IBPBII/1/415-659/10/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 22 lipca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieprawidłowego pobrania przez płatnika w 2002r. składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 22 lipca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieprawidłowego pobrania przez płatnika w 2002r. składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych pismem z kwietnia 2010r. powiadomił ostatniego pracodawcę wnioskodawcy (Inspektorat), że przeprowadził analizę dokumentów rozliczeniowych składanych za niego przez pracodawcę w związku z przekroczeniem 30-krotności podstawy wymiaru składek emerytalnych i rentowych za 2002r. Analiza ta wykazała, iż błędnie została zaniechana opłata składek emerytalnych i rentowych od przychodów uzyskanych w miesiącach od czerwca do września 2002r. Za miesiąc przekroczenia tj. wrzesień 2002r. winna być odprowadzona składka na ubezpieczenie emerytalne i rentowe od ograniczonej podstawy wymiaru składek tj. 4.845,57 zł, podczas gdy w dokumentach wykazano „0.00”. Wobec powyższo ZUS nakazał pracodawcy złożenie za wnioskodawcę korekty dokumentów rozliczeniowych za miesiące od czerwca do września 2002r. oraz opłacić należne składki i poinformował pracodawcę, że za skutki błędnego zawiadomienia powodującego nieopłacenie należnych składek odpowiada ubezpieczony, czyli wnioskodawca.

O powyższym wnioskodawca został powiadomiony przez pracodawcę pismem z czerwca 2010r. Pracodawca dokonał przelewu składek i notą księgową z dnia 14 czerwca 2010r. obciążył wnioskodawcę kwotą 5.953,85 zł za zaległe składki oraz poinformował, że zwrócił się do ZUS o umorzenie należnych odsetek od ww. składek.

Kwotę zaległych składek w wysokości 5.953,85 zł wnioskodawca zwrócił przelewem na konto pracodawcy.

Zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2002 (wspólne z małżonką) wykazało, że wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 2.021,23 zł.

Dokonując aktualnie korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2002 poprzez dodanie w poz. „składki na ubezpieczenie społeczne” kwoty 5.953,85 zł wnioskodawca uzyskuje w zeznaniu w poz. „nadpłata” kwotę 360,37 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy jest możliwość skorygowania rocznych zeznań podatkowych za 2002r. w związku z zapłatą w roku bieżącym zaległych składek na ubezpieczenie społeczne na konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych...

Czy fakt zapłacenia w 2010r. składek na ubezpieczenie społeczne za 2002r. należy uwzględnić, zgodnie z art. 26 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w rocznym zeznaniu podatkowym za 2010r., a w takiej sytuacji jak można odzyskać podatek nadpłacony za 2002r. w części niemożliwej do odzyskania w wyniku zeznania za rok 2010...

Wnioskodawca uważa, że za rok 2002r. Urząd Skarbowy winien zwrócić kwotę 360,37 zł wynikającą z korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w 2002r. oraz kwotę podatku wpłaconego przeze niego w 2003r., tj. kwotę 2.021,23 zł. Łącznie Urząd Skarbowy, w wyniku korekty zeznania podatkowego za 2002r., winien zwrócić wnioskodawcy kwotę w wysokości 2.381,60 zł.

Wnioskodawca nadmienia, że w związku ze złożonym wnioskiem o rentę Zakład Ubezpieczeń Społecznych wystąpił w marcu 2007r. do poprzednich zakładów pracy o wyjaśnienia odnośnie przekroczenia trzydziestokrotności przeciętnego wynagrodzenia:

w latach 1999-2001 do Banku,

w latach 2002-2005 do Inspektoratu.

W tym piśmie m.in. była prośba o podanie: „w którym miesiącu ww. osiągnął limit w roku 2002”.

Według wnioskodawcy nikt z ZUS w 2007r. nie zakwestionował wysokości zapłaconych składek na ubezpieczenie społeczne, a przecież wtedy była możliwość skorygowana zeznania podatkowego za rok 2002.

Od lutego 2007r. wnioskodawca przebywa na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a od kwietnia 2008r. przyznano mu rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Od maja 2008r. wnioskodawca jest na emeryturze (na emeryturze jest również jego żona).

Według wnioskodawcy, uwzględnienie zapłaconej w roku bieżącym zaległej składki na ubezpieczenie społeczne w zeznaniu podatkowym za 2010r. zrekompensuje tylko połowę kwoty nadpłaconego podatku wynikającego z korekty zeznania podatkowego za 2002r.

W takim stanie sprawy odzyskanie pozostałej nadpłaty podatku będącej następstwem zróżnicowania okresów przedawnienia w systemie podatkowym i w ubezpieczeniach społecznych powinno następować – według wnioskodawcy – w oparciu o przepisy o nadpłacie podatku – art. 75 w zw. z art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z obowiązującym w 2002r. brzmieniem art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3 i art. 28-30, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1 i 2 oraz ust. 4-6 i 8-12 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot składek, określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych przez płatnika ze środków podatnika na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) wolny od podatku na podstawie art. 21 i 52.

Natomiast z obowiązującego w 2010r. brzmienia art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy wynika, iż podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych pismem z kwietnia 2010r. powiadomił ostatniego pracodawcę wnioskodawcy (Inspektorat), że przeprowadził analizę dokumentów rozliczeniowych składanych za niego przez pracodawcę w związku z przekroczeniem 30-krotności podstawy wymiaru składek emerytalnych i rentowych za 2002r. Analiza ta wykazała, iż błędnie została zaniechana opłata składek emerytalnych i rentowych od przychodów uzyskanych w miesiącach od czerwca do września 2002r. Za miesiąc przekroczenia tj. wrzesień 2002r. winna być odprowadzona składka na ubezpieczenie emerytalne i rentowe od ograniczonej podstawy wymiaru składek, tj. 4.845,57 zł, podczas gdy w dokumentach wykazano „0.00”. Wobec powyższo ZUS nakazał pracodawcy złożenie za wnioskodawcę korekty dokumentów rozliczeniowych za miesiące od czerwca do września 2002r. oraz opłacić należne składki.

Pracodawca dokonał przelewu składek i notą księgową z dnia 14 czerwca 2010r. obciążył wnioskodawcę kwotą 5.953,85 zł za zaległe składki. Kwotę zaległych składek w wysokości 5.953,85 zł wnioskodawca zwrócił przelewem na konto pracodawcy.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny oraz treść przepisu art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy należy zauważyć, iż kwota nie potrąconej składki na ubezpieczenie społeczne (składki emerytalnej i rentowej) w 2002r., którą wnioskodawca wpłacił w 2010r. pracodawcy (Inspektoratowi) stanowi w istocie składkę na ubezpieczenie społeczne pobraną w 2010r. ze środków wnioskodawcy.

Należy zatem stwierdzić, iż w świetle powołanych powyżej uregulowań art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zarówno w brzmieniu obowiązującym w 2002r. jak i w 2010r.) ww. składki podlegają odliczeniu w roku, w którym zostały zapłacone a nie w roku, w którym miały być potrącone przez pracodawcę od dochodu uzyskanego w tym właśnie roku przez pracownika. Składki te, jak wynika z wniosku przypadają od wynagrodzeń wnioskodawcy osiągniętych w 2002r., nie były w 2002r. potrącone i zapłacone. Nie mogą więc wpływać na wysokość zobowiązania podatkowego należnego za 2002r. i tym samym brak jest podstaw do złożenia korekty zeznania podatkowego za 2002r.

Przepis art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, iż jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Przy czym zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych.

Złożenie korekty zeznania związane jest również z instytucją przedawnienia zobowiązań podatkowych (art. 68-71 Ordynacji podatkowej), a także wygaśnięcia prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (art. 79-80 Ordynacji podatkowej).

Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zatem w świetle powołanych wyżej przepisów okres przedawnienia wynosi – co do zasady - pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku bądź termin zwrotu nadpłaty.

Przepis art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 80 § 1 ww. Ordynacji prawo do zwrotu nadpłaty podatku wygasa po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu. Po upływie terminu określonego w § 1 wygasa również prawo do złożenia wniosku o zaliczenie nadpłaty na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych oraz możliwość zaliczenia nadpłaty na poczet zaległych oraz bieżących zobowiązań podatkowych (art. 80 § 2 ww. Ordynacji).

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne organ podatkowy stwierdza, że zaistniała sytuacja nie upoważnia wnioskodawcę do dokonania korekty zeznania podatkowego za 2002r. W przypadku bowiem zeznań podatkowych termin płatności podatku za 2002r. upłynął z końcem 2003r., zatem zobowiązanie za 2002r. przedawniło się z końcem 2008r. Ponadto, nawet gdyby nie wystąpił okres przedawnienia, złożenie korekty zeznania podatkowego za 2002r. w zakresie odliczenia składek na ubezpieczenie społeczne zapłaconych w 2010r. byłoby bezpodstawne. Składki te – jak już wyżej wykazano – nie mogłyby bowiem pomniejszać podstawy opodatkowania za 2002r., bowiem nie byłyby wtedy poniesione.

Składki na ubezpieczenia społeczne zwrócone przelewem przez wnioskodawcę na konto pracodawcy należy odliczyć w zeznaniu podatkowym za 2010r. składanym do 30 kwietnia 2011r., ponieważ w 2010r. zostały zapłacone. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym w 2010r.) podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Przy czym podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym od dochodów podatnika uzyskanych w roku podatkowym, chyba że właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję, w której określi inną wysokość podatku. (…) (art. 45 ust. 6 ustawy).

W tym miejscu należy jeszcze raz podkreślić, iż nie ma żadnych podstaw prawnych do złożenia korekty zeznania podatkowego za 2002r. w związku z zapłaceniem w 2010r. składek na ubezpieczenia społeczne, które powinny być potrącone z dochodu wnioskodawcy i wpłacone w 2002r., ale które nie zostały potrącone i wpłacone w 2002r. Zeznanie podatkowe za 2002r. odzwierciedlało faktyczną wysokość zobowiązania podatkowego za 2002r. Wpłacona pracodawcy w 2010r. kwota składki na ubezpieczenie społeczne nie może wpływać na wysokość zobowiązania podatkowego za 2002r.

W świetle powyższego nie można zgodzić się z wnioskodawcą, że w wyniku korekty zeznania podatkowego za 2002r. Urząd Skarbowy winien zwrócić kwotę w wysokości 2.381,60 zł oraz że uwzględnienie zapłaconej w roku bieżącym zaległej składki na ubezpieczenia społeczne w zeznaniu podatkowym za 2010r. zrekompensuje tyko połowę kwoty zapłaconego podatku wynikającego z korekty zeznania podatkowego za 2002r. a także że odzyskanie pozostałej nadpłaty podatku będącej następstwem zróżnicowania okresów przedawnienia w systemie podatkowym i w ubezpieczeniach społecznych powinno nastąpić w oparciu o art. 75 w związku z art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

Przepis art. 73 § 1 pkt 1 ww. Ordynacji stanowi, iż nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej. Przy czym z § 2 pkt 1 tego artykułu wynika, iż nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego - dla podatników podatku dochodowego.

W myśl art. 75 § 1 ww. Ordynacji jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie określone w § 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej. W przypadkach, o których mowa m.in. w § 2 pkt 1 lit. a), podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację) (art. 75 § 3 ww. Ordynacji).

Według Organu, z przedstawionego stanu faktycznego oraz z ww. przepisów prawa nie wynika aby w sprawie powstała jakakolwiek nadpłata podatku. Odliczenie w zeznaniu podatkowym składanym za 2010r. spowoduje w sposób prawidłowy wykorzystanie zwróconej w 2010r. pracodawcy kwoty składki na ubezpieczenia społeczne, pomimo że składki te dotyczą przychodów osiągniętych w 2002r. Przepisy ww. ustawy nie przewidują bowiem innej możliwości odliczenia uiszczonej składki na ubezpieczenie społeczne. Zatem wskazane we wniosku przepisy art. 75 w związku z art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej nie znajdują w sprawie zastosowania.

W odniesieniu do stwierdzenia wnioskodawcy, że nikt z ZUS w 2007r. nie zakwestionował wysokości zapłaconych składek na ubezpieczenie społeczne należy stwierdzić, iż kwestia ta nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, o której mowa w art. 14b Ordynacji podatkowej, ponieważ nie jest uregulowana przepisami prawa podatkowego, w związku z czym Minister Finansów nie jest organem właściwym do wydania interpretacji w tym zakresie.

Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przepis art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

utta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.