IPPB3/423-128/10-6/JB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02.03.2010r.(data wpływu 08.03.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wypłacone na podstawie zawartej ugody odszkodowanie, za uszkodzenie stacji transformatorowej, stanowi koszt podatkowy, uzupełnionym w dniu 27.04.2010r. (data wpływu 30.04.2010r.) poprzez wskazanie indywidualnej sprawy Wnioskodawcy i o oświadczenie, zgodnie z art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa oraz w dniu 28.05.2010r. (data wpływu 31.05.2010r.) o dodatkowe informacje z zakresu stanu faktycznego, na podstawie wezwań organu podatkowego z dnia 19.04.2010r. oraz z dnia 18.05.2010r. - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 08.03.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wypłacone na podstawie zawartej ugody odszkodowanie, za uszkodzenie stacji transformatorowej, stanowi koszt podatkowy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W grudniu 2005 roku została zawarta umowa pomiędzy Wnioskodawcą ( inwestor), Spółką Jawną (generalny realizator inwestycji) a Spółką Cywilną ( podwykonawca umowy o generalną realizację inwestycji) o wykonanie w budynku Sądu Rejonowego instalacji wodno-kanalizacyjnej. W trakcie wykonywania prac, przez podwykonawcę doszło do uszkodzenia stacji transformatorowej znajdującej się w budynku Sądu Rejonowego. Wnioskodawca tytułem wynagrodzenia za zniszczoną stację transformatorową zobowiązał się, na podstawie ugody z dnia 26. 11. 2009 roku, której stronami były: P. Skarb Państwa i Wnioskodawca do zapłaty na rzecz P. sp. z o.o. kwoty 42.000 zł. (z części długu do wysokości 22.925 zł Spółka została zwolniona na mocy porozumienia z dnia 7.12.2009 roku, w wyniku którego podwykonawca wstąpił w miejsce dłużnika) oraz kwoty stanowiącej połowę wartości wpisu sądowego od wytoczonego w sprawie powództwa.

Na skutek zawartej ugody z dnia 26.11.2009r. pomiędzy stronami procesu doszło do wzajemnych ustępstw co do roszczeń powstałych w związku z uszkodzeniem stacji transformatorowej takich jak cofnięcie powództwa i zrzeczenie się kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na wezwanie, z dnia 18.05.2010r.,nr IPPB3/423-128/10-4/JB w zakresie wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego, Spółka złożyła w dniu 31.05.2010r., następujące wyjaśnienia:

Do zniszczenia stacji transformatorowej doszło w dniu 27.03.2007r. na skutek zdarzenia losowego, polegającego na tym, że uszkodzeniu uległa rura instalacji wodno - kanalizacyjnej. Pęknięcie nastąpiło w przebiegu instalacji w szachcie znajdującym się bezpośrednio nad stacją transformatorową. Położenie instalacji względem stacji transformatorowej wykonane było zgodnie z pozwoleniem na budowę i obowiązującymi normami prawa budowlanego.

Proces inwestycyjny był prowadzony przez spółkę zgodnie z prawem budowlanym. Budową kierował kierownik budowy. Nadzór z ramienia inwestora nad budową w zakresie branży sanitarnej sprawował inspektor nadzoru. Zarówno wykonawca stacji transformatorowej jak i instalacji wodno - kanalizacyjnej posiadali doświadczenie w realizacji i trudnili się zawodowo wykonywaniem zleconych robót. Na terenie wykonywanej inwestycji przestrzegano przepisów bhp (bieżące kontrole PIPu). Poza godzinami prac budowlanych terenu budowy strzegła profesjonalna firma ochrony osób i mienia. Konstrukcje instalacji i stacji zabezpieczone były izolacją spełniającą wymogi prawne jak i zatwierdzonego projektu budowlanego. Spółka zawarła z T.S.A. umowę ubezpieczenia wszystkich ryzyk budowy obejmującą jako podmioty ubezpieczone oprócz Spółki także podwykonawców, inne firmy i osoby stosownie do ich praw i obowiązków zaangażowane w realizację otrzymanego kontraktu. Przedmiotem umowy było ubezpieczenie mienia - robót kontraktowych (włącznie z materiałami budowlanymi) oraz ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej.

Uszkodzenie i naprawa stacji transformatorowej miało miejsce po zakończeniu inwestycji przez Spółkę.

Spółka zabezpieczyła się przed skutkami negatywnych zdarzeń zawierając ww. umowę ubezpieczenia. Ponadto w umowie z podwykonawcą instalacji wodno - kanalizacyjnej przewidziano odpowiedzialność podwykonawcy za nienależyte wykonanie robót, w tym kaucję gwarancyjną. Jak wspomniano we wniosku z 2.03.2010 r. przed Sądem Rejonowym toczyła się sprawa z powództwa D. Sp. z o.o. w L. (wykonawca stacji transformatorowej) przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Okręgowemu, w której Spółka C. S. A. uczestniczyła jako interwenient uboczny. W związku z zawarciem ugody postępowanie sądowe zostało umorzone. Zgodnie z ugodą strony postanowiły, że całość kosztów wynikłych z uszkodzenia stacji zostanie, wobec niemożliwości przypisania żadnej z nich wyłącznej odpowiedzialności za szkodę oraz trudności w ustaleniu przyczyn awarii (nie przesądzono zaistnienia ewentualnych współprzyczyn awarii, tj. ewentualnych przyczyn materiałowych, winy pracownika czy użytkownika), określona na zasadzie wzajemnych ustępstw. Część kosztów przejął wykonawca stacji transformatorowej, m.in. ze względu na stwierdzone nieprawidłowości przy usuwaniu awarii przez pracowników Pogotowia Energetycznego. Pozostałą częścią kosztów obciążona została według ugody Spółka C. Z. S.A. Część kosztów przypadających według ugody na C.S.A. została pokryta przez podwykonawcę instalacji wodno - kanalizacyjnej z gwarancji zatrzymanej z tytułu wykonania robót do pełnej wysokości kaucji gwarancyjnej tj. 22 925 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone na podstawie zawartej ugody odszkodowanie wraz z kosztami sądowymi, za uszkodzenie stacji transformatorowej, stanowi koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Stanowisko Wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy, omawiany wydatek stanowi koszt poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodów Spółki, a to zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Omawianymi kosztami nie są wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług; zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad; zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót lub usług.

Spółka wskazuje, że kosztami uzyskania przychodu są wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione, definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalności gospodarczą, o ile, jak wynika z art. 15 ust. 1 in fine, nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartym w art. 16 ust. 1.

W analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni przepisu art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznać należy kryterium celu poniesionego wydatku. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym, w naturalny zupełnie sposób, z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) poniesionego (ponoszonego) wydatku na powstanie lub zwiększenia osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (na przykład również w stanie, polegającym na wyeliminowania, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód albo zabezpieczenie jego źródła.

W tym więc kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony wydatek, jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz jego wiedzy o związkach przyczynowych tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła. Ze względu na to, że ustawodawca nie określił, jak należy rozumieć „zachowanie lub zabezpieczenie” źródła przychodów, pojęcia te należy określać na gruncie języka potocznego. Zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest jego utrzymanie w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

W analizowanym zakresie istotne jest więc, aby kwalifikując, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dany wydatek, jako koszt podatkowy uwzględnić ciąg zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, tj. począwszy od momentu zawarcia umowy na realizacje omawianej inwestycji, poprzez zmianę okoliczności i uwarunkowań gospodarczych, w porównaniu z pierwotnie istniejącymi, tj. istniejącymi w momencie zawierania umowy; a w konsekwencji bezpośrednie motywy determinujące decyzję o wypłatę odszkodowania i następnie podjęcie, w ramach przedmiotu prowadzonej działalności gospodarczej, działań, które w nowych warunkach gospodarczych (zmienionych, w porównaniu z pierwotnie istniejącymi), są zdecydowanie bardziej korzystne dla podatnika. Takiego właśnie funkcjonalnego podejścia w wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie sposób nie uwzględniać. Nie pomija ono bowiem, co bez wątpienia realizuje zamiar i cele racjonalnego ustawodawcy, dynamiki procesów gospodarczych, która determinuje również określone działania podmiotów w nich uczestniczących. Działania te wywołują również określone skutki prawno-podatkowe. W związku z tym, kwalifikowanie określonych wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła nie może nie uwzględniać, w kontekście wyżej już wskazanych kryteriów ich kwalifikacji wynikających z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, również i tego kryterium, które nakazuje uwzględnianie czynnika dynamiki procesów gospodarczych, z perspektywy której dochodzi do zmiany (rewizji) pierwotnie podejmowanych decyzji bezpośrednio nakierowanej na realizacją jednego z alternatywnych celów określonych analizowanym przepisem.

W świetle powyższego uznać należy, że działania Spółki, których efektem było zapłacenie odszkodowania za zniszczenie stacji transformatorowej zdeterminowane były, nie tyko celem w postaci zapobieżenia (minimalizowania) strat związanych z wykonywaniem powierzonej inwestycji ale równolegle, celem uzyskania przychodów oraz zachowania ich źródła. W związku z możliwością przegrania procesu na Spółce ciążyło ryzyko zapłaty przeciwnikowi kwoty wyższej niż ostatecznie wynegocjowana. Zawarcie przedmiotowej ugody, a w konsekwencji odsunięcie ryzyka zapłaty większego odszkodowania skutkowało ograniczeniem potencjalnego zobowiązania wobec P.. Powyższe przesądza o gospodarczej celowości rozwiązania sporu z kontrahentem, a poniesiony koszt to wydatek ekonomicznie uzasadniony z punktu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Należy więc przyjąć, że uiszczone odszkodowanie może stanowić koszt uzyskania przychodu, jego zapłata była racjonalnie i gospodarczo uzasadniona z punktu widzenia osiągnięcia przychodów lub zachowania ich źródła.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie zawartej ugody, kwoty odszkodowania wraz z kosztami sądowymi za uszkodzenie stacji transformatorowej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Zasadniczo, aby można było zaliczyć poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów, działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu i być wyraźnie skierowane na uzyskania tego przychodu. Kosztami podatkowymi będą wiec zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Nie oznacza to jednak, że każdy wydatek poniesiony przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej należy uznać za koszt podatkowy gdyż prowadziłoby to w praktyce do przerzucania na finanse państwa całego ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym.

Do grupy wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca zaliczył m.in. – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jak wynika z powołanego przepisu, w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe nie uwzględniono wszelkich odszkodowań i kar umownych związanych z umowami dostawy towarów lub wykonania robót bądź usług, a wyłącznie kary umowne i odszkodowania z tytułu:

* wad dostarczonych towarów,

* wad wykonanych robót i usług,

* zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

* zwłoki w usunięciu wad towarów,

* zwłoki w usunięciu wad wykonywanych robót i usług.

A zatem, skoro wskazane wyłączenie nie obejmuje wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą one stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy, o ile spełniają wszystkie przesłanki określone w tym przepisie.

Dla kwalifikacji prawnej przedmiotowych wydatków kluczowe znaczenie ma ocena ich celowości. A zatem należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, Spółka zachowała należytą staranność i czy zapłata odszkodowania była następstwem zdarzeń niezależnych od Spółki, co wskazywałoby, że uszkodzenie stacji transformatorowej było zdarzeniem, którego nie można było przewidzieć i stanowiło element ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. A to z kolei przesądza o celowości poniesionego wydatku.

Odnosząc powyższe do wydatków, stanowiących przedmiot niniejszej interpretacji należy stwierdzić, że odszkodowanie wraz z kosztami sądowymi, za uszkodzenie stacji transformatorowej, które nastąpiło podczas realizacji usługi budowlanej nie mieszczą się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności nie stanowią odszkodowań, kar umownych z tytułu wad wykonanych robót i usług bądź zwłoki w usunięciu wad wykonywanych robót i usług. Z okoliczności wskazanych w treści wniosku nie wynika również, aby podlegały one wyłączeniu z kategorii kosztów podatkowych na podstawie któregokolwiek z pozostałych punktów art. 16 ust. 1 omawianej ustawy.

Po uwzględnieniu powyższego, kolejnym krokiem jest ocena celowości zapłaconego przez Spółkę odszkodowania, w oparciu o całokształt okoliczności dotyczących poniesienia tego konkretnego wydatku.

Jak bowiem wyjaśniono powyżej, nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłankę celowości z art. 15 ust.1 ustawy. Z uwagi na obiektywny charakter związku przyczynowego istniejącego pomiędzy poniesieniem kosztu uzyskania przychodów z przychodami podatnika lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, dla kwalifikacji podatkowej odszkodowania płaconego przez Spółkę istotne jest określenie, czy wydatek ten należy do standardowych kosztów podmiotów świadczących usługi budowlane, są elementem normalnego ryzyka gospodarczego związanego z prowadzeniem tego rodzaju działalności, czy też stanowią wyłącznie efekt nienależytego (wadliwego, niezgodnego z umową lub obowiązującymi przepisami, pozbawionego cech należytej staranności) zachowania Spółki, niemający związku ze sferą jego przychodów.

Jak twierdzi Spółka, inwestycja została wykonana z należytą starannością, tj. instalacja wodno-kanalizacyjna została przeprowadzona zgodnie z pozwoleniem na budowę i obowiązującymi normami budowlanymi, pod nadzorem budowlanym, oraz przy zachowaniu przepisów bhp. Dodatkowo w umowie z podwykonawcą przewidziano odpowiedzialność podwykonawcy za nienależyte wykonanie robót, w tym kaucję gwarancyjną. Ponadto podpisano umowę ubezpieczenia wszystkich ryzyk budowy obejmując tą umową nie tylko Spółkę ale również podwykonawców, inne firmy i osoby zaangażowane w realizację inwestycji. Oznacza to, że Spółka zabezpieczyła się przed negatywnymi skutkami prowadzonej inwestycji.

Do uszkodzenia stacji transformatorowej doszło po zakończeniu inwestycji, w wyniku pęknięcia rury wodno-kanalizacyjnej znajdującej się bezpośrednio nad stacją transformatorową. W związku z tym, że nie ustalono przyczyny awarii (nie stwierdzono ewentualnych przyczyn materiałowych, winy pracownika czy użytkownika) i nie można było nikomu przypisać odpowiedzialności za powstanie szkody, strony zainteresowane zawarły ugodę. W konsekwencji część kosztów naprawy stacji przejął jej właściciel, pozostałą częścią została obciążona Spółka. Cześć kosztów przypadających na Spółkę została pokryta z gwarancji zatrzymanej od podwykonawcy.

Z powyższego wynika, że pęknięcie rury było elementem ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną przez Spółkę działalnością (było zdarzeniem przypadkowym), na powstanie którego Spółka nie miała wpływu.

Podsumowując należy stwierdzić, że okoliczność wskazana przez Spółkę stanowi wystarczające przesłanki do zakwalifikowania przedmiotowego odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do wydatków z tytułu kosztów sądowych, należy mieć na względzie art. 16 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań.

Przepis ten wyłącza z kosztów uzyskania przychodu wydatki związane wyłącznie z egzekucją. Jednakże z faktu niezaliczenia danej kategorii wydatku do wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyłączenia zawartego w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie wynika automatyczny wniosek, że wydatek ten może stanowić koszt uzyskania przychodów. Wydatek ten musi bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 tej ustawy, tj. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Koszty sądowe poniesione przez dłużnika, generalnie nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, bowiem stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie są kosztami związanymi z osiągnięciem przychodu.

Każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, w oparciu o konkretne okoliczności faktyczne. Nie można założyć, że w każdej sytuacji koszty związane z konkretnym postępowaniem przed sądem powszechnym będą podlegały lub też nie, zaliczeniu do kosztów podatkowych. Jeśli ponoszone koszty postępowania spełniać będą przesłanki ustawowe, dla zaliczenia ich do kosztów podatkowych nie będzie wówczas przeszkód dla takiej ich podatkowej kwalifikacji.

A zatem, w sytuacji gdy działania dłużnika zmierzają do obrony majątku i zabezpieczenia źródeł przychodu, to koszty związane z konkretnym postępowaniem przed sądem powszechnym ponoszone przez dłużnika, bądź zwracane na rzecz strony przeciwnej w wyniku przegranego sporu sądowego lub administracyjnego, stanowią koszty uzyskania przychodu, przy założeniu, że np.:

* nie występuje ewidentna wina umyślna,

* nie dochodzi do obejścia przepisów prawa,

* nie wynika z działań podatnika niezgodnych z zasadami współżycia społecznego,– przez dłużnika w spornej sprawie;

* świadczenie zostało zasądzone jedynie na podstawie zasad współżycia społecznego;

W analizowanej sytuacji Spółka wywiązywała się ze swoich zobowiązań, a postępowanie sądowe obejmowało zdarzenie, które nie było wynikiem umyślnego działania Spółki.

Wobec powyższego, należy uznać, że wydatki z tytułu kosztów sądowych mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się więc za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.