IPPB4/415-65/10-2/JS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 15.01.2010 r. (data wpływu 25.01.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych ponoszonych przez pracodawcę jest – nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 25.01.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych ponoszonych przez pracodawcę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł z jednym z niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej (dalej NZOZ) umowę o udzielanie świadczeń zdrowotnych (dalej Umowa). Zgodnie z zawartą Umową NZOZ zobowiązał się wykonywać dwa rodzaje świadczeń tj. świadczenia z zakresu medycyny pracy (tzn. świadczenia do poniesienia których Wnioskodawca zobowiązany jest na podstawie Kodeksu Pracy bądź innych ustaw) oraz tzw. dodatkowe świadczenia medyczne tj. usługi wykraczające poza zakres świadczeń medycyny pracy. Ze świadczeń zdrowotnych związanych z medycyną pracy korzystać mogą tylko i wyłączenie wskazani pracownicy Wnioskodawcy, natomiast z tzw. dodatkowych świadczeń medycznych korzystać mogą zarówno pracownicy Wnioskodawcy, jak również osoby zaklasyfikowane na podstawie Umowy jako Członek Rodziny Pracownika. Korzystanie z dodatkowych świadczeń medycznych zarówno przez Pracowników jak i Członków Rodzin Pracownika jest dobrowolne i odbywa się na zasadzie złożenia stosowanego oświadczenia Wnioskodawcy.

Zgodnie z zawartą Umową, wynagrodzenie NZOZ zostało określone odrębnie dla świadczeń medycznych związanych z medycyną pracy oraz odrębnie dla dodatkowych świadczeń medycznych. Wynagrodzenie NZOZ z tytułu świadczeń związanych z medycyną pracy dla pracowników nie korzystających z dodatkowych usług medycznych uzależnione jest od faktycznie wykonanych w danym miesiącu przez NZOZ usług tego typu. W przypadku natomiast świadczeń związanych z medycyną pracy dla pracowników korzystających również z dodatkowych usług medycznych, wynagrodzenie NZOZ ustalone jest w wysokości ryczałtowej i uzależnione jest od liczby pracowników dla których Wnioskodawca wykupił dodatkowe świadczenia medyczne w danym miesiącu. Odnośnie zaś dodatkowych świadczeń medycznych wynagrodzenie NZOZ zostało określone w formie ryczałtowej tj. jako iloczyn stanowiący liczbę osób dla których w danym miesiącu zostały wykupione te świadczenia oraz stawki za wybrany pakiet medyczny.

Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnia, że wynagrodzenie NZOZ z tytułu dodatkowych usług medycznych nie jest uzależnione od faktu, czy osoba dla której wykupiono te usługi faktycznie z nich skorzystała, a jeśli tak to w jakim zakresie. W szczególności NZOZ nie przekazuje Wnioskodawcy żadnych imiennych rozliczeń dotyczących usług, z których w danym okresie rozliczeniowym skorzystali pracownicy bądź Członkowie Rodziny Pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zakup przez Wnioskodawcę świadczeń medycznych opisanych szczegółowo w stanie faktycznym wiąże się z powstaniem, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodu po stronie osób, którym świadczenia te zostały pozostawione do dyspozycji...

2. Czy Wnioskodawca zobowiązany jest jako płatnik do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń...

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opinii Wnioskodawcy zakup dla pracowników oraz Członków Rodzin Pracownika tzw. dodatkowych usług medycznych nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, w konsekwencji czego Wnioskodawca nie jest zobowiązany, jako płatnik do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Natomiast zakup przez Wnioskodawcę dla pracowników świadczeń medycznych związanych z medycyną pracy korzysta ze zwolnienia na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. z 2000 r. Dz. U. Nr 14 poz. 176 ze zm.; dalej UoPIT)

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przedstawia poniższą argumentację.

1) Zakup dodatkowych usług medycznych, których zakres wykracza poza świadczenia związane z medycyną pracy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 UoPIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52 c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z konstrukcji powyższego przepisu jasno wynika, że ustawodawca wyraźnie rozróżnił tu kilka kategorii przychodów jakie mogą powstać w ramach stosunku pracy tj. przychody w formie pieniężnej, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia oraz świadczenia częściowo odpłatne.

Rozróżnienie to ma z kolei odzwierciedlenie w przepisach dotyczących sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń oraz świadczeń częściowo odpłatnych. W ocenie Wnioskodawcy dla uznania, że po stronie pracownika powstał przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia konieczne jest, nie tylko zakwalifikowanie pozostawionych do dyspozycji pracownika usług medycznych, do jednej z kategorii przychodów o których mowa w art. 12 UoPIT, ale także określenie ich wartości.

Szczegółowy sposób obliczania wartości dla każdego z typów świadczeń wskazany jest odpowiednio ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 UoPIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 UoPIT wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 - 2b. Sposób określenia wartości nieodpłatnych świadczeń jest opisany w ust. 2a art. 11 UoPIT. Jednakże zastosowanie dyspozycji zawartych w tym przepisie znajdzie, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie pod warunkiem, że zostaną wypełnione przesłanki dotyczące nieodpłatnych świadczeń o których mowa w ust. 1 art. 11 UoPIT. Zgodnie z tym przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści powyższego przepisu wynika zdaniem Wnioskodawcy wprost, że aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód - wystarczy, żeby były postawione do dyspozycji podatnika. Natomiast, aby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia (a więc min. wartość świadczeń medycznych wykupionych przez Wnioskodawcę) były uznane za przychód, konieczne jest faktyczne otrzymanie tych świadczeń (przychodem jest wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania z świadczenia). Zatem o przychodzie pracownika można mówić tylko wówczas, gdyby skorzystał on z postawionych do dyspozycji świadczeń medycznych, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod wskazanych w UoPIT. A contrario, jeżeli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według żadnej z metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości świadczeń w inny sposób aniżeli określony w przepisach UoPIT.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę wynika, iż zakupiła ona dodatkowe świadczenia medyczne, za które ponosi opłatę ryczałtowo za wszystkich uprawnionych pracowników, bez względu na to czy pracownicy z usług tych faktycznie skorzystają. Spółka nie posiada więc informacji, czy dany pracownik w oznaczonym czasie skorzystał ze świadczeń medycznych, a jeśli nawet z tych usług skorzystał - to w jakim zakresie.

Reasumując stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartości świadczeń medycznych nie można przyporządkować konkretnemu pracownikowi, tak jak opisanym stanie faktycznym, gdyż opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników, brak jest podstaw do ustalenia dla każdego z pracowników kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów usług medycznych. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i w jakiej wartości. (tak również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 czerwca 2009 r. sygn. III SA/Wa 225/06). Jeśli więc po stronie pracownika nie powstał przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, Wnioskodawca jako płatnik, nie jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Odnośnie zaś kwestii zakupu dodatkowych usług medycznych dla osób, które zgodnie z warunkami Umowy mogą zostać zaliczone do kategorii Członków Rodziny Pracownika, to w ocenie Wnioskodawcy, brak jest przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia zarówno po stronnie tych osób jak również po stronie pracownika.

Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy, aby powstał przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, świadczenie to musi być otrzymane, a nie pozostawione do dyspozycji (art. 11 ust. 1 UoPIT). Jeśli więc Wnioskodawca jedynie pozostawia do dyspozycji Członków Rodzin Pracownika dodatkowe świadczenia medyczne i w żaden sposób nie kontroluje czy osoby te ze świadczeń skorzystały, a jeśli tak to w jakim zakresie, nie można przyjąć, że po stronie tych osób powstaje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Nie można w ocenie Wnioskodawcy przyjąć również, że zakup świadczeń medycznych na rzecz Członków Rodziny Pracownika, stanowi przychód po stronie pracownika. Pracownik nie jest bowiem zobowiązany do zapewnienia opieki medycznej członkom swojej rodziny. Zakup przez Wnioskodawcę dodatkowych świadczeń medycznych dla Członków Rodziny Pracownika nie może być bowiem traktowane jako spełnienie świadczenia pieniężnego za pracownika (tak również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 sierpnia 2008 r. sygn. III SA/Wa 625/08). W związku z powyższym Wnioskodawca jako płatnik, nie ma obowiązku pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

2) Zakupu świadczeń medycznych, do zagwarantowania których Wnioskodawca zobowiązany jest na podstawie Kodeksu Pracy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 UoPIT zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zostały świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (tj. Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94, ze zm., dalej KP) nakłada na każdego pracodawcę, a więc również na Wniosklodawcę, obowiązek zapewnienia badań lekarskich wstępnych okresowych i kontrolnych w zakresie uszczegółowionym w rozporządzaniu wykonawczym do art. 179 i 229 KP.

Opierając się na powyższych przepisach, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że objęcie pracowników świadczeniami, do zapewnienia których zobowiązany jest on na podstawie przepisów KP oraz innych ustaw, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust.1 pkt 11 UoPIT, a w konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od wartości tych świadczeń.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2008 r., stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 – 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawą z dnia 06 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 209, poz. 1316) zmieniono brzmienie ww. przepisu.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2009 r., z zastrzeżeniem art. 14 – 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy tym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy.

Ponadto, gdy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi jego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy.

Należy jednocześnie podkreślić, iż jeżeli z zawartej umowy świadczenia usług medycznych nie wynika wartość świadczeń, do pokrycia których pracodawca jest zobowiązany zgodnie z powyższymi przepisami, nie może to stanowić podstawy do wyłączenia z opodatkowania pozostałej wartości świadczenia, w postaci prawa pracownika do dobrowolnych specjalistycznych usług medycznych.

Dlatego też na pracodawcy ciąży obowiązek wyodrębnienia kwoty, która przypada na świadczenia, do których ponoszenia jest zobowiązany, jako pracodawca i wyłączenia ich z podstawy opodatkowania przychodu pracownika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę o udzielanie świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników oraz członków ich rodzin.

Zgodnie z zawartą Umową NZOZ zobowiązał się wykonywać dwa rodzaje świadczeń tj. świadczenia z zakresu medycyny pracy oraz tzw. dodatkowe świadczenia medyczne tj. usługi wykraczające poza zakres świadczeń medycyny pracy. Ze świadczeń zdrowotnych związanych z medycyną pracy korzystać mogą tylko i wyłączenie wskazani pracownicy Wnioskodawcy, natomiast z tzw. dodatkowych świadczeń medycznych korzystać mogą zarówno pracownicy Wnioskodawcy, jak również osoby zaklasyfikowane na podstawie Umowy jako Członek Rodziny Pracownika. Wynagrodzenie NZOZ z tytułu dodatkowych usług medycznych nie jest uzależnione od faktu, czy osoba dla której wykupiono te usługi faktycznie z nich skorzystała, a jeśli tak to w jakim zakresie. W szczególności NZOZ nie przekazuje Wnioskodawcy żadnych imiennych rozliczeń dotyczących usług, z których w danym okresie rozliczeniowym skorzystali pracownicy bądź Członkowie Rodziny Pracownika.

Zatem, jeżeli pracodawca oprócz kosztów opieki medycznej nad pracownikiem opłaca również pakiet medyczny za członka rodziny pracownika, wówczas łączna wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika oraz członka rodziny pracownika stanowi przychód ze stosunku pracy dla pracownika. Pakiet medyczny członków rodziny pracowników jest nieodpłatnym świadczeniem otrzymywanym przez pracownika. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż gdyby nie łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy, członkowie rodziny nie otrzymaliby tego świadczenia.

Podkreślenia wymaga, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika abonamentu medycznego (o określonej wartości pieniężnej) dającego prawo do świadczeń medycznych. Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników nieobowiązkową opieką medyczną, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika.

Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych pakietem, pracownik może nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez pracownika nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika, w okresie za który została zapłacona.

Należy również zauważyć, iż nieodpłatnym świadczeniem Wnioskodawcy na rzecz pracowników nie będzie korzystanie przez tych pracowników z konkretnych usług medycznych, lecz fakt objęcia pracowników opieką medyczną. W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika jakim będzie możliwość skorzystania z takich usług.

Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną, finansowana pracownikom przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od Spółki, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatek.

Konieczne jest dodanie stwierdzenia, iż w przypadku pakietów medycznych oferowanych przez pracodawców pracownikom nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. W momencie wykupu ww. usług znana jest zarówno globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenie. W tej sytuacji ustalenie przychodu u poszczególnych pracowników jest sprawą oczywistą, nawet, jeżeli umowa nie określa jednostkowej ceny pakietu medycznego.

Biorąc powyższe pod uwagę, zakup przez Wnioskodawcę świadczeń medycznych obejmujących pozostałe świadczenia zdrowotne, wykraczające poza profilaktyczne świadczenia zdrowotne wynikające z ustawy Kodeks pracy i innych ustaw, stanowi podlegający opodatkowaniu przychód pracownika, jako przychód ze stosunku pracy, w momencie opłacenia składki przez pracodawcę.

W konsekwencji wartość pozostałego świadczenia zdrowotnego opłaconego przez pracodawcę na rzecz pracownika oraz członka rodziny pracownika podlega opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy pracownika, natomiast Spółka, jako pracodawca ma obowiązek doliczyć wartość tego świadczenia do przychodu osiągniętego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy wskazać, że świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy lub innych ustaw, nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu ustawy.

Należy zaznaczyć, że w złożonym wniosku Wnioskodawca powołał się na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku. Wyjaśnić zatem należy, że powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatnika osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcie w nich zawarte jest wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.