IBPBI/1/415-119/10/BK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 8 lutego 2010r.), uzupełnionego w dniach 6 i 15 kwietnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych refakturowania opłat za media, w przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu nieruchomości - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 18 stycznia 2010r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynął Pana wniosek z dnia 12 stycznia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych refakturowania opłat za media, w przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu nieruchomości.

Przy piśmie z dnia 3 lutego 2010r. Znak: ILPB1/415-92/10-2/AA Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, przesłał przedmiotowy wniosek do tut. Biura celem załatwienia zgodnie z właściwością.

Ww. wniosek wpłynął do tut. Biura w dniu 8 lutego 2010r.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 23 marca 2010r. Znak: IBPBI/1/415-119/10/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 6 i 15 kwietnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej wynajmuje spółce z o.o. budynki.

Z umowy najmu wynika refakturowanie kosztów mediów. Faktury za media często przychodzą z dużym opóźnieniem i są od razu refakturowane.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

* Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe,

* koszty uzyskania przychodów ewidencjonuje metodą określoną w art. 22 ust. 5-5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* Wnioskodawca zawarł dwie umowy najmu,

* z treści pierwszej wierzytelności wynika, iż „najemca będzie ponosił koszty mediów, koszty rozmów z zainstalowanych w przedmiocie najmu telefonów i koszty monitoringu na podstawie wystawionej przez Wynajmującego faktury VAT płatnej w terminie podanym na fakturze VAT. Podstawą do wystawienia faktury VAT będą faktury VAT wystawione Wynajmującemu przez dostawców mediów, operatorów i firmę świadczącą monitoring. Wynajmujący dołączy do wystawionej faktury VAT kserokopie otrzymanych faktur,

* z treści drugiej umowy wynika, iż Wynajmujący i Najemca zgodnie ustalają, że Najemca będzie pokrywał koszty mediów na podstawie wystawionych przez Wynajmującego na Najemcę faktur VAT według rzeczywistych kosztów poniesionych za media. Wynajmujący poda termin płatności za media i numer konta bankowego na wystawionej fakturze VAT.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie:

Czy może zaliczyć koszty mediów do miesiąca poniesienia (do miesiąca którego dotyczą), a przychód z refaktur do miesiąca otrzymania faktur za media (koszty - miesiąc N, przychód – miesiąc N+1)...

Zdaniem Wnioskodawcy, może rozliczać koszty w innym miesiącu, a przychody w innym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznano za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, iż refakturowanie należy do czynności, które nie zostały zdefiniowane w prawie podatkowym. Jednak przyjęta praktyka jak i orzecznictwo dopuszczają sytuację, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur.

Refakturowanie polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie wyłożonych kosztów przez podmiot refakturujący, na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo, że podmiot refakturujący fizycznie danej usługi nie świadczy.

Refakturowanie usług nastąpić może pod tymi jednak warunkami, że strony łączy umowa określająca sprzedaż o charakterze zasadniczym, zaś refakturowanie jest jedynie sprzedażą uboczną służącą realizacji zawartej umowy, odbiorca faktury jest równocześnie odbiorcą refakturowanych usług oraz pomiędzy odbiorcą a wystawcą refaktury istnieje umowa, z której wynika, że taka usługa jest przedmiotem świadczenia i odrębnego fakturowania. Przyjęty sposób rozliczenia powinien wynikać z zawartej umowy.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. nr 51, poz. 307), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatków dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

Powyższy przepis stanowi generalną zasadę określającą moment powstania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 14 ust. 1e, 1h i 1i ww. ustawy.

Zgodnie z art. 14 ust. 1e ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Stosownie do art. 14 ust. 1h tej ustawy, przepis ust. 1e stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego.

Ustalenie momentu uzyskania przychodu uzależnione jest tym samym od rodzaju świadczonych usług w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przypadku refakturowania mamy do czynienia z wykonaniem przez refakturującego usługi innej, niż usługa, której refakturowanie dotyczy, gdyż podmiot refakturujący jest jedynie pośrednikiem w przekazywaniu opłat pomiędzy podmiotem faktycznie świadczącym usługi, a rzeczywistym ich odbiorcą.

Jeżeli zatem w umowie strony ustaliły, że refakturowane usługi są rozliczane w okresach rozliczeniowych to przychód z tytułu refakturowania usług powstanie w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku (zgodnie z art. 14 ust. 1e ww. ustawy). Natomiast jeżeli umowa (ani treść refaktury) takich okresów nie określa to za dzień powstania przychodu z refaktur należy przyjąć dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawiania faktury albo uregulowania należności (art. 14 ust 1c cyt. ustawy).

Mając powyższe na względzie oraz przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu stan faktyczny stwierdzić należy, iż w przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu nieruchomości, w sytuacji, gdy w umowie najmu strony nie ustaliły, że refakturowane usługi są rozliczane w okresach rozliczeniowych za datę powstania przychodu należy uznać dzień wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia refaktury albo uregulowania należności, jeżeli uregulowanie należności nastąpi wcześniej niż dzień wystawienia refaktury (art. 14 ust. 1c ww. ustawy).

Jeżeli jednak strony umowy najmu uzgodniły, że refakturowane usługi za media są rozliczane w okresach rozliczeniowych, wówczas za datę powstania przychodu z tytułu refakturowania opłat za media należy uznać ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Z tego też względu stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznano za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia opłat za media, o których mowa we wniosku, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl natomiast art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając na względzie wyżej powołane przepisy uznać należy, że koszty wynikające z otrzymanych przez Wnioskodawcę faktur, które następnie podlegają refakturowaniu na najemców stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, jednakże, co do zasady, dotyczą okresu nie przekraczającego roku podatkowego. Z tego też względu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj. w przypadku będącym przedmiotem wniosku, w dacie ujęcia ich w księgach na podstawie otrzymanej faktury.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.