IBPBI/1/415-310/10/AB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 25 marca 2010 r.), uzupełnionym w dniach 13 i 20 maja 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nakładów poniesionych na budowę infrastruktury towarzyszącej (parkingu) - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 25 marca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nakładów poniesionych na budowę infrastruktury towarzyszącej (parkingu).

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 7 maja 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-310/10/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 13 i 20 maja 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, prowadząc działalność gospodarczą, na podstawie porozumienia zawartego w lipcu 2008 r. z Burmistrzem Miasta i Gminy, wybudował za własne środki parking na gruncie Gminy. Parking ten bezpośrednio przylega do działki stanowiącej własność Wnioskodawcy, na której wcześniej wybudował budynek handlowo-usługowy. Na działce tej z uwagi na jej małą powierzchnię nie było parkingu. W związku z tym budynek, w którym przewidziany był supermarket spożywczy bez parkingu nie mógł funkcjonować. Plany budowy parkingu Gmina posiadała od kilku lat, następnie przygotowała dokumentację projektową i dnia 13 czerwca 2002 r. uzyskała pozwolenia na budowę. Jednak do lipca 2008 r. Gmina z powodu braku środków finansowych w budżecie nie zrealizowała inwestycji. Ponieważ Wnioskodawca zrealizował inwestycję na działce sąsiadującej w postaci pawilonu handlowo-usługowego, wiedząc o planach Gminy, zaproponował wybudowanie parkingu. Wartość całej inwestycji wyniosła 366.000,00 zł. Zgodnie z zawartym porozumieniem klienci supermarketu znajdującego się w pawilonie handlowo-usługowym Wnioskodawcy, mają prawo do bezpłatnego parkowania i korzystania z parkingu. Również dostawy towaru do supermarketu odbywają się przez przedmiotowy parking. Wybudowany parking jest bezpośrednio związany z działalnością pawilonu handlowo-usługowego stanowiącego własność Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że wydatki poniesione na budowę infrastruktury towarzyszącej (parkingu) nie zostały do dnia dzisiejszego w jakiejkolwiek formie zwrócone. Dodatkowo Wnioskodawca informuje, że istnieje ustne porozumienie z Burmistrzem Miasta, że Wnioskodawca zostanie zwolniony z podatku od nieruchomości do wysokości połowy wydatków poniesionych na budowę parkingu, tj. do kwoty 150.000,00 zł. W 2009 r. Miasto i Gmina nie wywiązały się z zobowiązania. W 2010 r. Wnioskodawca wystąpił o umorzenie podatku od nieruchomości za 2010 r. , lecz do chwili obecnej nie ma decyzji w tej sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez prowadzącego działalność gospodarczą Wnioskodawcę, nakłady na budowę infrastruktury towarzyszącej (parkingu), na gruncie należącym do Gminy, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że nie dysponuje tytułem prawnym do nieruchomości na której nieodpłatnie zbudował parking, który ma zostać przekazany w drodze darowizny Gminie, nie wystąpi w tym przypadku inwestycja w obcym środku trwałym. Ponadto wydatki na budowę infrastruktury towarzyszącej nie powinny być doliczane do wartości początkowej obiektu, gdyż nie stanowią bezpośredniego kosztu jego wytworzenia. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, za prawidłowe należy uznać zakwalifikowanie tych wydatków, jako kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, w dacie ich poniesienia. Nie mają one bowiem bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, lecz poniesienie ich warunkuje ich uzyskanie. Nowa infrastruktura nie będzie stanowić własności Wnioskodawcy, lecz zostanie nieodpłatnie przekazana Gminie.

W ocenie Wnioskodawcy, stanowisko to jest zgodne z ukształtowaną w ostatnich latach linią interpretacyjną w tym w szczególności z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 października 2009 r. Znak: IPPB5/423-433/09-4/JC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 w/w ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych" – zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, a jedynie w art. 22g ust. 7 reguluje sposób ustalania ich wartości początkowej, odsyłając do zasad ogólnych ustalania wartości początkowej środków trwałych zawartych w ust. 3-5 tego przepisu. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją w obcym środku trwałym są nakłady poniesione przez podatnika na ulepszenie (tj. przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację) środka trwałego, niestanowiącego jego własności, a używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca nie dysponuje tytułem prawnym do nieruchomości (będącej własnością Gminy), na której nieodpłatnie wybudował parking, który nie będzie stanowił jego własności, lecz zostanie nieodpłatnie przekazany Gminie (w istocie przekazane zostaną poniesione na budowę parkingu nakłady). Parking ten bezpośrednio przylega do działki stanowiącej własność Wnioskodawcy, na której wcześniej wybudował budynek handlowo-usługowy wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, przedmiotowych wydatków nie można uznać za wydatki poniesione na wytworzenie własnego środka trwałego, jak i za inwestycję w obcym środku trwałym, a tym samym nie można ich rozliczać w formie odpisów amortyzacyjnych.

Wydatki te mogą natomiast stanowić koszt podatkowy, w oparciu o przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile Wnioskodawca wykaże, że ich poniesienie chociażby pośrednio zmierzało do uzyskania przychodu lub miało na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

We wniosku wskazano, iż zgodnie z zawartym porozumieniem klienci supermarketu znajdującego się w pawilonie handlowo-usługowym Wnioskodawcy, mają prawo do bezpłatnego parkowania i korzystania z parkingu. Również dostawy towaru do supermarketu odbywają się przez przedmiotowy parking. W ocenie Wnioskodawcy, wybudowany parking jest bezpośrednio związany z działalnością pawilonu handlowo-usługowego stanowiącego własność Wnioskodawcy.

W związku z powyższym wydatki, które Wnioskodawca poniósł na budowę parkingu na gruncie należącym do Gminy, jako koszty pośrednie, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.