła przy tym do innego aktu prawnego. Wyżej wymieniona ustawa nie uzależnia powstania obowiązku zapłaty opłaty miejscowej od warunku spełnienia wymogów innych ustaw. W związku z powyższym nie ma podstaw prawnych, by przy ustalaniu osób zobowiązanych do zapłaty opłaty miejscowej posiłkować się wyłącznie przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960) regulującej obowiązki meldunkowe obywateli polskich i cudzoziemców. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawiera też żadnych uregulowań co do czasu pobytu, od którego uzależniony byłby obowiązek zapłaty opłaty miejscowej. Zatem obowiązek zapłaty tej opłaty dotyczy także osób, na które nie zostały nałożone obowiązki meldunkowe w trybie ww. ustawy (tzn. przebywających w miejscowościach nie dłużej niż 24 godziny lub 48 godzin w przypadku cudzoziemców). Ponadto, jeżeli pobyt czasowy nie przekracza 30 dni, w przypadku obywateli polskich, zgodnie z art. 19 i art. 21 wyżej powołanej ustawy, od obowiązku meldunkowego zwolnione są: osoby przebywające w określonej miejscowości w celach turystyczno-wypoczynkowych poza zakładami określonymi w art. 18 oraz uczestnicy kolonii i obozu turystyczno-wypoczynkowego organizowanego przez instytucję państwową lub społeczną, związek zawodowy albo inną organizację społeczną dla młodzieży szkolnej i studiującej. Osoby te są zobowiązane do zapłaty opłaty miejscowej z wyjątkiem osób, o których mowa w art. 17 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

W związku z powyższym należy uznać, że pobieranie opłaty miejscowej przez inkasentów, na podstawie oświadczenia podatników o celu pobytu wskazanym w art. 17 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, jest zgodne z przepisami tej ustawy.

Wykorzystując dane z ewidencji działalności gospodarczej oraz ze składanych wykazów nieruchomości i deklaracji na podatek od nieruchomości w zakresie prowadzonej działalności hotelarskiej, wynajmu pokoi i innych miejsc, w których organizowany jest pobyt osób w celach turystycznych, zdrowotnych lub wypoczynkowych, można ponadto zobowiązać inkasentów opłaty miejscowej do pobierania opłaty w tych miejscach lub ustanowić inkasentami tej opłaty osoby prowadzące taką działalność. Ustanowienie inkasentów następuje w drodze uchwały rady gminy. Należy jednak zauważyć, iż osoby lub jednostki muszą wyrazić zgodę na przyjęcie praw i obowiązków związanych z inkasowaniem tych opłat. Pomiędzy tą osobą bądź jednostką a zarządem lub radą gminy powinna być zawarta umowa, w której byłyby sprecyzowane zarówno prawa, jak i obowiązki tej osoby (jednostki) - inkasenta.

Należy jednak podkreślić, że sam fakt wjazdu do miejscowości odpowiadającej kryteriom określonym w art. 17 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych bez zamiaru pobytu w celach wypoczynkowych, zdrowotnych lub turystycznych nie powoduje obowiązku uiszczenia opłaty miejscowej. Obowiązek ten powstaje, gdy osoba przebywa w takiej miejscowości w celach wskazanych w wyżej powołanym przepisie.