ILPB1/415-1228/09-2/AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2009 r. (data wpływu 12 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 12 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej paliw (benzyna, olej opałowy, gaz do samochodów, bio i olej opałowy).

Paliwa z zapłaconą akcyzą Zainteresowany zakupuje w X, sprzedaż tych towarów odbywa się na stacji paliw przy użyciu odmierzaczy. Podczas przewozu, przyjmowania, sprzedaży, magazynowania powstają znaczne ubytki spowodowane okolicznościami, na które Wnioskodawca nie ma wpływu.

W 2006 r. zarządzeniem Nr 1/2006 ustalono zakładowe normy braków niezawinionych, opierając się na zasadach wykładni systemowej zdefiniowania pojęć ubytków lub niedoborów. Wnioskodawca przyjął powyższe normy w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie wysokości maksymalnych dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych zharmonizowanych, a także zasad i terminów ogłaszania norm dopuszczalnych ubytków (Dz. u. z 2004 r. Nr 63, poz. 585) oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 listopada 2005 r. (Dz. u. Nr 243 poz. 2063), z dnia 2 kwietnia 2004 r. (Dz. u. Nr 77, poz. 731), z dnia 2 kwietnia 2004 r. (Dz. u. Nr 77, poz. 730), z dnia 15 kwietnia 2004 r. (Dz. u. Nr 85, poz. 800).

Zainteresowany informuje, iż ubytki były i są liczone na podstawie norm zakładowych w przypadku wystąpienia braku. Niedobory towarów (paliwa) mieszczące się z w granicach tego limitu traktuje się jako niedobory niezawinione stanowiące koszty uzyskania przychodów. Na tę okoliczność sporządzany jest dokument kwalifikujący rodzaj braku oraz określający asortyment i ilość.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy braki w środkach obrotowych (paliwa i LPG) powstające w trakcie normalnego i racjonalnego działania ustalone o zakładowe normy braków niezawinionych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, braki powstające podczas przewozu, przyjmowania, magazynowania i sprzedaży paliw na stacji są kosztem uzyskania, o ile nie przekraczają wysokości maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków. Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów są kosztami uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Artykuł 23 ww. ustawy określa negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego. Kosztem uzyskania przychodów nie są bowiem wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanych przepisów spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 44 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 28 lutego 2009 r.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nadmiernych ubytków lub zawinionych niedoborów wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych ubytków lub niedoborów

Natomiast art. 140 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. u. Nr 3, poz. 11) z dniem 1 marca 2009 r. wprowadził zmianę brzmienia art. 23 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nieobjętych zwolnieniem od podatku akcyzowego ubytków wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych ubytków.

W przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie sprzedaży detalicznej paliw (benzyna, olej opałowy, gaz do samochodów, bio i olej opałowy). Paliwa z zapłaconą akcyzą kupowane są przez Zainteresowanego w X, a następnie sprzedawane na stacji paliw. Podczas przewozu, przyjmowania, sprzedaży, magazynowania powstają znaczne ubytki spowodowane okolicznościami, na które Wnioskodawca nie ma wpływu.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania wyłączenie przedmiotowej straty z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 44 ww. ustawy. Wnioskodawca może ww. stratę zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, mając na uwadze powołany wyżej art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.