ITPB1/415-52/10/DP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2010 r. (data wpływu 21 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego za odstąpienie od umowy najmu – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 21 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego za odstąpienie od umowy najmu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jawna nabyła w 2005 roku nieruchomość, na którą składa się prawo własności do lokalu użytkowego wraz z udziałem w użytkowaniu wieczystym gruntu. Spółka na podstawie aktu notarialnego zaliczyła nieruchomość do środków trwałych i amortyzowała. Lokal użytkowy został przeznaczony na wynajem, z tego tytułu spółka otrzymywała przychody z najmu (czynsz). Umowa z Najemcą została zawarta na czas określony – 60 miesięcy, według zapisów umowy do dnia 31 grudnia 2010 roku.

W 2008 roku Spółka otrzymała bardzo korzystną ofertę zakupu przez inną firmę lokalu i zdecydowała o sprzedaży nieruchomości. Przeszkodą w dokonaniu transakcji sprzedaży była umowa najmu lokalu. W wyniku podjętych rozmów, negocjacji Wynajmujący - Wnioskodawca oraz Najemca zawarli pisemne porozumienie, na podstawie którego Najemca zrzekł się kontynuacji umowy najmu. Umowa wygasła wcześniej niż w dacie podanej w umowie, jednakże Spółka zobowiązana była do wypłaty odszkodowania w wysokości 100.000 zł (zapis z porozumienia: "celem zrekompensowania Najemcy zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej w wynajmowanym lokalu"). Po przekazaniu Najemcy umówionej kwoty odszkodowania Najemca opuścił lokal i możliwa była sprzedaż nieruchomości. Akt notarialny zawarto w maju 2008 roku, na mocy którego Spółka zbyła lokal za bardzo atrakcyjną cenę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłacone najemcy odszkodowanie za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu stanowi w opisanej sytuacji koszt uzyskania przychodu...

Wnioskodawca uważa, że wypłacone najemcy odszkodowanie nie ma nic wspólnego z nienależytym wykonaniem przez Spółkę zobowiązań. W tej sytuacji ww. wydatek należy rozpatrywać w kontekście art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dzięki rozwiązaniu umowy Spółka odzyskała możliwość dysponowania zakupionym wcześniej majątkiem. Bez wypłacenia odszkodowania byłoby to niemożliwe. Tym samym Spółka nie mogłaby podjąć działań zmierzających do sprzedaży lokalu. Sprzedaż bezpośrednio ma związek z powstaniem w Spółce przychodu. Zachowany, więc został - według Spółki - podstawowy warunek w postaci związku przyczynowo-skutkowego zachodzącego pomiędzy poniesionym wydatkiem a powstałym z tego tytułu przychodem. Zatem na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Spółka powinna mieć możliwość zaliczenia kosztu odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto Wnioskodawca nadmienia, że transakcja sprzedaży była dla Spółki bardzo korzystna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Aby podatnik mógł określony wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać związek tego wydatku nie tylko z prowadzoną działalnością, ale przede wszystkim to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego w roku podatkowym przychodu, bądź zachowania źródła przychodów. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów lub utrzymanie źródła tych przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że odszkodowanie (zrekompensowanie najemcy zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej w wynajmowanym lokalu) zostało zapłacone, Najemca opuścił lokal, a dzięki temu możliwa była sprzedaż nieruchomości na bardzo korzystnych warunkach.

Odstępne z tytułu zerwania umowy nie zostało wymienione w katalogu art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, mając na względzie treść art. 22 ust 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności zapis stanowiący, iż do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć należy również koszty poniesione „w celu (…) zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (…)” należy uznać, iż będąca przedmiotem zapytania kwota odszkodowania może stanowić koszt uzyskania przychodu ponieważ jej uiszczenie było niezbędne dla sprzedaży nieruchomości, która przyczyniła się do zwiększenia przychodów firmy.

Tak więc, zapłacone przez Spółkę odszkodowanie z tytułu odstąpienia od umowy najmu, wypełnia dyspozycję ustawową „kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów” i może zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zmianami), zaznacza się, iż interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka Jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne – wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.