IPPB2/415-127/10-2/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17.02.2010 r. (data wpływu – 23.02.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów związanych ze zorganizowaniem imprezy integracyjnej dla pracowników oraz wynikających z tego tytułu obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 23.02.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów związanych ze zorganizowaniem imprezy integracyjnej dla pracowników oraz wynikających z tego tytułu obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 17 października 2009 r. Wnioskodawca zorganizował weekendową imprezę integracyjną przeznaczoną dla wszystkich swoich pracowników, zatrudnionych w kilkunastu oddziałach, zlokalizowanych w różnych miejscowościach w Polsce. Impreza odbyła się na terenach rekreacyjno-wypoczynkowych oraz w restauracji wynajętego na ten cel hotelu w miejscowości P kolo Z. Pracodawca wynajął także autokar na trasie W - P, który zabrał część pracowników z W. Poszczególne osoby dosiadały się także „na trasie” przejazdu. Pozostali pracownicy dotarli na miejsce innymi środkami transportu. Pracodawca zapewnił nocleg, wynajmując cały hotel w miejscu imprezy, przy czym poszczególne pokoje posiadały różny standard. Pracownicy nie byli meldowani do konkretnych pokoi. Niektórzy pracownicy skorzystali z dwóch noclegów, niektórzy z jednego, a mieszkający w okolicy Z w ogóle nie korzystali z pokoi.

Impreza została zorganizowana z zamiarem zintegrowania pracowników przebywających w różnych częściach Polski oraz wymiany informacji na tematy zawodowe, w atmosferze mniej formalnej niż na terenie zakładu pracy. Zarząd Spółki zapoznał pracowników z planami na przyszłość, rozwojem technik sprzedaży, technik negocjacyjnych i innych technik biznesowych. Uczestnikom postawiono do dyspozycji wszystkie obiekty rekreacyjno-sportowe w jakie był wyposażony hotel. Czas imprezy umilał zespół muzyczny. Wnioskodawca postawił do dyspozycji pracowników posiłki i napoje. Menu spotkania było zróżnicowane, a potrawy nie zostały zamówione zgodnie z zasadą jedna porcja dla jednej osoby, tylko serwowano je jako „szwedzki stół”, czyli zgodnie z zasadą wolnego wyboru. Rozpoczęcie imprezy ustalono na ok. 17-18, nie było oficjalnego otwarcia ani zakończenia. Spotkanie pracowników trwało do wczesnych godzin porannych.

Przed wyjazdem sporządzono jedynie wstępną listę pracowników, według której możliwość uczestnictwa w imprezie deklarowało ok. 180 osób, jednakże w imprezie wzięła udział mniejsza ich liczba, tj. ok. 100. Nie sporządzono listy pracowników, którzy brali udział w imprezie integracyjnej ani podróżujących autokarem. Brak listy nie był w powyższej sytuacji oznaką zaniedbania Wnioskodawcy lecz następstwem braku fizycznej możliwości jej sporządzenia. Wnioskodawca nie podróżował autokarem, jak również nie odnotowywał godzin przybycia i opuszczenia imprezy przez poszczególnych pracowników, natomiast udział w poszczególnych częściach spotkania z kierownictwem miał charakter spontaniczny. Wnioskodawca przewidział udział 100% pracowników, jednakże w imprezie wzięła udział mniejsza ich liczba tj. ok. 100. W październiku 2009 r. w Spółce było zatrudnionych 338 osób. Pracodawca pokrył całość kosztów imprezy ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Spółki w W przewiduje finansowanie z jego środków „działalności rekreacyjnej w postaci różnych form wypoczynku, imprez sportowo - rekreacyjnych i innych, wycieczek turystyczno-krajoznawczych oraz imprez integracyjnych”. Przy czym opłaty były uiszczone oddzielnie za autokar oraz łącznie za hotel i serwowane usługi cateringowe zgodnie z otrzymanymi od usługodawców fakturami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku zorganizowanej przez Pracodawcę imprezy integracyjnej doszło do powstania po stronie pracowników przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a po stronie Wnioskodawcy - Płatnika obowiązek obliczenia, pobierania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...

2. Jak należy obliczyć przychód każdego z pracowników, którzy brali udział w imprezie integracyjnej skoro wydatki Wnioskodawcy z tytułu zorganizowania imprezy integracyjnej nie były przypisane jako ponoszone na rzecz żadnego imiennie wskazanego pracownika...

3. Czy w związku ze sfinansowaniem kosztów takiej imprezy integracyjnej z funduszu świadczeń socjalnych potencjalnie dla wszystkich pracowników istnieje możliwość i konieczność ustalania dla celów podatkowych wysokości przychodów z tego tytułu na jednego pracownika w związku z treścią 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ten sposób, że koszt imprezy zostaje podzielony przez liczbę wszystkich pracowników...

Zdaniem Wnioskodawcy:

W związku ze zorganizowaną imprezą integracyjną nie powstaje przychód ze stosunku pracy po stronie pracowników, a w związku z tym obowiązek zwiększenia zaliczek na podatek dochodowy w związku ze zwiększeniem przychodu o wartość nieodpłatnych świadczeń z FSS. Zorganizowana impreza miała charakter zbiorowy i została zorganizowana dla wszystkich pracowników i nie było nieodpłatnego świadczenia, którego adresatem byli konkretnie wskazani wybrani pracownicy. Świadczenie miało charakter zbiorowy i polegało na postawieniu do dyspozycji wszystkim pracownikom w takiej ilości jak wstępnie była deklarowana, aczkolwiek nie sposób ustalić czy osoby, które deklarowały udział rzeczywiście w imprezie uczestniczyły. Art. 12 ust.1 updof wskazuje, że „za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń”. Art. 11 ust.1 updof wskazuje, że „przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.” Impreza integracyjna jest niewątpliwie innym nieodpłatnym świadczeniem - usługą wynajmu hotelu z usługami gastronomiczno rekreacyjnymi zakupioną przez Wnioskodawcę. Aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy więc, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. W przypadku zatem, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia przychodu uzyskanego z tytułu udziału w organizowanej przez pracodawcę imprezy.

Nie sposób bowiem stwierdzić, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość. Nie wystarczy postawienie świadczenia do dyspozycji pracowników, czy wszystkich, czy ilości jaka zadeklarowała udział. Dla ustalenia, iż dane świadczenie jest przychodem konieczne jest jednak ustalenie jego wartości i przyporządkowanie jej do konkretnego pracownika (11 ust. 2 - 2b updof). W przypadku nieodpłatnych świadczeń dla powstania przychodu konieczne jest skorzystanie z danego świadczenia, a nie samo pozostawienie świadczenia do dyspozycji pracownika. Wskazane wyżej stanowisko potwierdzają wyroki WSA we Wrocławiu z dnia 7.05.2009 r. I SA/Wr1326/08), WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008 r. (III SA/Wa 1476/07) i z dnia 10 sierpnia 2008 r. (III SA/Wa 625/08) oraz WSA w Kielcach z dnia 17 września 2009 (I SA/Ke342/09). Istotnym elementem jest także sfinansowanie imprezy z funduszu świadczeń socjalnych co jest dopuszczalne zgodnie z wyrokiem SN z 23 października 2008 (II PK 74/08). W związku z tym pojawia się dodatkowo obowiązek ustalenia, czy nieodpłatne świadczenie mieści się w limicie zwolnienia z art. 21 ust.1 pkt 67 updof przepis ten posługuje się dodatkowo pojęciem świadczeń rzeczowych. Ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości świadczeń poprzez dokonanie matematycznego działania polegającego na sumowaniu wszelkich kosztów danej imprezy, a następnie podzieleniu tej kwoty przez ilość uczestników. Dodatkowo przy finansowaniu z funduszu świadczeń socjalnych musiałoby nastąpić podzielenie kosztów imprezy przez liczbę wszystkich pracowników Wnioskodawcy, ponieważ świadczenie z funduszu było dostępne dla wszystkich. Oznacza to nie tyle ustalenie wartości świadczenia na rzecz każdego z pracowników, co ustalenie kwoty zmniejszenia zwolnienia od podatku nawet pracownikom, którzy w imprezie nie brali udziału, a skorzystali ze świadczeń funduszu z innego tytułu - zapomogi, dofinansowania wczasów etc. Jest to niezgodne - z zasadą wyrażoną w art. 9 ust.1 updof.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek racy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. W myśl art. 11 ust. 1 cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Stosownie do art. 12 ust. 1 omawianej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy

Z treści przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zorganizowała imprezę dla pracowników, mającą na celu zintegrowanie pracowników przebywających w różnych częściach Polski oraz wymianę informacji na tematy zawodowe, którą Spółka sfinansowała w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, w związku z czym uczestnictwo pracowników w imprezie było nieodpłatne. Udział w imprezie wstępnie zadeklarowało około 180 pracowników i na tę okoliczność sporządzono listę pracowników, jednakże w imprezie udział wzięło około 100 pracowników. Uczestnikom spotkania integracyjnego zagwarantowano dojazd autokarem na trasie W - P, który zabrał część pracowników z W. Poszczególne osoby dosiadały się także „na trasie” przejazdu. Pozostali pracownicy dotarli na miejsce innymi środkami transportu. Jednakże Spółka nie prowadziła stosownej ewidencji i nie wie, którzy pracownicy skorzystali z bezpłatnego transportu, a którzy pojechali innymi środkami transportu np. własnym samochodem. Wynajęto hotel wraz z usługami gastronomiczno rekreacyjnymi. Menu spotkania było zróżnicowane, a potrawy serwowano jako „szwedzki stół”, czyli zgodnie z zasadą wolnego wyboru. Rozpoczęcie imprezy ustalono na ok. 17-18, nie było oficjalnego otwarcia ani zakończenia. Spółka zauważa, że pomimo, iż świadczenie miało charakter zbiorowy i polegało na postawieniu do dyspozycji wszystkim pracownikom w takiej ilości jak była wstępnie deklarowana nie sposób ustalić, czy osoby które deklarowały udział rzeczywiście w imprezie uczestniczyły. Opłaty za zorganizowaną imprezę Spółka uiściła oddzielnie za autokar oraz łącznie za wynajęcie hotelu i serwowane usługi cateringowe, zgodnie z otrzymanymi od usługodawcy fakturami. W związku z tak nakreślonym stanem faktycznym zdaniem Spółki w przypadku nieodpłatnych świadczeń dla powstania przychodu konieczne jest skorzystanie z danego świadczenia, a nie samo postawienie świadczenia do dyspozycji, co w konsekwencji skutkuje tym, że uczestnictwo pracowników w imprezach integracyjnych nie rodzi po stronie pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z czym w opinii organu podatkowego nie można się zgodzić.

Organ zauważa, iż z definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia świadczeń rzeczowych. Należy przyjąć, że świadczeniami rzeczowymi są takie świadczenia, których przedmiotem są rzeczy nie będące jednocześnie środkami pieniężnymi lub innymi wartościami pieniężnymi. Natomiast świadczenia pieniężne ponoszone za określone osoby należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia również nie definiuje ustawa o podatku dochodowym. Termin „świadczenie” pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 kodeksu cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 ze zm.) oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Ustawodawca stanowi o nieodpłatnych świadczeniach innych niż świadczenia w naturze. Przedmiotem tych świadczeń nie są więc rzeczy, lecz usługi. Innym nieodpłatnym świadczeniem będzie zatem przede wszystkim świadczenie nieodpłatnie usług na rzecz podatnika. Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości. Przedmiotem nieodpłatnych świadczeń nie są więc tylko rzeczy, lecz świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu. O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,

3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że poniesione przez Spółkę koszty związane z wynajęciem autokaru oraz hotelu wraz z usługami gastronomiczno rekreacyjnymi w związku ze zorganizowaniem imprezy integracyjnej dla pracowników jest nieodpłatnym świadczeniem dla tych pracowników, którzy wyrazili akces uczestnictwa w imprezie. Wartość tegoż świadczenia należy ustalać kierując się treścią art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z otrzymaniem przez pracowników, którzy wyrazili akces uczestnictwa w imprezie integracyjnej rzeczywistego przychodu w postaci, postawienia im do dyspozycji możliwości skorzystania z dojazdu oraz pobytu w hotelu wraz z usługami gastronomiczno – rekreacyjnymi. Przychodem będzie przypadająca na pracownika część ceny zakupu usługi z tytułu wynajęcia autokaru oraz hotelu wraz z usługami gastronomiczno rekreacyjnymi. Pracownicy będą osiągali korzyść finansową, ponieważ nie są zobowiązani do zapłaty kwoty wynikającej z faktur za wynajęcie autokaru oraz hotelu wraz z usługami gastronomicznymi. Dzięki takiemu działaniu u tych osób dochodzić będzie do przysporzenia w majątku, gdyż inny podmiot ponosił będzie za nich koszt, a tym samym nie muszą oni uszczuplać swojego majątku. Z tej też przyczyny usługę sfinansowaną przez pracodawcę na rzecz swoich pracowników należy zaliczyć do przychodu ze stosunku pracy tych pracowników.

Zgodnie natomiast z treścią art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Artykuł 30 § 1 powyższej ustawy stanowi, iż płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy“, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (…).

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie w przedmiocie zadanego pytania drugiego Spółka wielokrotnie podkreśliła, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. W przypadku zatem, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia przychodu uzyskanego z tytułu udziału w organizowanej przez pracodawcę imprezy. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość. Natomiast Spółka może tylko stwierdzić kto zadeklarował udział w imprezie, ale nie posiada informacji, czy rzeczywiście te osoby przyszły i korzystały oraz w jakim zakresie z oferowanych świadczeń.

Tutejszy organ podatkowy nie podziela stanowiska Spółki w sprawie. Organ stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym nie ma przeszkód w ustaleniu wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracowników z tytułu uczestnictwa w organizowanym przez Spółkę spotkaniu integracyjnym. Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanego przez pracodawcę spotkania integracyjnego oraz wszelkich atrakcji zapewnionych podczas tej imprezy, lecz samo otrzymanie przez pracownika możliwości skorzystania z imprezy integracyjnej o określonej wartości pieniężnej. Jak już wyżej wskazano postawienie do dyspozycji pracownikowi nieobowiązkowego uczestnictwa w spotkaniu integracyjnym, które skierowane są tylko do pracowników Spółki, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen ich zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z organizacją imprezy, także tych połączonych z dodatkowymi atrakcjami nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Nieistotne jest przy tym, co i ile dany pracownik skonsumował, czy korzystał z zapewnionego transportu oraz z ilu i jakich atrakcji skorzystał, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone są niezależnie od tego czy pracownicy skorzystają z nich w pełnym zakresie, czy też nie. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik miał możliwość skorzystania z udziału w poszczególnych spotkaniach integracyjnych zaoferowanych mu przez pracodawcę – zostały mu one postawione do dyspozycji.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Spółka zorganizowała imprezę integracyjną dla pracowników, która miała charakter otwarty, a uczestnictwo w spotkaniu poszczególnych pracowników zostało potwierdzone ich podpisami na liście obecności. Nie wynika jednocześnie, ażeby z uczestnictwa w imprezie integracyjnej korzystały inne osoby niż pracownicy, stąd należy rozumieć, iż „otwarty” charakter imprezy oznaczał wyłącznie dobrowolność udziału w spotkaniu. Tym niemniej podpisanie wstępnej listy obecności wskazuje, iż pracodawca posiadał wiedzę, kto skorzystał z nieodpłatnego świadczenia. Bez względu zatem czy osoby, które deklarowały udział rzeczywiście w imprezie uczestniczyły, wbrew ocenie Spółki, indywidualizacja świadczeń, jakie otrzymali pracownicy, a co zatem idzie kwota przychodu ze stosunku pracy, jaką uzyskali jest możliwa do ustalenia.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż Spółka w oparciu o listę pracowników, którzy wyrazili akces uczestnictwa w imprezie integracyjnej winna ustalać wartość nieodpłatnego świadczenia, dla każdego z nich, bez względu na to, który pracownik wziął udział w spotkaniu. Argument, że Wnioskodawca stawiając do dyspozycji pracowników napoje i posiłki serwowane jako „szwedzki stół” nie jest w stanie ustalić który z pracowników skonsumował więcej lub mniej posiłków czy napoi, a także który pracownik korzystał z pokoju o wyższym czy niższym standardzie należy uznać za nietrafny. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia nie należy utożsamiać z jego skonsumowaniem. Stąd też analizowanie w jakim stopniu wykorzystane zostało otrzymane przez uczestników spotkania integracyjnego nieodpłatne świadczenie (dojazd, nocleg, wyżywienie itp.) jest bez znaczenia dla ustalenia przychodu z tego tytułu. Powyższe prowadziłoby do błędnych rozstrzygnięć i oznaczałoby konieczność ustalania czy uczestnik spotkania zjadł cały posiłek zakupiony przez pracodawcę jeżeli nie to część nie skonsumowaną należałoby odliczyć od wartości otrzymanego świadczenia, bądź trzeba byłoby sprawdzić czy uczestnik spał w przeznaczonym dla niego pokoju, a jeżeli okazałoby się, że z niego nie korzystał to mimo. iż pracodawca za to zapłacił, należałoby uznać, że pracownik nie otrzymał świadczenia. Tego typu rozważania prowadziłyby do absurdu. Dlatego też przykładowo dla uczestnika imprezy integracyjnej otrzymanym świadczeniem nie jest zjedzony obiad, a wartość tego posiłku zakupiona przez pracodawcę.

W związku z powyższym, w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym, możliwe jest wyliczenie, jaki koszt został poniesiony w związku ze zorganizowaniem spotkania integracyjnego, ponieważ Spółka otrzymuje fakturę obejmującą łączny koszt imprezy, tj. wynajęcie hotelu i serwowanych usług cateringowych oraz na podstawie oddzielnej faktury za wynajem autokaru, a także na podstawie posiadanej listy pracowników, którzy zgłosili akces udziału w organizowanej imprezie integracyjnej, bez względu na to, czy dany pracownik brał udział w spotkaniu, czy też nie. Wartość świadczenia, jaką Spółka winna doliczyć do przychodu danego pracownika należy obliczyć dzieląc łączną kwotę wynikającą z wystawionych przez firmy faktur w posiadaniu, których jest Spółka (np. faktura lub faktury za dojazd, za hotel wraz z usługą cateringową) przez liczbę pracowników, którzy zgłosili chęć wziąć udziału w danym spotkaniu integracyjnym.

Nadmienić należy, iż zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie sądowym, ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne, na które Spółka się powołuje, nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość zapłaconej kwoty przypadać będzie na danego pracownika. To w interesie Spółki – jako podmiotu, na którym ciążą obowiązki płatnika – leży, aby takich problemów technicznych unikać.

Organ podatkowy pragnie podnieść, iż to na Spółce, jako na płatniku w rozumieniu powołanego powyżej art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, ciąży obowiązek prawidłowego ustalenia przychodu poszczególnych jej pracowników. Wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przedmiocie zadanego pytania trzeciego w kwestii dotyczącej w jaki sposób ustalić dla celów podatkowych wysokość przychodu przychodów przypadającą na jednego pracownika w związku ze sfinansowaniem kosztów imprezy integracyjnej ze środków funduszu zakładowego funduszu socjalnego w związku z treścią art. 21 ust. 1 pkt 67 organ podatkowy zauważa, że zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ww. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Kryteria socjalne należy stosować do każdego rodzaju pomocy socjalnej, zarówno płacowej jak i pozapłacowej, również przy organizowaniu imprez dla pracowników, o których mowa w zapytaniu Spółki. W związku z powyższym sfinansowanie lub dofinansowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych winno być skierowane imiennie do osób uprawnionych do korzystania ze środków Funduszu. Imienne kierowanie pomocy z Funduszu poprzedzać musi ocena, czy dana osoba będzie mogła skorzystać z pomocy i jaka będzie wielkość tej pomocy. A zatem organizacja imprezy okolicznościowej nie powinna być finansowana ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, jeżeli nie uzależnia przyznawania tego świadczenia od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z tego funduszu. Stanowisko takie znajduje również odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowym (wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2001 r., sygn. akt I PKN 579/00). Ponadto organ podatkowy zauważa, że: ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy istnieje możliwość i konieczność ustalania dla celów podatkowych wysokości przychodów przypadających na jednego pracownika ze środków funduszu socjalnego na jednego pracownika w związku z treścią 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ten sposób, że koszt imprezy zostaje podzielony przez liczbę wszystkich pracowników.

Dodatkowo należy wskazać, iż Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymywanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Powyższe przepisy wskazują na zastosowanie zwolnienia w przypadku otrzymywania świadczeń rzeczowych. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rzeczy, ani też świadczenia rzeczowego, dlatego też należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W myśl art. 45 Kodeksu cywilnego, rzeczami są tylko przedmioty materialne. Jak wynika z powyższego ze zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, teatru, muzeum czy karnetu na basen. Nie można uznać, iż wartość spotkania integracyjnego organizowana i sfinansowana w całości z funduszu socjalnego jest świadczeniem rzeczowym, bowiem przedmiotem tego świadczenia była usługa polegająca na wynajęcie hotelu i serwowaniu usług cateringowych oraz za wynajem autokaru, a nie rzecz. Mając powyższe na uwadze, wartość spotkania integracyjnego w postaci usługi polegającej na wynajęciu hotelu i serwowaniu usług cateringowych oraz za wynajem autokaru, sfinansowana przez pracodawcę z funduszu świadczeń socjalnych nie mieści się w zakresie zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, możliwość wzięcia udziału w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez pracodawcę prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Spółka powinna zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę, natomiast przychód pracowników winien być ustalany poprzez podzielenie łącznej ceny zakupu danej imprezy integracyjnej, ustalonej w oparciu o powołany powyżej przepis art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy podatkowej, przez liczbę pracowników, którzy zgłosili akces uczestnictwa bez względu na to czy dany pracownik brał udział w spotkaniu, czy też nie.

Wartość świadczenia, jaką Spółka winna doliczyć do przychodu danego pracownika należy obliczyć dzieląc łączną kwotę wynikającą z wystawionych przez firmy faktur w posiadaniu których jest Spółka (tj. wynajęcie hotelu i serwowanych usług cateringowych oraz na podstawie oddzielnej faktury za wynajem autokaru), przez liczbę pracowników, którzy zgłosili akces udziału w danym spotkaniu integracyjnym na podstawie posiadanej listy pracowników. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie jest upoważniony do interpretowania przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych a tym samym do stwierdzenia, czy istnieje możliwość i konieczność ustalania dla celów podatkowych wysokości przychodów przypadających na jednego pracownika ze środków funduszu socjalnego w związku z treścią art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Spółkę wielu tez wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych - wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.