PD/415/19/2006

Pytanie podatnika

Czy opłatę wstępną z tytułu zawarcia umowy franchisingu można w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów czy też ująć w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych?

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że p. ..... prowadzi biuro turystyczne świadcząc dla klientów usługi turystyki krajowej i zagranicznej. W lutym 2005r. wnioskodawczyni podpisała umowę franchisingu z firmą "G" mającą siedzibę we Włoszech. W tym miejscu należy podkreślić, że organ podatkowy nie ocenia postanowień zawartej umowy, opiera się jedynie na informacjach zawartych przez wnioskodawcę we wniosku i jego uzupełnieniach. Z wyjaśnień strony wynika zatem, że franschingodawca posiada markę G będącą przedmiotem licencji oraz jest właścicielem know-how. Na podstawie tejże umowy franschingobiorczyni została obciążona fakturą VAT wartości 12.000,00 Euro tytułem opłaty wstępnej. Fakturę tę ujęto następnie w kosztach uzyskania przychodów, po uprzednim przeliczeniu na PLN po średnim kursie z dnia jej wystawienia, w dacie wystawienia. Zdaniem podatnika powyższy wydatek należy w całości traktować jako koszt uzyskania przychodu, gdyż został poniesiony w celu jego uzyskania. Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujący w dacie wydania postanowienia stan prawny organ podatkowy stwierdza co następuje.

Umowa franchisingowa jest umową, na mocy której franschingodawca zobowiązuje się do udostępnienia franschingobiorcy korzystania przez czas określony lub nieokreślony z oznaczenia jego firmy, godła, emblematów patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych i zdobniczych, know-how, koncepcji i techniki prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art.23. Zgodnie z art. 22b ust.1 pkt 5 i 7 ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: licencje, wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) o wartości powyżej 3.500,00 zł i przewidywanym okresie używania dłuższym niż 1 rok wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art.23a pkt.1 tj. umowy leasingu, zwane wartościami materialnymi i prawnymi. Umowa franchisingowa jest podobna do umowy licencji. Różni ją to, że obejmuje nie tylko towary i technologie, ale także sposób ich dystrybucji i promocji w ściśle określonych warunkach. W umowie tej występują dwa rodzaje opłat: opłata wstępna związana z udostępnieniem koncepcji gospodarczej i będących przedmiotem licencji marki oraz know-how a także bieżące opłaty związane z dalszą współpracą i doradztwem w trakcie trwania umowy. W przedmiotowej sprawie franchisingodawca za opłatą przekazał wnioskodawczyni prawo do marki G oraz do korzystania z know-how. Mając na uwadze powyższe - wydatek na nabycie licencji oraz informacji know-how określony jako opłata wstępna powinien być uznany za wydatek na nabycie wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji. Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 18 ustawy wartość początkową praw majątkowych stanowi cena nabycia tych praw. Okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22m ust. 1 pkt 4 nie może być krótszy niż 60 miesięcy. Podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji wartości niematerialnych i prawnych i uwzględniania w niej informacji niezbędnych do obliczania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a-22m ustawy.

Tymczasem w przedmiotowej sprawie licencji na używanie marki G oraz korzystania z know-how nie uznano wbrew obowiązkowi za wartości niematerialną i prawną oraz nie wprowadzono do ewidencji zaliczając błędnie koszt ich nabycia do kosztów uzyskania przychodów.