ILPB4/423-115/10-5/DS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 26 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 14 września 2010 r. (data wpływu 16.09.2010 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie różnic kursowych oraz kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 2 grudnia 2004 r. Spółka działająca wówczas pod nazwą D Sp. z o.o. zawarła umowę pożyczki ze spółką X, na podstawie której otwarto dla Spółki linię kredytową do wysokości PLN 35.000.000. Spółka pożyczyła łącznie PLN 26.000.000.

W pierwszej połowie 2007 r. Y sprzedało część swoich spółek na rzecz Z, w tym Spółkę. Umowa zawarta pomiędzy Y a Z przewidywała, że wszystkie umowy pożyczki istniejące pomiędzy Y, albo jej spółkami zależnymi, a spółkami, które zostały sprzedane Z, powinny zostać spłacone do dnia 4 maja 2007 r.

Pożyczka udzielona Spółce została spłacona w dniu 04 maja 2007 r. w imieniu Spółki do X przez A. Postanowienia umowy zawartej w formie pisemnej pomiędzy Y oraz Z przewidywały spłatę pożyczki w USD.

W wyniku tej spłaty dokonanej przez A powstała nowa pożyczka pomiędzy A a Spółką.

Oznacza to, że dokonano czynności prawnej, na mocy której istniejące zobowiązanie z tytułu pożyczki udzielonej na podstawie umowy z 2 grudnia 2004 r. wygasło. W jego miejsce powstało nowe zobowiązanie z tytułu pożyczki wyrażone w USD. Wartość nowej pożyczki to USD 9.173.000. Przedmiotowa czynność prawna została dokonana w sposób nieformalny bez zawierania umowy w formie pisemnej pomiędzy Spółką a A. Potwierdzeniem jej dokonania były księgowania dokonane w grudniu 2007 r. przez Spółkę, gdzie w miejsce zobowiązania w PLN pojawiło się zobowiązanie w walucie obcej.

Potwierdzeniem dokonania takiej czynności są także postanowienia umowy zawartej w formie pisemnej pomiędzy Y a B, przewidujące spłatę pożyczki z dnia 2 grudnia 2004 r.

Zobowiązanie, które powstało na podstawie umowy z dnia 4 maja 2007 r., potwierdzonej w formie pisemnej w dniu 4 stycznia 2008 r. od początku było wyrażone w walucie obcej, tj. USD.

Umowa, na podstawie której dokonano spłaty pożyczki w dniu 4 maja 2007 r. zawarta między Y a A reguluje zagadnienia sprzedaży określonych spółek grupy C na rzecz Z. Określa ona szczegółowo dane finansowe dotyczące transakcji, w szczególności kwotę wymaganą w związku z zapłatą pożyczek grupy. Należy zauważyć, iż kwoty dotyczące sprzedaży podane są w dolarach amerykańskich.

Zawarcie nowej umowy pożyczki nie wiązało się ze spłatą i ponownym otrzymaniem przez Spółkę środków pieniężnych. Dokonano jedynie zmiany stosownych zapisów księgowych w księgach Spółki. Wartość pożyczki na dzień jej otrzymania ustalono z wykorzystaniem kursu ustalonego przez Z 2,83440531 na kwotę USD 9.173.000, czyli równowartość PLN 26.000.000.

W dniu 4 stycznia 2008 r. zawarto umowę w formie pisemnej, w której potwierdzono istnienie zobowiązania Spółki z tytułu umowy pożyczki w wysokości USD 9.173.000. W treści umowy zawarto stwierdzenie, że strony potwierdzają zawarcie umowy pożyczki w wyżej wskazanej wysokości w dniu 4 maja 2007 r.

Umowa z dnia 4 stycznia 2008 r. jest pisemnym potwierdzeniem zobowiązań ustalonych w dniu 4 maja 2007 r. Jednocześnie stwierdzone zostaje, iż w okresie od 4 maja 2007 r. do dnia podpisania umowy (to jest 4 stycznia 2008 r.) obowiązywały uzgodnienia umowy z 4 stycznia 2008 r. Stwierdza się, iż kwota pożyczki na dzień 4 maja 2007 r. wynosi 9.173 tys. USD. Umowa z dnia 4 stycznia 2008 r. pisemnie potwierdza istnienie umowy pożyczki pomiędzy A i Wnioskodawcą począwszy od 4 maja 2007 r.

Czynność prawna z dnia 4 maja 2007 r. miała miejsce poza terytorium Polski i z punktu widzenia Spółki została dokonana w sposób nieformalny, ze względu na fakt, iż przedstawiciele Spółki nie byli bezpośrednio zaangażowani w dokonanie wspomnianej operacji. Spółka została powiadomiona o dokonaniu takowej operacji z opóźnieniem. Komunikacja ta była podstawą do dokonania stosownych księgowań w grudniu 2007 r. Ze względu na brzmienie umowy z dnia 4 stycznia 2008 r. należy stwierdzić, że w dniu 4 maja 2007 r. doszło do zawarcia w sposób dorozumiany umowy pożyczki. Sama umowa zawarta dnia 4 maja 2007 r. ma formę pisemną. Została zawarta na poziomie grupy kapitałowej i dotyczyła spółek zależnych z siedzibami w wielu państwach. Jej postanowienia były sukcesywnie implementowane do stosownych porozumień (umów) lokalnych. Taką umową lokalną w odniesieniu do Polski jest umowa z dnia 4 stycznia 2008 r.

17 grudnia 2008 r. pożyczkodawca dokonał cesji umowy pożyczki na udziałowca Spółki C na podstawie umowy z dnia 17 grudnia 2008 r. Umowa ta została zawarta pomiędzy podmiotami mającymi siedzibę w Wielkiej Brytanii i zgodnie z jej postanowieniami, podlega ona prawu angielskiemu.

W dniu 17 grudnia 2008 r. Zgromadzenie Wspólników Spółki podjęło uchwałę nr 2 o podwyższeniu kapitału zakładowego Spółki poprzez wniesienie do Spółki przez Jej udziałowca C wkładu pieniężnego. Wysokość podwyższenia kapitału wyrażono w PLN.

W dniu 17 grudnia 2008 r. zawarto umowę pomiędzy Spółką a Jej udziałowcem C. Na mocy tej umowy ustalono, że zobowiązanie udziałowca do pokrycia wkładu pieniężnego zostanie skompensowane z należnością udziałowca z tytułu umowy pożyczki. Do ustalenia wartości pożyczki na dzień spłaty wykorzystano kurs faktycznie zastosowany 2,9557, tj. kurs uzgodniony w porozumieniu zawartym 17 grudnia 2008 r. pomiędzy Spółką a Jej udziałowcem.

Wzajemne zobowiązania i należności obu stron (udziałowca oraz Spółki) uległy kompensacie, w konsekwencji czego pożyczka została spłacona.

Różnice kursowe są ustalane przez Spółkę na podstawie przepisów art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z podwyższeniem kapitału, Spółka poniosła koszty doradztwa prawnego, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz koszty notarialne.

Pismem uzupełniającym z dnia 14 września 2010 r. Spółka wyjaśniła, iż:

Y oznacza konkretną spółkę wchodzącą w skład grupy kapitałowej E. W skład tej samej grupy wchodziła spółka X.

B oznacza grupę spółek zależnych, w skład której wchodzi A.

W ocenie Wnioskodawcy, nie jest możliwe jednoznaczne zakwalifikowanie spłaty pożyczki dokonanej przez A, jako jednej z kategorii czynności prawnych opisanych w wezwaniu. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca nie był stroną czynności prawnej dokonanej pomiędzy spółkami grupy E a spółkami grupy Z, w wyniku której nastąpiła w Jego imieniu spłata pożyczki przez A. Ponadto, kwestia ta nie została uregulowana przez strony czynności prawnej w oparciu o przepisy prawa polskiego. Zatem, w ocenie Spółki, dokonanie takiej kwalifikacji przez podatnika miałoby charakter uznaniowy i nie mogłoby być wiarygodną podstawą do dokonywania dalszych ocen.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w opisanym stanie faktycznym na skutek spłaty pożyczki o wartości USD 9.173.000 udzielonej 4 maja 2007 r. powstaną różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 3 pkt 5, stanowiące koszt uzyskania przychodów dla Spółki...

Czy w opisanym stanie faktycznym koszty związane z podniesieniem kapitału zakładowego, tj. koszty doradztwa prawnego, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz koszty notarialne stanowią koszt uzyskania przychodów...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie drugie. Jednocześnie wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego został rozpatrzony odrębną interpretacją w dniu 26 października 2010 r. nr ILPB4/423-115/10-4/DS.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione w celu podwyższenia kapitału zakładowego, w szczególności opłaty notarialne, wynagrodzenie za obsługę prawną, podatek od czynności cywilnoprawnych, jako wydatki pośrednio związane z działalnością gospodarczą Spółki można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje wprost wszystkich elementów składających się na wyrażenie „koszty poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”, w związku z tym, przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów zakres znaczeniowy tego wyrażenia należy ustalać w oparciu o kryteria wynikające z wykształconej praktyki sądowej i organów skarbowych. Odwołując się do orzecznictwa sądowego, zgodnie z ustaloną linią orzecznictwa sądów administracyjnych, możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika – to jest wystąpienia związku przyczynowego między wydatkiem, a uzyskanym przychodem, m.in. np. wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2004 r. (sygn. FSK 768/04).

W związku z powyższym, w świetle wykształconej w orzecznictwie sądowym interpretacji pojęcia „kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów”, kosztami podatkowymi są nie tylko koszty bezpośrednio wiążące się z uzyskiwanymi przychodami lecz również takie, które pośrednio wpływają lub mogą wpływać na uzyskiwanie przychodu podatkowego (tzw. koszty pośrednie), m.in. np. wyrok NSA z 17 listopada 2005 r. (sygn. FSL 2503/04). Zgodnie z orzecznictwem sądowym do kosztów pośrednich zalicza się również wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, ale których poniesienie warunkuje uzyskanie przychodów. Stanowisko takie potwierdza m.in. wyrok NSA z 22 lutego 2006 r. (sygn. II FSK 191/05), w którym Sąd stwierdził, że: „zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie przewidziany jest również pośredni związek kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Do takich kosztów należą wydatki związane z ogólnymi kosztami funkcjonowania osoby prawnej”. Odwołując się do przedstawionego powyżej rozumienia pojęcia „kosztów uzyskania przychodów”, zdaniem Spółki, wydatki poniesione w celu podniesienia kapitału zakładowego powinny być uznawane za koszty wpływające na rozwój działalności Spółki i mające zapewnić przyszłe źródło przychodów.

Każda spółka, która chce się dalej rozwijać, a potrzebuje na ten rozwój nowych funduszy, często podejmuje decyzję o podwyższeniu kapitału. Poza aspektem finansowym bardzo ważny jest też aspekt pozafinansowy. Spółka finansująca swoją działalność poprzez kapitał zakładowy w miejsce zaciąganych kredytów bankowych postrzegana jest przez swoich kontrahentów jako firma o większej wiarygodności.

Niewątpliwie wiarygodność oraz sposób odbierania spółki wpływa na wysokość osiąganego przychodu. Należy przy tym zaznaczyć, że podwyższenie kapitału zakładowego nie jest celem samym w sobie. Celem podwyższenia kapitału zakładowego jest pozyskanie środków na umocnienie pozycji rynkowej spółki. Tym samym, wydatki związane z podwyższeniem kapitału zakładowego będą stanowiły koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu (koszty pośrednie).

Pogląd taki wyraża Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 15 listopada 2007 r. (I SA/Gd 753/2007), w którym wskazuje, że podniesienie kapitału zakładowego ma pośredni związek z osiąganym przez podatnika przychodem, ponieważ przychodami, z którymi wiążą się koszty poniesione w związku z podwyższeniem kapitału, nie są kwoty przekazane na ten kapitał, lecz przychody uzyskane z działalności gospodarczej finansowanej tym kapitałem. Tym samym, kosztów tych nie można wiązać z konkretnym przychodem, gdyż w momencie ich poniesienia przychód ten jawi się jako zdarzenie przyszłe.

Podsumowując, zdaniem Spółki, wydatki poniesione w związku z podniesieniem kapitału zakładowego, jako wydatki pośrednio związane z działalnością gospodarczą Spółki podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Zarówno ze względu na charakter kapitału zakładowego, który nie jest przychodem sam w sobie, a jedynie środkami na działalność gospodarczą, które to mają generować przychody podatkowe. Jak i ze względu na zakwalifikowanie przedmiotowych wydatków jako koszty ogólne, koszty funkcjonowania Spółki, tym samym nie dające połączyć się z konkretnym przychodem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii oraz wyliczenia, jakiego rodzaju przyrosty aktywów podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

Z treści art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż do przychodów nie zalicza się przychodów otrzymanych m.in. na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego.

Stosownie do art. 15 ust. 1 powyższej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy (…).

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione przez podatnika wydatki, po wyłączeniu wydatków zastrzeżonych w ustawie mogą być kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu. Wskazane we wniosku wydatki nie zostały wymienione w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednakże w tej sprawie istotny jest cel ich poniesienia, a celem ich poniesienia było podwyższenie kapitału zakładowego.

W świetle powołanego przepisu art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody skutkujące podwyższeniem kapitału zakładowego nie stanowią przychodu w rozumieniu tej ustawy. Zatem, przychody te pomija się określając dochód podlegający opodatkowaniu, a skoro tak, to wydatki poniesione na uzyskanie przychodu nie będącego przychodem podatkowym, nie mogą równocześnie stanowić kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; w przeciwnym wypadku podatnik korzystałby podwójnie, gdyż przychód będący efektem poniesionych wydatków nie podwyższa podstawy opodatkowania, a pomimo to wydatki z nim związane zostałyby zaliczone do kosztów podatkowych.

Należy także dodać, że konkretne przysporzenia i wydatki poniesione na ich uzyskanie muszą być ze sobą ściśle związane. Skoro wydatki poniesiono na ściśle określony cel – podwyższenie kapitału zakładowego, to nie można jednocześnie twierdzić, że posłużą one innemu celowi i traktować je jako koszty uzyskania przychodu, służące uzyskaniu w przyszłości przez Spółkę niesprecyzowanego bliżej przychodu z prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

Jeżeli określone wydatki w sposób jednoznaczny wiążą się z osiągnięciem przysporzenia, zidentyfikowanego przez ustawodawcę jako konkretny rodzaj przychodu, to bez względu na możliwość wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów oceniane być musi w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane. Zauważyć bowiem należy, że jeżeli Spółka po podwyższeniu kapitału zakładowego rzeczywiście uzyska większy, podlegający opodatkowaniu przychód, to będzie to przychód z działalności gospodarczej i jego uzyskanie pociągnie za sobą inne wydatki, niż te które Spółka poniosła na podwyższenie kapitału zakładowego, a więc przysporzenia, które z woli ustawodawcy nie jest przychodem podatkowym.

Zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Związane z tymi przychodami koszty nie mogą, stosownie do pkt 3 tego przepisu, pomniejszać przychodów uzyskiwanych z innych źródeł.

Powyższa regulacja prawna stanowi wprost, iż przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu, nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania przychodów związanych z tymi przychodami. Ustawodawca w powyższym przepisie posługuje się sformułowaniem „dochodu ze źródeł nie podlegających opodatkowaniu”. „Dochód ze źródeł nie podlegających opodatkowaniu” może obejmować zarówno przychód ze źródła ,o którym mowa w art. 2, czyli taki, do którego nie stosuje się przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 4 tej ustawy, czyli przysporzenia, które nie stanowią przychodu podatkowego.

Przychód otrzymany na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego, o którym stanowi art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będący przychodem podatkowym mieści się bowiem w kategorii przychodów, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przychód, który z woli ustawodawcy nie jest przychodem podatkowym spełnia bowiem kryterium niepodlegania opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Skoro zatem przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, to automatycznie w rachunku podatkowym nie uwzględnia się kosztów uzyskania tych przychodów. Oznacza to, że przychód neutralny podatkowo nie może generować kosztów podatkowych.

Przychodem neutralnym podatkowo będzie więc zarówno przychód ze źródła, z którego dochód nie podlega opodatkowaniu oraz przychód ze źródła, z którego dochód jest zwolniony z podatku, jak i przychód nie podlegający opodatkowaniu z tego względu, że ustawodawca postanowił, iż nie jest zaliczany do przychodów podatkowych. Neutralność podatkowa (transparentność) określonego przychodu, wyraża się nie tylko w braku (z jakiegokolwiek powodu) opodatkowania uzyskanego z niego dochodu, ale też niemożności obciążenia kosztów działalności wydatkami związanymi z jego uzyskaniem.

Zaliczenie przez Wnioskodawcę wydatków związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego do kosztów uzyskania przychodów spowodowałoby zachwianie tej równowagi.

Reasumując, w świetle powyższych uregulowań, wydatki związane z podwyższeniem kapitału zakładowego, tj. koszty doradztwa prawnego, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz koszty notarialne nie stanowią dla Spółki kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.