IBPBI/1/415-137/10/WRz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2010r. (data wpływu do tut. Biura 15 lutego 2010r.), uzupełnionym w dniu 8 kwietnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych refakturowania opłat za media oraz momentu uzyskania przychodu z tego tytułu, w przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu nieruchomości - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 15 lutego 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych refakturowania opłat za media oraz momentu uzyskania przychodu z tego tytułu, w przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu nieruchomości.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 30 marca 2010r. Znak: IBPBI/1/415-137/10/WRz wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 8 kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej zawiera z innymi przedsiębiorcami umowy najmu pomieszczeń w budynkach, których jest właścicielem.

Każda umowa najmu oprócz określenia wysokości czynszu, zawiera paragraf dotyczący refakturowania opłat za media. Treść tego paragrafu jest następująca: "Poza czynszem najemca zobowiązuje się zwracać wynajmującemu koszty zużycia energii elektrycznej, wody i centralnego ogrzewania proporcjonalnie do zajmowanej powierzchni, zgodnie z wystawionymi przez dostawców tych mediów fakturami. Opłaty za media będą fakturowane przez wynajmującego osobno od czynszu z terminem płatności 14 dni, od daty wystawienia faktury". Faktury obejmujące koszty mediów, które ponieść mają najemcy są wystawiane po otrzymaniu faktury od dostawców mediów.

Jeżeli Wnioskodawca otrzymuje fakturę za media od dostawcy tych mediów np. 5 lutego 2010 roku, która dotyczy okresu rozliczeniowego na przełomie dwóch lat podatkowych np. okres od 1 grudnia 2009r. do 30 stycznia 2010r., wystawia fakturę na najemcę w miesiącu lutym 2010r. (bez doliczania marży).

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości z dnia 29 września 1994r. z późniejszymi zmianami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy refaktura kosztów mediów (niezależnie jakiego okresu dotyczy zużycie mediów) jest przychodem podatkowym w dacie jej wystawienia...

2. Czy koszty wynikające z otrzymanych faktur od dostawców mediów, które są następnie refakturowane zgodnie z zawartymi umowami najmu, stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie wystawienia refaktury, czy powinny być przyporządkowane do okresów rozliczeniowych których dotyczą...

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód należny z tytułu refaktury mediów, powinien być wykazany w dacie wystawienia refaktury, niezależnie jakiego okresu dotyczy refaktura. Natomiast koszty, jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, powinny być zaliczone do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia. W przypadku gdy koszty dotyczą dwóch lat podatkowych (jak podano we wniosku) powinny zostać przypisane do dwóch lat podatkowych proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą.

W opinie Wnioskodawcy nie można bowiem uznać, że wydatkuje on środki na zapłatę za usługi dostarczania mediów, żeby uzyskać przychód w postaci zwrotu tych kosztów. Wydatki z tego tytułu są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów z najmu i z tymi przychodami wiążą się w sposób pośredni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznano za prawidłowe.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. nr 51, poz. 307), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatków dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

Powyższy przepis stanowi generalną zasadę określającą moment powstania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 14 ust. 1e, 1h i 1i ww. ustawy.

Zgodnie z art. 14 ust. 1e ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Stosownie do art. 14 ust. 1h tej ustawy, przepis ust. 1e stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego.

Ustalenie momentu uzyskania przychodu uzależnione jest tym samym od rodzaju świadczonych usług w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Refakturowanie należy do czynności, które nie zostały zdefiniowane w prawie podatkowym. Jednak przyjęta praktyka, jak i orzecznictwo dopuszczają sytuację, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur.

W przypadku refakturowania mamy do czynienia z wykonaniem przez refakturującego usługi innej, niż usługa, której refakturowanie dotyczy, gdyż podmiot refakturujący jest jedynie pośrednikiem w przekazywaniu opłat pomiędzy podmiotem faktycznie świadczącym usługi, a rzeczywistym ich odbiorcą.

Jeżeli zatem w umowie strony ustaliły, że refakturowane usługi są rozliczane w okresach rozliczeniowych to przychód z tytułu refakturowania usług powstanie w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku (zgodnie z art. 14 ust. 1e ww. ustawy). Natomiast jeżeli umowa (ani treść refaktury) takich okresów nie określa to za dzień powstania przychodu z refaktur należy przyjąć dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawiania faktury albo uregulowania należności (art. 14 ust 1c ww. ustawy).

Mając powyższe na względzie oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, gdzie określono, że opłaty za media są fakturowane przez wynajmującego osobno od czynszu z terminem płatności 14 dni, od daty wystawienia faktury, stwierdzić należy, iż w tej sytuacji (skoro ani w umowie ani na fakturze nie wskazano , że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych), za datę powstania przychodu należy uznać dzień wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia refaktury albo uregulowania należności, jeżeli uregulowanie należności nastąpi wcześniej niż dzień wystawienia refaktury (art. 14 ust. 1c ww. ustawy).

Z tego też względu stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznano za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia opłat za media, o których mowa we wniosku, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie najmu pomieszczeń, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl natomiast art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając na względzie wyżej powołane przepisy uznać należy, że koszty wynikające z otrzymanych przez Wnioskodawcę faktur, które następnie podlegają refakturowaniu na najemców stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, i co do zasady, dotyczą okresu nie przekraczającego roku podatkowego. Z tego też względu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj. w przypadku będącym przedmiotem wniosku, w dacie ujęcia ich w księgach na podstawie otrzymanej faktury. W przypadku gdy dotyczą dwóch lat podatkowych winny być ujmowane proporcjonalnie do długości okresów (lat) których dotyczą.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice,

po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.