IPPB1/415-391/10-2/MT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 03.03.2010 r. (data wpływu 08.03.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 08.03.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze zbycia nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Wnioskodawczyni kupiła prawa i roszczenia do zabudowanej nieruchomości położonej w W. (Nieruchomość), która została objęta działaniem dekretu z dnia 26 listopada 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r., Nr 50, poz. 279), (Dekret). Z dniem 21 listopada 1945 r., tj. z dniem wejścia w życie Dekretu, grunty nieruchomości warszawskich, w tym grunt przedmiotowej Nieruchomości, na podstawie art. 1 Dekretu przeszły na własność Gminy, a później Skarbu Państwa.

Decyzją Prezydenta Miasta z dnia 5 marca 2007 (zmienioną decyzją z dnia 14 lutego 2008 r.) ustanowiono użytkowanie wieczyste do gruntu Nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni. Ustanowienie przedmiotowego prawa na rzecz Wnioskodawczyni dokonano w związku z umowami sporządzonymi przez notariusza Janusza R. z dnia 21 maja 2002 r. przenoszącymi na rzecz Wnioskodawczyni wszelkie prawa i roszczenia wynikające z przepisów art. 7 Dekretu do gruntu nieruchomości warszawskiej wraz z prawami własności budynku, w tym o jej zwrot byłym właścicielom lub ich następcom prawnym oddanie w użytkowanie wieczyste lub odszkodowanie za tą nieruchomość.

Protokołem z dnia 15 czerwca 2007 r. na podstawie decyzji Prezydenta miasta Zakład Gospodarowania Nieruchomościami w Dzielnicy X. m. W. przekazał Wnioskodawczyni zarząd i administrację budynku.

W dniu 26 września 2008 r. została zawarta z Miastem mowa o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste (akt notarialny sporządzony przez notariusza Marka W.). Warto przy tym podkreślić, iż umowa ta odnosi się wyłącznie do gruntu, nie dotyczy zaś w żadnym stopniu budynku. Faktyczny zwrot budynku był bowiem czynnością czysto administracyjną dokonaną wcześniej.

Nieruchomość ma charakter mieszkalny (kamienica z niewyodrębnionymi lokalami mieszkalnymi). Jakkolwiek w budynku znajdują się również niewyodrębnione lokale użytkowe, to jednak zgodnie z klasyfikacją KOB stanowi on budynek mieszkalny. Przychody z najmu lokali mieszkalnych rozliczane są przez małżonka Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zaś sam budynek został wprowadzony do jego ewidencji środków trwałych (na co małżonek wyraził zgodę składając stosowne oświadczenie przewidziane w przepisach prawa). Nieruchomość objęta jest rozszerzoną wspólnością ustawową małżonków. Podkreślić należy, iż przedmiotowa nieruchomość nie została przez Wnioskodawczynię nabyta lecz odzyskana na podstawie obowiązujących przepisów prawa.

Wnioskodawczyni informuje również, iż przedmiot działalności gospodarczej Wnioskodawczyni zgodnie z wpisem do rejestru obejmuje obrót nieruchomościami, jednak do chwili obecnej Wnioskodawczyni działalności takiej faktycznie nie podjęła, tj. nie nabywała nieruchomości wyłącznie do dalszej odsprzedaży. Wnioskodawczyni wynajmuje nieruchomość i rozlicza osiągane z tego tytułu przychody w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni zamierza obecnie zbyć odpłatnie całą opisaną powyżej Nieruchomość.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c), pkt 9 oraz art. 20 ustawy o PIT, prawidłowe jest stanowisko, iż w przypadku ustanowienia na rzecz Wnioskodawczyni - na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. - prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz przeniesienia własności budynków znajdujących się na Nieruchomości - odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz własności budynków znajdujących się na Nieruchomości przez Wnioskodawczynię, nie będzie stanowiło dla Wnioskodawczyni przychodu ze - źródła przychodów „odpłatne zbycie nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów”, o który mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT, nawet wówczas, gdy to odpłatne zbycie nastąpi przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz przeniesiono własność budynków na Wnioskodawczynię, a także - źródła przychodów „inne źródła”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ustawy o PIT...

Zdaniem Wnioskodawczyni:

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c), pkt 9 oraz art. 20 ustawy o PIT, prawidłowe jest stanowisko, iż w przypadku ustanowienia na rzecz Wnioskodawczyni - na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. - prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz zwrotu budynków znajdujących się na Nieruchomości - odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz własności budynków znajdujących się na Nieruchomości przez Wnioskodawczynię, w przedmiotowym stanie faktycznym, nie będzie stanowiło dla Wnioskodawczyni przychodu ze:

1. źródła przychodów „odpłatne zbycie nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów”, o który mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT, nawet wówczas, gdy to odpłatne zbycie nastąpi przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz przeniesiono własność budynków na Wnioskodawczynię, a także

2. źródła przychodów „inne źródła”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawczyni zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT „źródłami przychodów są (...) odpłatne zbycie (...) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości (...) prawa wieczystego użytkowania gruntów - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie (...).”

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 3 ustawy o PIT przepis ust. 1 pkt 8 tegoż artykułu stosuje się także do odpłatnego zbycia budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, także w przypadku wykorzystywania ich na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Jednocześnie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT stanowi, iż „źródłami przychodów są inne źródła.” Art. 20 ustawy o PIT zawiera otwarty (poprzez użycie słów „w szczególności”) katalog przychodów zaliczanych do źródła przychodów „inne źródła”.

Art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. przewidywał, iż „dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, a jeżeli chodzi o grunty oddane na podstawie obowiązujących przepisów w zarząd i użytkowanie - użytkownicy gruntu mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną.”

Wnioskodawczyni uważa, iż oddanie na jej rzecz w użytkowanie wieczyste gruntu (Nieruchomości), skomunalizowanego Dekretem z 1945 r., oraz zwrot na jej rzecz budynków znajdujących się na Nieruchomości - przy spełnieniu przesłanek wynikających m.in. z art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. - ma niewątpliwie charakter rekompensacyjny. Oznacza to zatem, iż ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz zwrot budynków znajdujących się na Nieruchomości nie powinno być oceniane w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT. Innymi słowy odpłatne zbycie ustanowionego na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z 1945 r. prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz własności zwróconych budynków znajdujących się na Nieruchomości, nie stanowi przychodu ze źródła przychodów „odpłatne zbycie nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów”, o który mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT, nawet wówczas gdy odpłatne zbycie nastąpi przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni, oraz dokonano na jej rzecz zwrotu budynków znajdujących się na Nieruchomości.

Bezsprzecznie, nie można również uznać, iż zbycie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz własności budynków znajdujących się na Nieruchomości, po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni oraz dokonano na jej rzecz zwrotu budynków znajdujących się na Nieruchomości, nie może być uznane za przychód ze źródła przychodów „inne źródła”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 ustawy o PIT. Stanowisko to jest prawidłowe, zdaniem Wnioskodawczyni, pomimo tego, iż art. 20 ustawy o PIT zawiera otwarty (poprzez użycie słów „w szczególności”) katalog przychodów zaliczanych do źródła przychodów inne źródła”. Jeżeli bowiem wolą ustawodawcy było uznanie, iż zbycie nieruchomości i prawa wieczystego użytkowania nieruchomości stanowi przychód ze źródła przychodów „odpłatne zbycie nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów”, o który mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT wyłącznie wówczas, gdy to odpłatne zbycie nastąpiło przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni oraz dokonano na jej rzecz zwrotu budynków znajdujących się na Nieruchomości, to odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania oraz własności budynków po upływie tego okresu, nie może stanowić przychodu z innego źródła przychodów, tym bardziej, iż opodatkowanie przychodów ze źródła przychodów „inne źródła” jest mniej korzystne niż opodatkowanie przychodów ze źródła przychodów „odpłatne zbycie nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów”, o który mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i lit. c) ustawy o PIT.

Na marginesie powyższych rozważań, należy nadmienić, opierając się na orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 maja 2002 roku, sygn. III RN 18/02. OSNP 2003/6/137), że ustanowienie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz zwrot nieruchomości budynkowych na niej posadowionych, nie będzie stanowić nabycia przez Wnioskodawczynię prawa do Nieruchomości oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków w oparciu o przepisy prawa cywilnego. Umowa o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste zostanie zawarta w wykonaniu decyzji, dla której podstawę stanowią przepisy Dekretu. Innymi słowy Wnioskodawczyni nie nabędzie prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku - o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2004 roku, Nr 261, poz. 2603), lecz na podstawie przepisów Dekretu.

Decyzja, stanowiąca podstawę do zawarcia przez Wnioskodawczynię (jako następcę prawnego pierwotnych właścicieli) umowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości stanowiła realizację ustawowego roszczenia, jakie przysługiwało pierwotnym właścicielom, a obecnie przysługuje Wnioskodawczyni jako ich następcy prawnemu. Ustanowienie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości (odpowiednika wymienionych w Dekrecie: prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczna), stanowi więc równoważnik, substytut utraconego (tj. odjętego im na mocy Dekretu) przez pierwotnych właścicieli prawa własności.

W opinii Wnioskodawczyni nie jest to restytucja w znaczeniu przywrócenia stosunków prawnorzeczowych sprzed komunalizacji (restitutio in integrum), inaczej mówiąc - przywrócenie pełni poprzednio przysługujących właścicielowi praw. Oddanie w użytkowanie wieczyste nie jest równoznaczne w sensie prawnym ze zwrotem własności nieruchomości. Jednakże w odniesieniu do skomunalizowanych tzw. gruntów warszawskich może być traktowane jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Stanowisko takie jest w pełni zgodne z wyżej przytoczonym orzeczeniem Sądu Najwyższego w sprawie tzw. gruntów warszawskich oraz ze wszystkimi interpretacjami przepisów prawa podatkowego wydanymi przez organy podatkowe w odniesieniu do podobnych stanów faktycznych, np.:

* Interpretacja indywidualna prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 czerwca 2009 r., Nr IPPB4/415-413/09-2/SP;

* Interpretacja indywidualna prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 czerwca 2009 r., Nr IPPB4/415-412/09-2/SP;

* Interpretacja indywidualna prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 maja 2009 r., Nr IPPB4/415-160/09-2/SP;

* Interpretacja indywidualna prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2009 r., Nr IPPB4/415-235/09-2/SP;

* Interpretacja indywidualna prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2009 r., Nr IPPB4/415-236/09-2/SP;

* Interpretacja indywidualna prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 stycznia 2009 r., Nr IPPB2/415-1503/08-2/MK;

* Interpretacja indywidualna prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 stycznia 2009 r., Nr IPPB2/415-1504/08-2/AK;

Na potwierdzenie własnego stanowiska Wnioskodawczyni powołuje również postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Grójcu w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanym dnia 10 października 2005 r., nr 1407/N-005/US/37/05/DD: „quasi - restytucyjny i zdecydowanie rekompensacyjny charakter nabycia przez zapytującą prawa wieczystego użytkowania gruntu ma znaczenie dla zastosowania w stosunku do niej przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie umowy zawartej z pełnomocnikami Miasta W. nabyła to prawo, ale nie było to tego rodzaju nabycie o jakie chodzi we wspomnianym przepisie. W konsekwencji przepis ten nie ma w tej sprawie zastosowania. Zasadą jest, że nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu” oraz postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Limanowej w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanym dnia 10 stycznia 2004 r., nr PDOF. 415/17103: „Zgodnie z art. 9 dekretu odszkodowanie miało być wypłacone w miejskich papierach wartościowych”, które jednak nigdy nie zostały wyemitowane. Jak wynika z przytoczonej regulacji prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy m. st. W. gruntów stanowiących dotąd ich własność.

W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty. Wykładnia pojęcia „nabycie prawa” użytego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. powinna zatem uwzględniać to, że zwrot utraconego prawa własności nie jest nabyciem. Odniesienie powyższego poglądu do stanu faktycznego ustalonego w rozpoznawanej sprawie prowadzi do wniosku, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz skarżącej prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym”.

Wnioskodawczyni dodaje również, iż w niemal identycznym stanie faktycznym w odniesieniu do innej nieruchomości, małżonek Wnioskodawczyni otrzymał interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 listopada 2009 r., Nr IPPB1/415-706/09-4/MT, w której Organ podatkowy w całości potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, identycznego z przedstawionym w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) odpłatne zbycie nieruchomości może stanowić źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lub w art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 tej ustawy.

Powyższe rozróżnienie źródeł przychodów ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenie terminu, po upływie, którego nie istnieje obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) - c) - przed

* upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

1. środkami trwałymi,

2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa, ustalona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 1500 zł,

3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c.

W myśl art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, (przychodów z działalności gospodarczej) nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem sprzedaży będzie prawo wieczystego użytkowania nieruchomości oraz własność budynków znajdujących się na tej nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość stanowi środek trwały w prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej. Nieruchomość ma charakter mieszkalny (kamienica z niewyodrębnionymi lokalami mieszkalnymi). W budynku znajdują się również niewyodrębnine lokale użytkowe, jednak zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych stanowi on budynek mieszkalny.

W tym miejscu wskazać należy, iż klasyfikacji budynków dokonuje się na podstawie zapisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.).

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, stanowiącym usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych zdefiniowano m. in. pojęcia takie jak:

* obiekty budowlane - to konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych;

* budynki - to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

W świetle przepisów ww. rozporządzenia, budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne:

* budynki mieszkalne – to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem,

* budynki niemieszkalne – to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.

Zatem mając na uwadze powyższe oraz brzmienie przepisu art. 14 ust. 2c powoływanej ustawy, uznać należy, że przychód z tej sprzedaż nie będzie przychodem z działalności gospodarczej, będzie natomiast stanowił źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 powoływanej ustawy.

Przedmiotem rozważań w niniejszej interpretacji jest ocena czy w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie regulacja zawarta w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rozpatrywanej sprawie z opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni aktem notarialnym z dnia 21 maja 2002 r. kupiła prawa i roszczenia do zabudowanej nieruchomości, która została objęta działaniem dekretu z dnia 26 listopada 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U z 1945 r. Nr 50 poz. 279).

W dniu 5 marca 2007 r. decyzją Prezydenta Miasta ustanowiono użytkowanie wieczyste do gruntu Nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni. Oddanie w użytkowanie wieczyste ,,gruntu warszawskiego" skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 dekretu przewidywał, że:

1. dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, a jeżeli chodzi o grunty oddane na podstawie obowiązujących przepisów w zarząd i użytkowanie – użytkownicy gruntu mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną,

2. gmina uwzględni wniosek jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;

3. w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy czy na prawie zabudowy oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta,

4. w przypadku nieuwzględnienia wniosku gmina zaofiaruje uprawnionemu w miarę posiadania zapasu gruntów – na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej bądź prawo zabudowy na takim gruncie,

5. w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ustępie 1 Dekretu, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl artykułu 9 Dekretu

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Ocena czy do przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego powinien mieć zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi opierać się o wykładnię pojęcia „nabycie prawa” w nim użytego. Skoro decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości czy też o zwrocie prawa użytkowania wieczystego nie kreuje prawa do nieruchomości (własności lub użytkowania wieczystego), lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia, to zwrot taki nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przywracając stan prawny, który istniał przed wydaniem decyzji o wywłaszczeniu, decyzja zwrocie nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, czyli jest aktem prawnym, który wywiera skutki prawne bezpośrednio w sferze prawa cywilnego. Przywraca bowiem prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcom prawnym. Jest więc zdarzeniem prawnym zmieniającym podmiotową stronę stosunku prawnorzeczowego odnośnie do zwracanej nieruchomości. Decyzja o zwrocie powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, lub jego następców prawnych, jednakże nie kreuje tego prawa – przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe.

Zatem ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego oraz zwrot nieruchomości znajdującej się na tym gruncie w odniesieniu do skomunalizowanych tzw. gruntów warszawskich może być traktowany jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Reasumując, wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni (jako następcy prawnego byłego właściciela) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z Wnioskodawczynią umowy użytkowania wieczystego Nieruchomości nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków w rozumieniu artykułu 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT.

W konsekwencji planowana sprzedaż przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (w szczególności jako źródło przychodów wymienione w artykule 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT), w sytuacji gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz przeniesiono własność budynków na Wnioskodawcę.

W przedmiotowej sprawienie nie znajdzie zatem zastosowania art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwocie 80 zł, natomiast winna być uiszczona kwota w wysokości 40 zł dokonana w dniu 08.03.2010 r. dodatkowa opłata w wysokości 40 zł będzie zwrócona zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej – na adres Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.