IBPBI/2/423-974/10/AP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. BKIP 27 lipca 2010 r., uzupełnionym w dniu 29 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27 lipca 2010 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 16 września 2010 r. Znak: IBPBI/2/423-974/10/AP wezwano o ich uzupełnienie. Uzupełniony wniosek wpłynął do tut. BKIP w dniu 29 września 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kompleksowego zaopatrzenia kolejnictwa dot. sprzedaży i remontów: węglarek, cystern, wagonów, lokomotyw.

W dniu 23 maja 2005 r. roku zawarta została umowa miedzy firmą „A” a Spółką na zakup 3 sztuk lokomotyw (do remontu) typu e-140. Została wystawiona faktura sprzedaży na rzecz Spółki. Spółka dokonała zapłaty firmie „A” za przedmiotowe lokomotywy w podpisanej umowie zaznaczono, że prawo własności przedmiotu sprzedaży przechodzi ze sprzedającego na kupującego w momencie zapłaty uzgodnionej ceny. W dniu 23 maja 2005 r. na okoliczność przekazania zakupionych lokomotyw sporządzono protokół zdawczo-odbiorczy.

Również 23 maja 2005 r. podpisana została umowa na sprzedaż ww. lokomotyw między firmą „R” a Spółką. Sprzedający, czyli Spółka zgodnie z umową zobowiązała się do wydania przedmiotu umowy niezwłocznie po sporządzeniu protokołu zdawczo-odbiorczego i uregulowaniu należności przez firmę „R". W tym samym dniu sporządzono protokół zdawczo-odbiorczy między sprzedającym a kupującym.

Dnia 31 maja 2005 r. zawarto drugą umowę między firmą „A" a Spółką na naprawę generalną 3 szt. lokomotyw wcześniej zakupionych od firmy „A" wraz z polonizacją. Lokomotywy zostały przekazane firmie „A” celem wykonania remontu.

W dniu 21 maja 2005 r. podpisano kolejną umowę między firmą „R" a Spółką. W umowie tej Spółka zobowiązuje się wykonać naprawę główną 3 szt. lokomotyw będących własnością firmy „R" - wcześniej zakupionych od Spółki.

Do umowy załączono harmonogram napraw lokomotyw:

I lokomotywa - do 15 stycznia 2007 r.

II lokomotywa - do 15 kwietnia 2007 r.

III lokomotywa - do 15 czerwca 2007 r.

Lokomotywę nr 1 Spółka odebrała od firmy „A" po wykonanym remoncie. Firma „A" wystawiła fakturę sprzedaży.

Lokomotywę nr 2 Spółka odebrała również od firmy „A" po wykonanym remoncie. Firma „A" wystawiła fakturę sprzedaży. Wyremontowane lokomotywy nr 1 i nr 2 Spółka przekazała firmie „R" wystawiając fakturę sprzedaży a firma „R" uregulowała należność.

W czasie oczekiwania na odbiór III lokomotywy po remoncie do Spółki dotarła informacja, iż III lokomotywa zaginęła. Sprawę skierowano do prokuratury o popełnionym przestępstwie kradzieży. O zaistniałej sytuacji została poinformowana firma „R" (właściciel lokomotywy), w imieniu której Spółka działa na rynku pozyskując dla nich tabor kolejowy (wagony i lokomotywy). Firma „R” nie otrzymała III lokomotywy mimo, iż za nią zapłaciła.

W dniu 10 lutego 2010 r. firma „R" obciążyła Spółkę wystawiając notę obciążeniową o treści: „odsetki umowne za korzystanie z naszych środków pieniężnych". Tak więc przez okres od 25 kwietnia 2005 r. do dnia wystawienia noty, czyli 10 lutego 2010 r. Spółka nie zwróciła firmie „R” pieniędzy za nieotrzymanie III zaginionej lokomotywy. Powyższe zobowiązanie Spółka uregulowała firmie „R" dopiero w 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zasadnie Spółka uznała, że odsetki za „używanie środków pieniężnych” są kosztem uzyskania przychodu...

Zdaniem Spółki, poniesione koszty odsetek za „korzystanie ze środków firmy „R” są kosztem uzyskania przychodu. Poniesione koszty wiążą się bowiem z uzyskaniem przychodu. Koszty te poniesiono w celu zachowania źródła przychodu, wynikającego z długotrwałej współpracy przedtem i w przyszłości z firmą „R”.

Poniesiono więc koszty ochrony istniejącego źródła przychodu w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Spółka uważa więc, że jest to koszt obligatoryjny poniesiony w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Ustawodawca nie definiuje co należy rozumieć pod pojęciami „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN pojęcie:

„zabezpieczyć” oznacza: - „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, - „uczynienie bezpiecznym”, - „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, - „zapewnienie komuś środków do życia”, - „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

„zachować” oznacza: - „pozostać w posiadaniu czegoś”, - „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, - „uchronić przed zapomnieniem”.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zobowiązała się zapłacić kontrahentowi odsetki umowne za „korzystanie z jego środków pieniężnych.” Zdaniem Spółki, koszty odsetek umownych jako związanych z zachowaniem źródła przychodu, stanowią koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z 359 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 94 ze zm.) odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Odsetki mają charakter uboczny w stosunku do świadczenia głównego, który stanowi podstawowy przedmiot zobowiązania pomiędzy stronami. Oznacza to, że jeśli zobowiązanie zasadnicze nie istnieje, nie może istnieć także należność uboczna w formie odsetek. Możliwość i wysokość pobrania odsetek umownych musi być określona w umowie.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Stosownie do analizowanego przepisu dla celów podatkowych za koszty uzyskania przychodów uznawane są wyłącznie zapłacone odsetki od zobowiązań. Obciążenie finansowe z tytułu odsetek musi być faktycznie poniesione przez podatnika. Zatem przepis ten nie wyklucza zaliczenia odsetek umownych do kosztów uzyskania przychodów w sytuacji gdy zastały realnie przez podatnika zapłacone.

Jak wskazała Spółka poniesienie wydatku z tytułu opisanych we wniosku odsetek umownych miało na celu zachowanie źródła przychodów, gdyż kontrahent któremu zapłacono przedmiotowe odsetki jest długotrwałym odbiorcą usług świadczonych przez Spółkę.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że zapłata odsetek umownych na rzecz kontrahenta ma na celu zachowanie źródła przychodów, których – bez poniesienia ww. wydatku – Spółka by nie uzyskała.

W związku z powyższym, przedmiotowe odsetki, o ile ich zapłata była ustalona w umowie, mogą stanowić (w momencie ich zapłaty) koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednocześnie zaznaczyć, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie miało na celu zachowanie/zabezpieczenie źródła przychodów obciąża Wnioskodawcę, jako podatnika wywodzącego określone skutki prawnopodatkowe z faktu zaliczenia tych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 41-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.