ILPB3/423-943/10-3/KS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2010 r. (data wpływu 01.12.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 01 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest w posiadaniu interpretacji indywidualnej z dnia 8 marca 2010 r. nr ILPB3/423-1146/09-2/MM, uznającej za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy odnośnie do zdarzenia przyszłego, tj. przedmiotem wniosku były podatkowe konsekwencje umów zawartych z sieciami handlowymi, przewidujących nadzwyczajną ekspozycję już sprzedanych kontrahentom wyrobów w halach sklepowych, tj. na miejscach czołowych, wyspach i specjalnych regałach. Obecnie Wnioskodawca planuje rozszerzyć opisany instrument marketingowy, tj. negocjuje umowy przewidujące ponoszenie przez Niego opłat z tytułu nadzwyczajnego eksponowania produkowanych przez Wnioskodawcę towarów przez:

kontrahentów będących bezpośrednimi odbiorcami towarów produkowanych przez Wnioskodawcę,

kontrahentów, którzy nie kupują bezpośrednio od Wnioskodawcy produkowanych przez Niego wyrobów, lecz posiadają je w swojej ofercie handlowej.

Świadczenie kontrahenta polegać będzie w obu przypadkach na zapewnieniu konsumentom dostępności produktów oferowanych przez Wnioskodawcę w punktach sprzedaży w szczególny sposób, tj. na tzw. miejscach czołowych, w centralnej części placówek handlowych (marketach, sklepach, działach sprzedaży przy hurtowniach, w hurtowniach prowadzących sprzedaż detaliczną), na specjalnych regałach, w głównych ciągach komunikacyjnych, w głównych alejach zakupowych, przy wejściach do hali sprzedażowej, przy kasach fiskalnych na ekspozytorach lub paletach ekspozycyjnych oraz w inny podobny sposób.

Skorzystanie z opisanych sposobów ekspozycji towarów wiązać się będzie z koniecznością poniesienia na rzecz kontrahentów dodatkowych opłat za umieszczanie towarów wyprodukowanych przez Wnioskodawcę na eksponowanym miejscu. Wysokość i zasady opłat będą ustalane w odrębnych umowach, zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a Jego bezpośrednimi odbiorcami, a także w umowach pomiędzy Wnioskodawcą a dalszymi nabywcami, którzy nie nabywają bezpośrednio od Wnioskodawcy produkowanych przez Niego wyrobów. Opłaty powyższe nie będą ponoszone z tytułu przyjęcia towarów do sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy wynagrodzenie ponoszone przez Wnioskodawcę za eksponowanie w specjalny sposób produkowanych przez Niego towarów, zarówno przez bezpośrednich nabywców towarów Wnioskodawcy, jak też przez przedsiębiorców, którzy nie nabyli eksponowanych towarów bezpośrednio od Wnioskodawcy, mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, potrącalny w momencie poniesienia, w szczególności, czy nie ma do tego wynagrodzenia zastosowania wyłączenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 66 powołanej wyżej ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, argumenty przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku zakończonym wydaniem interpretacji indywidualnej ILPB3/423-1146/09-2/MM oraz w tej interpretacji mogą być wykorzystane i przywołane także w niniejszym wniosku. Zawieranie umów, których celem jest zwiększenie sprzedaży wyrobów Wnioskodawcy, będące elementem szerszej strategii marketingowej, leży w interesie Wnioskodawcy, któremu zależy na tym, aby na rynku obecne były przede wszystkim Jego produkty. Wnioskodawca działa w celu wykreowania dodatkowego popytu na produkowane przez siebie wyroby, a zatem działa jakkolwiek pośrednio, w celu osiągnięcia przychodów. Wszelkie czynności zmierzające do wskazanego celu, polegające na podejmowaniu działań promocyjnych, w szczególności przez uzyskanie dodatkowych usług polegających na wyraźniejszej ekspozycji wyrobów u poszczególnych nabywców z łańcucha transakcji, zarówno bezpośrednich odbiorców tych wyrobów, jak i odbiorców pośrednich, przekładają się na wzrost sprzedaży u Wnioskodawcy. W ramach tych działań, nawiązywana jest dodatkowa umowa z kontrahentem (a także dalszymi nabywcami) dotycząca dodatkowej ekspozycji w miejscach szczególnie widocznych i najczęściej odwiedzanych przez konsumentów. Nie ulega bowiem wątpliwości, że większe szanse na sprzedaż mają towary ułożone na półkach eksponowanych między innymi na czołach regałów, na wyspach ustawionych w „ciągach” komunikacyjnych, czy w innych miejscach istotnych z punktu widzenia marketingowego niż towary ułożone w miejscach izolowanych, gdzie jest dużo mniejszy ruch konsumentów. Wydatki poniesione na opisane we wniosku formy ekspozycji są niewątpliwie związane z uzyskanymi przychodami. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Z uwagi na brak możliwości powiązania wydatku z konkretnym przychodem, wydatek taki będzie stanowił koszt pośredni, potrącalny w momencie poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki te nie mieszczą się w wyłączeniu opisanym w art. 16 ust. 1 pkt 66 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków oraz wartości przekazanych rzeczy, praw lub wykonanych usług, wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Zdaniem Podatnika, za czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy nie można uznać ponoszenia dodatkowych opłat na rzecz odbiorców swoich towarów, a zwłaszcza dalszych kontrahentów, którzy nie nabywają od Wnioskodawcy bezpośrednio produkowanych przez Niego towarów, a które to opłaty są ponoszone z tytułu świadczenia przez te podmioty usług promocyjnych związanych z marketingowo korzystniejszą ekspozycją produktów Wnioskodawcy w punktach sprzedaży należących do kontrahentów.

Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji przewiduje, że czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku, w szczególności przez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży, a umowa naruszająca postanowienia tej ustawy, dotknięta jest nieważnością. Przedmiotem zakazu zawartego w art. 15 ust. 1 pkt 4 tej ustawy jest zachowanie polegające na utrudnianiu dostępu do rynku. Przepis ten szczególną uwagę poświęca relacjom pomiędzy przedsiębiorstwami a wielkopowierzchniowymi obiektami handlowymi, przedsiębiorstwami sieciowymi i innymi o znaczącym potencjale ekonomicznym. Czynem nieuczciwej konkurencji z zakresu utrudniania dostępu do rynku jest pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży (ust. 1 pkt 4), co należy rozumieć w ten sposób, że odbiorca towaru, który uzależni przyjęcie towaru i wystawienie tego towaru do sprzedaży w swoich sklepach, od poniesienia innych dodatkowych opłat, tj. „opłaty półkowe”, „bonus od obrotów”, czy partycypacji w kosztach wydawania darmowych gazetek reklamowych dopuszcza się czynów nieuczciwej konkurencji. Jednak od przypadku tego odróżnić należy sytuację, w której strony związane umową sprzedaży (zawartą w wykonaniu postanowień umowy ramowej) zawierają kolejną umowę, której celem jest możliwość zajęcia atrakcyjnej z punktu widzenia marketingu powierzchni handlowej i możliwość korzystnego wyeksponowania towaru na terenie należącym do kontrahenta Wnioskodawcy. Wprawdzie podejmuje on działania dotyczące własnego już towaru, ale działa także w interesie Wnioskodawcy: jeżeli sieć osiągnie wyższy obrót wyrobami Wnioskodawcy, Wnioskodawca dostarczać będzie na rynek coraz większe ilości towarów, co ma bezpośrednie przełożenie na osiąganie przychodów przez Wnioskodawcę. Mając na uwadze powołane poglądy, nie ma podstaw aby twierdzić, że zawarcie przez Wnioskodawcę umów na dodatkowe usługi promocyjne świadczone przez bezpośrednich odbiorców Spółki, a zwłaszcza przez dalszych kontrahentów oznacza ograniczenie dostępu do rynku w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, albowiem może Ona swobodnie dystrybuować swoje produkty i może Ona mieć wpływ na sposób ich eksponowania u wskazanych kontrahentów.

Wskazać należy, że opłaty nie będą ponoszone z tytułu przyjęcia towaru do sprzedaży, będą natomiast ponoszone dobrowolnie i w ocenie Wnioskodawcy, stanowić będą gwarancję efektywnej współpracy i rozszerzania dostępu konsumentów do produktów Wnioskodawcy, jak również przyniosą określone korzyści ekonomiczne zarówno dla kontrahentów, jak i dla Wnioskodawcy. W związku z tym, zapłata na rzecz odbiorcy wyrobu wynagrodzenia za realizację dodatkowej umowy łączącej strony nie będzie stanowiła wydatków wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Wydatek ten będzie związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, a także zostanie poniesiony w celu osiągnięcia przychodu podatkowego lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i jako taki będzie mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu. Oprócz przywołanej dwukrotnie interpretacji indywidualnej wydanej na wniosek Wnioskodawcy, przywołać można pogląd zawarty w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy nr ITPB3/423W-26/08/MT z dnia 21 kwietnia 2008 r. Ponieważ brak jest podstaw do stwierdzenia, że wydatek ponoszony na podstawie opisanej umowy podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 66 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie ma również uzasadnienia dla kwestionowania zasadności odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej nabycie tego rodzaju usługi. Ponieważ umowie przewidującej tego rodzaju świadczenia nie można postawić zarzuty nieważności, nie znajdzie zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy, zakazujący odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej czynności, do których ma zastosowanie art. 58 k.c.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Kwalifikacja prawno podatkowa kosztów uzyskania przychodów wymaga zawsze indywidualnej analizy, uwzględniającej charakter prowadzonej przez danego wnioskodawcę działalności. Szczególnego znaczenia twierdzenie to nabiera w przypadku instytucji interpretacji indywidualnej, w odniesieniu do której wykładnia literalna i systemowa przepisów art. 14b § 3 oraz 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) jednoznacznie wskazuje, iż organ praktycznie związany jest opisem stanu faktycznego albo opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę (nie weryfikuje ustaleń faktycznych, nie przeprowadza postępowania dowodowego).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności;

potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczeniem źródła przychodów;

brak wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ww. ustawy).

Z powyższego wynika, iż decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Z kolei art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca negocjuje umowy przewidujące ponoszenie przez Niego opłat z tytułu nadzwyczajnego eksponowania produkowanych przez Wnioskodawcę towarów nabywanych przez kontrahentów bezpośrednich jak i kontrahentów pośrednich.

Kwestią będącą przedmiotem wniosku jest ustalenie, czy wynagrodzenie ponoszone przez Wnioskodawcę za eksponowanie w specjalny sposób produkowanych przez Niego towarów, zarówno przez bezpośrednich nabywców towarów Wnioskodawcy, jak też przez przedsiębiorców, którzy nie nabyli eksponowanych towarów bezpośrednio od Wnioskodawcy, może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, potrącalny w momencie poniesienia, w szczególności, czy nie ma do tego wynagrodzenia zastosowania wyłączenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 66 powołanej wyżej ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 66 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2011 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków oraz wartości przekazanych rzeczy, praw lub wykonanych usług, wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, w szczególności w związku z popełnieniem przestępstwa określonego w art. 229 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.).

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje, jakie czynności mogą być uznane za czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Uzasadniając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe wydatki nie mieszczą się w wyłączeniu opisanym w art. 16 ust. 1 pkt 66 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności, przedmiotowe wynagrodzenie nie jest objęte dyspozycją ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.). Zdaniem Spółki, „za czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy nie można uznać ponoszenia dodatkowych opłat na rzecz odbiorców swoich towarów, a zwłaszcza dalszych kontrahentów, którzy nie nabywają od Wnioskodawcy bezpośrednio produkowanych przez Niego towarów, a które to opłaty są ponoszone z tytułu świadczenia przez te podmioty usług promocyjnych związanych z marketingowo korzystniejszą ekspozycją produktów Wnioskodawcy w punktach sprzedaży należących do kontrahentów”. Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, (…) „nie ma podstaw aby twierdzić, że zawarcie przez Wnioskodawcę umów na dodatkowe usługi promocyjne świadczone przez bezpośrednich odbiorców Spółki, a zwłaszcza przez dalszych kontrahentów oznacza ograniczenie dostępu do rynku w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, albowiem może Ona swobodnie dystrybuować swoje produkty i może Ona mieć wpływ na sposób ich eksponowanie u wskazanych kontrahentów”.

Przedmiotowe opłaty nie będą ponoszone z tyt. przyjęcia towaru do sprzedaży, w związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy „zapłata na rzecz odbiorcy wyrobu wynagrodzenia za realizację dodatkowej umowy łączącej strony nie będzie stanowiła wydatków wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy”.

W tym stanie rzeczy, w świetle przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, skoro w ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe wynagrodzenie nie ogranicza dostępu do rynku towarów innych podmiotów i w konsekwencji nie stanowi wydatku wynikającego z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, wydatek ten może być uznany za koszt uzyskania przychodów, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyróżnia dwie kategorie kosztów, a mianowicie:

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,

koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Aby określić, czy dany koszt jest bezpośrednio związany z przychodem, należy rozstrzygnąć, czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z przychodem osiągniętym w roku podatkowym. Przy ocenie tej, decydującym nie jest moment dokonania tegoż wydatku, a właśnie moment osiągnięcia przychodu. Gdy związek między poniesionym kosztem a uzyskanym przychodem jest wyraźny, koszt taki jest kosztem bezpośrednio związanym z tym właśnie przychodem.

Podatnik chcąc prawidłowo przyporządkować wydatki do kosztów danego okresu powinien zatem mieć na uwadze, czy ma do czynienia z kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, bądź też z innymi kosztami niż bezpośrednio związanymi z przychodami.

Powyższy podział jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, w celu ustalenia momentu potrącalności wydatków należy prawidłowo określić ich charakter, tj. czy stanowią one koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

W myśl art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Z kolei koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie) - w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Podkreślenia wymaga, iż zgodnie ze stanowiskiem doktryny wydatki na działalność marketingową należy zaliczyć do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami z uwagi na brak możliwości prostego zidentyfikowania wpływu tych wydatków na wielkość osiągniętych przychodów.

W konsekwencji zastosowanie będą miały w tym przypadku przepisy art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem wydatek z tytułu przedmiotowego wynagrodzenia ponoszony przez Wnioskodawcę może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie na uwagę zasługuje okoliczność, iż pełna weryfikacja prawidłowości dokonanej przez podatnika kwalifikacji wypłaconego wynagrodzenia dla celów podatkowych może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego Organ podatkowy nie dokonuje żadnych ustaleń faktycznych, nie dysponuje także narzędziami przewidzianymi w art. 199a Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej.

Rozpatrzenie, czy zachodzą przesłanki wynikające z art. 199a ustawy Ordynacja podatkowa leży w gestii postępowania w tym zakresie. To organy podatkowe prowadzące postępowanie lub kontrolę podatkową mają prawo do samodzielnego dokonywania oceny zawartych umów pod kątem zgodności z przepisami podatkowymi oraz rzeczywistych zamiarów stron umowy, czy też określenia skutków pewnych stanów faktycznych. Organy dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ustalają rzeczywistą treść oświadczenia woli.

W związku z powyższym organy mają obowiązek badania, czy dyspozycyjny charakter umów cywilnoprawnych nie jest wykorzystywany przez strony do uchylenia się od obowiązku podatkowego albo zaniżenia zobowiązania podatkowego.

Podany we wniosku opis zdarzenia przyszłego stanowi bowiem jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym, wraz z zadanym pytaniem, wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne.

Z drugiej strony Organ podatkowy w trybie określonym w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie posiada uprawnień do interpretacji innych przepisów, niż przepisy prawa podatkowego.

Stąd Organ podatkowy pominął w przedmiotowym postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej np.: analizę przedmiotowego wynagrodzenia pod kątem zapisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, przyjmując uzasadnienie Wnioskodawcy, iż zawarta przez Niego umowa nie narusza dostępu do rynku innym uczestnikom, w konsekwencji, że „zapłata na rzecz odbiorcy wyrobu wynagrodzenia za realizację dodatkowej umowy łączącej strony nie będzie stanowiła wydatków wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy”.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jednocześnie nadmienia się, iż wniosek w zakresie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 01 marca 2011 r. nr ILPP2/443-1933/10-4/MR.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.