IBPP2/443-40d/07/BW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2007r. (data wpływu 8 sierpnia 2007r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 września 2007r. (data wpływu 24 września 2007r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania, czy stosowanie szczególnej procedury opodatkowania marży jest obligatoryjne - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 8 sierpnia 2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczonych usług turystycznych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 września 2007r. znak: K/1024/2007 (data wpływu 24 września 2007r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 10 września 2007r. znak: IBPP2/443-26/07/BW, IBPP2/443-40/07/BW, IBPP2/443-50/07/BW.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka świadczy usługi turystyki, w skład których wchodzi co najmniej jedna usługa zakupiona od innego podatnika dla bezpośredniej korzyści turysty. Oprócz usług zakupionych od innych podatników w skład usługi turystycznej wchodzą usługi własne (transport, zakwaterowanie).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można nie prowadzić ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3 pkt 4 i tym samym opodatkować usługę turystyki na zasadach ogólnych...

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy nie rozstrzygają wprost ale wydaje się, że świadczący usługi turystyki nie mogą wybierać między szczególną procedurą opodatkowania marży, a zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania marży jest obligatoryjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W myśl ust. 3 ww. przepisu art. 119 rozliczenie metodą marży stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku, gdy podatnik:

ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,

działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,

przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty,

prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Z brzmienia ww. art. 119 ust. 1 i 3 wynika, że podatnik stosuje procedurę szczególną przy rozliczeniu usługi turystyki, gdy spełni łącznie ww. warunki.

Zauważa się, iż z treści ww. przepisu art. 119 ust. 3 nie wynika by podatnik spełniający określone tym przepisem warunki mógł wybrać (wg uznania) stosowanie procedury szczególnej. Bowiem w treści tegoż przepisu (art. 119 ust. 3) ustawodawca nie użył słowa „może” tylko „stosuje się”, a zatem nie pozostawił podatnikowi dowolności wyboru zasady opodatkowania usługi turystyki między opodatkowaniem na zasadach ogólnych (zgodnie z art. 29 ustawy o podatku od towarów i usług), a opodatkowaniem na zasadach szczególnych (art. 119 ww. ustawy).

W myśl postanowień art. 119 ust. 5 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie (usługi własne), odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Natomiast zgodnie z art. 119 ust. 6 ww. ustawy w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Wskazać tutaj należy, iż podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie czynności podlegających opodatkowaniu.Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że stosowanie szczególnej procedury opodatkowania marży jest obligatoryjne uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach informuje, że poruszone w przedmiotowym wniosku kwestie:

możliwości opodatkowania, według procedury przewidzianej w art. 119 ustawy podatku od towarów i usług, wykonywania usług turystyki jeżeli w ich skład wchodzą tylko usługi własne,

momentu powstania obowiązku podatkowego przy świadczeniu usług własnych wchodzących w skład usługi turystyki,

opodatkowania usług własnych wchodzących w skład usługi turystykibędą przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.