SP2-K-861-109-111/01

Z dniem 15 stycznia 2001 r. wszedł w życie art. 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, ustawy o podatkach lokalnych, ustawy o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych, ustawy - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi, ustawy - Ordynacja podatkowa, ustawy o finansach publicznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych - w związku z dostosowaniem do prawa Unii Europejskiej (Dz.U. Nr 122, poz. 1315), który reguluje zasady udzielania pomocy obcemu państwu przy dochodzeniu należności pieniężnych powstałych na jego terytorium oraz korzystanie z pomocy obcego państwa przy dochodzeniu takich należności powstałych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z przepisami powołanego artykułu obowiązek udzielenia pomocy obcemu państwu lub możliwość skorzystania z jego pomocy powstanie, jeżeli ratyfikowana umowa międzynarodowa, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, lub prawo obcego państwa zobowiązuje do udzielenia podobnej pomocy Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie dotyczącej należności pieniężnych z tytułu:

a) zwrotów, interwencji i innych środków będących częścią systemu całkowitego lub częściowego finansowania Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji dla Rolnictwa, łącznie z sumami, które mają być pobrane w związku z tymi działaniami,

b) danin, premii, kwot dodatkowych lub wyrównawczych i innych obowiązków nakładanych w handlu prowadzonym z państwami nienależącymi do Unii Europejskiej w zakresie wspólnej polityki rolnej, a także wpłat i innych obowiązków przewidzianych w systemie organizacji rynków cukru państw - członków Unii Europejskiej,

c) cel ustalonych według stawek wspólnych obowiązujących państwa - członków Unii Europejskiej oraz ceł i innych obowiązków przewidzianych w handlu z państwami nienależącymi do Unii Europejskiej,

d) podatku od towarów i usług,

e) naruszenia zasad ruchu wewnętrznego wewnątrz Unii Europejskiej towarów wysyłanych z jednego państwa członkowskiego do czasowego użytku w jednym lub kilku państwach członkowskich,

f) odsetek i kosztów dodatkowych, związanych z zaspokajaniem należności, o których mowa w lit. a)-e).

Powyższa pomoc może być świadczona w zakresie:

1) udzielenia informacji,

2) powiadomienia zainteresowanej osoby o piśmie lub orzeczeniu jej dotyczącym,

3) prowadzenia egzekucji lub dokonania zabezpieczenia.

Wnioski o udzielenie pomocy kierować będzie do obcych państw Minister Finansów, między innymi na wniosek wierzyciela. Tryb składania do Ministra Finansów wniosków o udzielenie pomocy przez obce państwo określony zostanie w znowelizowanym rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie sposobu postępowania wierzycieli należności pieniężnych przy podejmowaniu czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych, które po podpisaniu zostanie przesłane do wszystkich izb skarbowych.

Z wejściem w życie ustawy z dnia 8 grudnia 2000 r. nie powstał jednak obowiązek świadczenia pomocy obcemu państwu lub możliwość korzystania i jego pomocy w dochodzeniu należności pieniężnych. Warunkiem powstania takiego obowiązku lub prawa jest bowiem zawarcie przez Polskę stosownej umowy międzynarodowej lub wprowadzenie przez obce państwo w swoim prawie obowiązku świadczenia przedmiotowej pomocy Polsce.

O możliwości korzystania przez polskich wierzycieli z pomocy obcego państwa, przy dochodzeniu należności pieniężnych, izby skarbowe zostaną powiadomione odrębnym pismem.