IBPBII/1/415-179/10/ASz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 09 lutego 2010r. (data wpływu do tut. Biura w dniu 12 lutego 2010r.), uzupełnionym w dniu 22 kwietnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 12 lutego 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 15 kwietnia 2010r. Znak: IBPB II/1/415-179/10/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 22 kwietnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł umowę o dzieło, na podstawie której zamawiający powierzył mu - jako wykonawcy - przeprowadzenie korekty dokonanego przez czeskie biuro tłumaczeń tłumaczenia na język polski napisanego przez zamawiającego w języku czeskim komentarza do rozporządzenia rzymskiego I, tj. tekstu rozporządzenia wspólnotowego z zakresu prawa prywatnego międzynarodowego.

Korekta obejmuje zarówno warstwę formalną, czyli zgodność tekstu z przyjętymi w języku polskim regułami ortografii, gramatyki, stylistyki i interpunkcji, jak i aspekt merytoryczny, tzn. dostosowanie tekstu komentarza do sposobu formułowania myśli w polskim języku prawniczym oraz w zgodzie z ustaloną na jego gruncie terminologią prawniczą - przy uwzględnieniu specjalistycznej terminologii z zakresu prawa prywatnego międzynarodowego.

Jedno z postanowień umowy przewiduje, że wykonawcy przenoszą na zamawiającego wszelkie majątkowe prawa autorskie do nieograniczonego w czasie rozporządzania i korzystania z dzieła zarówno w formie książkowej, jak i elektronicznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykonawca - dokonując, na podstawie umowy zawartej z zamawiającym, korekty w warunkach scharakteryzowanych w opisie stanu faktycznego - będzie uprawniony do naliczenia kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% uzyskanych przychodów...

Wnioskodawca wskazał, iż jest uprawniony do naliczania kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% uzyskanych przychodów. Jako podstawę prawną powołał art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), zgodnie z którym koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Dla oceny, czy wykonawca - dokonując, na podstawie umowy zawartej z zamawiającym, korekty komentarza w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego - będzie uprawniony do naliczenia kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% uzyskanych przychodów, kluczowe znaczenie ma odpowiedź na pytanie, czy z tytułu dokonanej korekty przysługują mu autorskie prawa majątkowe, w odniesieniu do których dokonuje on rozporządzenia na rzecz zamawiającego. W istocie – jak podkreśla wnioskodawca - pytanie to sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy w rezultacie dokonanej korekty powstaje utwór w rozumieniu ustawy z dnia 04 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2006r., Nr 90, poz. 631).

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 tej ustawy przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Zdatność do udzielenia ochrony autorskoprawnej efektom pracy korektora należy jednak oceniać przede wszystkim na podstawie przepisu art. 2 ust. 1, w świetle którego opracowanie cudzego utworu, w szczególności tłumaczenie, przeróbka, adaptacja, jest przedmiotem prawa autorskiego bez uszczerbku dla prawa do utworu pierwotnego.

Powyższa regulacja zawiera tylko przykładowe wyliczenie utworów, które mogą zostać uznane za dzieła zależne. Rozstrzygnięcie zawsze zależy od okoliczności konkretnego przypadku. Powołany wyżej przepis nie przewiduje przy tym przesłanek, od których spełnienia uzależnione jest przyznanie statusu opracowania. W doktrynie podkreśla się, że istotą dzieła zależnego jest “twórcza ingerencja” w cudzy utwór oraz że utwór pierwotny "prześwieca" w dziele zależnym, jest w nim rozpoznawalny. Chodzi zatem o sytuację, w której z utworu macierzystego zostały zaczerpnięte określone elementy twórcze, podlegające - w ramach dzieła stanowiącego opracowanie - określonym przetworzeniom (przekształceniom), noszącym cechy oryginalności i indywidualności.

Odnosząc te uwagi do okoliczności opisanego stanu faktycznego, za uprawnione – zdaniem wnioskodawcy - należy uznać stanowisko, według którego dokonana przez wykonawcę, na podstawie umowy z zamawiającym, korekta komentarza stanowi utwór zależny. Przemawiają za nim następujące argumenty. Wprowadzane przez korektora zmiany w tekście oryginalnym nie ograniczają się tylko do skorygowania tekstu w celu doprowadzenia do jego zgodności z przyjętymi w języku polskim regułami ortografii, gramatyki, stylistyki i interpunkcji. Rezultatem modyfikacji tekstu, dokonywanej przez korektora, jest w równym stopniu - po pierwsze - dostosowanie go do terminologii polskiego języka prawnego lub prawniczego, w szczególności z zakresu prawa prywatnego międzynarodowego, po drugie zaś - przekształcenie korygowanego tekstu w taki sposób, że wyraża on zawartą w nim myśl jasno i jednoznacznie, a jednocześnie w zgodzie z zasadami polskiego języka prawniczego. W tym kontekście zwraca uwagę okoliczność, że prawo prywatne międzynarodowe jest dziedziną o swoistym charakterze, w obrębie której stosowane są pojęcia specjalistyczne, charakterystyczne tylko dla niej, niespotykane natomiast w innych obszarach wiedzy prawniczej. W związku z tym w publikacjach z tego zakresu wypowiedzenia wyrażane w języku prawniczym budowane są w sposób szczególny i obcy innym dyscyplinom nauk prawnych. Niewątpliwie rzutuje to na sposób dokonywania korekty. Od korektora wymagana jest biegła znajomość tych pojęć oraz umiejętność konstruowania wypowiedzi, w których one występują. Jego ingerencja w przekształcany tekst nabiera więc charakteru merytorycznego - co prowadzi do uznania jej za podstawę utworu zależnego, do którego korektorowi przysługują autorskie prawa majątkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 13 pkt 8 ww. ustawy wynika, iż za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

-z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W przypadku osoby, która uzyskuje przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy o dzieło, przysługują zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 4 – koszty uzyskania przychodów w wysokości 20% uzyskanego przychodu.

Inaczej jest traktowana sprawa kosztów uzyskania przychodów twórców i autorów (artystów) w przypadku uzyskiwania przychodów z tytułu wykonywania usług na podstawie umów o dzieło. O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu z tytułu wykonania dla zamawiającego utworu, bądź innego przedmiotu praw własności intelektualnej będących przedmiotem prawa autorskiego.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, iż koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy wskazuje, że ustalenia czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy dokonać w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy z dnia 04 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

Z treści art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynika, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe),

2. plastyczne,

3. fotograficzne,

4. lutnicze,

5. wzornictwa przemysłowego,

6. architektoniczne,

7. muzyczne i słowno – muzyczne,

8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,

9. audiowizualne (w tym filmowe).

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Jednakże należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualna).

Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji ww. ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy dana osoba jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy lub czy konkretna praca stanowi prawo autorskie lub prawo pokrewne. W sprawach interpretowania przepisów ww. ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawny, ul. Krakowskie Przedmieście 15/17, 00-071 Warszawa.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca zawarł umowę o dzieło, na podstawie której zamawiający powierzył mu - jako wykonawcy - przeprowadzenie korekty dokonanego przez czeskie biuro tłumaczeń tłumaczenia na język polski napisanego przez zamawiającego w języku czeskim komentarza do rozporządzenia rzymskiego I, tj. tekstu rozporządzenia wspólnotowego z zakresu prawa prywatnego międzynarodowego. Korekta obejmuje zarówno warstwę formalną, czyli zgodność tekstu z przyjętymi w języku polskim regułami ortografii, gramatyki, stylistyki i interpunkcji, jak i aspekt merytoryczny, tzn. dostosowanie tekstu komentarza do sposobu formułowania myśli w polskim języku prawniczym oraz w zgodzie z ustaloną na jego gruncie terminologią prawniczą - przy uwzględnieniu specjalistycznej terminologii z zakresu prawa prywatnego międzynarodowego. Jedno z postanowień umowy przewiduje, że wykonawcy przenoszą na zamawiającego wszelkie majątkowe prawa autorskie do nieograniczonego w czasie rozporządzania i korzystania z dzieła zarówno w formie książkowej, jak i elektronicznej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że tylko wówczas gdy:

* praca wykonywana przez stronę tej umowy jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

* strona umowy jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy

* do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.

Należy podkreślić, iż fakt korzystania przez twórcę z praw autorskich musi wynikać z treści zawartych przez wnioskodawcę umów o dzieło.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko wnioskodawcy można uznać za prawidłowe, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy praca wykonywana przez niego na podstawie umowy o dzieło jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, do ustalenia czego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest uprawniony. Jeżeli wszystkie powyższe warunki zostaną spełnione, wtedy, do przychodów osiągniętych z tego źródła winny być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.