IBPBI/1/415-378/10/WRz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 2 grudnia 2009r., Sygn. akt I SA/Op 451/09, wniosku z dnia 8 kwietnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 14 kwietnia 2009r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, uzupełnionym w dniu 3 czerwca 2009 r., dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet związanych z podróżą przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie transportu śródlądowego– jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 14 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej m. in. wartości diet związanych z podróżą przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie transportu śródlądowego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 29 maja 2009 r. Znak: IBPBI/1/415-304/09/WRz wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 3 czerwca 2009 r.

W dniu 10 lipca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/1/415-479/09/WRz, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 22 lipca 2009r. (data wpływu do tut. Biura 27 lipca 2009r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 26 sierpnia 2009r. Znak: IBPB1/415/W-41/09/WRz, odmawiając zmiany ww. interpretacji.

Pismem z dnia 2 września 2009r. (data wpływu do tut. Biura 7 września 2009r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Pismem z dnia 2 października 2009r. Znak: IBPB1/4160-29/09/WRz, IBRP/007-0272/2009, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu.

W wyniku rozpatrzenia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 2 grudnia 2009r., Sygn. akt I SA/Op 451/09, uchylił zaskarżoną interpretację stwierdzając, że uchylona interpretacja nie może być wykonana. Prawomocny wyrok wpłynął do tut. Biura w dniu 15 lutego 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu śródlądowego. Działalność tę wykonuję osobiście oraz zatrudniając pracowników. Część usług wykonuje w kraju, część za granicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym przysługuje mu prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodu diet krajowych lub zagranicznych (w zależności od miejsca świadczenia usługi) związanych z podróżą przedsiębiorcy (tj. podróżą związaną z prowadzeniem przedsiębiorstwa) w wysokości w jakiej przysługiwałyby za taką podróż pracownikom...

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo zaliczania do kosztów wartości diet z tytułu podróży służbowych wypłacanych pracownikom oraz diet związanych z podróżami Wnioskodawcy związanymi z działalnością gospodarczą do wysokości diet, jakie przysługiwałyby za te podróże pracownikom. Wydatki dotyczące krajowych i zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy oraz osób będących jego pracownikami mogą w jego przekonaniu obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Równocześnie właśnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Skoro zatem podróże krajowe i zagraniczne, jakie odbywa i jakie odbywają jego pracownicy są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże w odniesieniu do diet związanych z jego podróżami służbowymi w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Tak właśnie wypowiadają się także organy podatkowe, dla przykładu Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 28 października 2008 r., Znak ILPB1/415-544/08-2/AA, zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Finansów, czy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 9 grudnia 2008 r., nr IPPB1/415-1026/08-4/PJ. Identyczne jest stanowisko judykatury, czego przykładem są wyroki WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3827/06 i WSA w Gdańsku z dnia 5 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 46/07. Wreszcie identycznie wypowiada się doktryna, jednolicie prezentując linię, zgodnie z którą wykonywanie przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie usług transportowych upoważnia go do zaliczenia diet związanych z jego podróżami, do wysokości diet jakie przysługiwałyby pracownikom do kosztów uzyskania przychodu, natomiast diety pracownicze są kosztami w całości, w kwocie faktycznie wypłaconej.

W interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 10 lipca 2009r. Znak: IBPB1/415-479/09/WRz, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Organ wskazał przy tym, iż pobyt poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy, będący wynikiem zawartej umowy na wykonanie usług stanowiących istotę działalności gospodarczej, nie jest podróżą służbową, a miejscem wykonania usług w tym przypadku jest kraj i zagranica. Z uwagi na powyższe wyjazdy krajowe, czy zagraniczne są nieodzowne do realizacji istoty działalności i jako takie nie mogą być uznane za podróż służbową.

W konsekwencji stwierdził, iż w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności wartości diet naliczonych w związku z wyjazdami w celu wykonania usług transportowych przez właściciela firmy transportowej.

Ww. interpretację indywidualną, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, prawomocnym wyrokiem z dnia 2 grudnia 2009r., Sygn. akt I SA/Op 451/09, uchylił ww. interpretację indywidualną z dnia 10 lipca 2009r. stwierdzając m.in., że: „/…/za chybioną należy uznać, przyjętą w niniejszej sprawie przez organy, interpretację art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie daje podstaw do ograniczenia zwiększenia kosztów uzyskania przychodów osób prowadzących działalność jedynie o diety związane z podróżami mającymi charakter incydentalny /…/. Sąd w niniejszym składzie podziela przytoczone poglądy uznając, że wykonywanie działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu przez skarżącego osobiście usług transportowych zarówno w kraju jak i poza jego granicami, zaliczyć należy do podróży służbowych, która uprawnia do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom /…/„.

Mając na uwadze powyższe uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 8 kwietnia 2009r. stwierdza, iż w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r.:

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest świadczenie usług transportowych w zakresie transportu śródlądowego. Część usług wykonuje w kraju, część zagranicą.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane są w ramach odbywanych przez niego krajowych i zagranicznych podróży służbowych, to może On zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach.

Wskazać przy tym należy, iż pojecie „podróży służbowej” unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.