ITPP1/443-319b/10/BK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 17 czerwca 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług nauki tańca na obozach dla dzieci i młodzieży – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 29 marca 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług nauki tańca na obozach dla dzieci i młodzieży.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą m.in. w zakresie prowadzenia kursów tańca na obozach dla dzieci i młodzieży. Kursy tańca podczas obozu odbywają się w wynajętym ośrodku, włączając zakwaterowanie i wyżywienie (najczęściej trwają 10 dni). Zajęcia prowadzą wynajęci instruktorzy oraz nauczyciele i wolontariusze. Oprócz kursu tańca odbywają się również na obozie zajęcia rekreacyjne. Ww. działalność sklasyfikowana jest wg PKD 85.52.Z. i 85.51.Z., natomiast w PKWiU sklasyfikowana została pod symbolem 92.31 „usługi w zakresie twórczości, wykonawstwa artystycznego i literackiego”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawką podatku należy opodatkować usługi organizowania kursów tańca dla dzieci i młodzieży na obozach zorganizowanych w wynajętych ośrodkach...

Zdaniem Wnioskodawcy organizowane obozy i kolonie mają charakter edukacyjny, rozwijający uzdolnienia uczestników i dlatego też usługi te powinny być zwolnione od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług –w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 3. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119. Z przepisu tego wynika jednoznacznie, iż klasyfikacja statystyczna nie dotyczy usług elektronicznych i turystycznych. W związku z tym usługi te są opodatkowane według stawki podatku wskazanej przez ustawodawcę bez względu na przyporządkowany tym usługom symbol PKWiU.

Należy przy tym zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Takie rozumienie tego pojęcia potwierdza również treść niżej wymienionego przepisu art. 119 ustawy o VAT. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W myśl ust. 1 tego artykułu podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie – art. 119 ust. 2.

Natomiast w myśl ust. 3 ww. artykułu rozliczenie metodą marży stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;

2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Powyższa regulacja zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Z brzmienia ww. art. 119 ust. 1 i ust. 3 wynika, że podatnik stosuje procedurę szczególną przy rozliczeniu usługi turystyki, gdy spełni łącznie ww. warunki.

Według art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Z kolei ust. 6 ww. artykułu wskazuje, iż w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki.

Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą być nabywane od innych podatników.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż prowadzi Pani działalność gospodarczą m.in. w zakresie organizowania obozów dla dzieci i młodzieży z kursem tańca. Podczas obozu odbywają się w wynajętym ośrodku, włączając zakwaterowanie i wyżywienie (najczęściej trwają 10 dni). Zajęcia prowadzą wynajęci instruktorzy oraz nauczyciele i wolontariusze. Oprócz kursu tańca odbywają się również na obozie zajęcia rekreacyjne. Powyższe usługi sklasyfikowała Pani w grupowaniu PKWIU pod symbolem 92.31 „usługi w zakresie twórczości, wykonawstwa artystycznego i literackiego”.

Przedstawiony stan faktyczny potwierdza spełnienie przesłanek zawartych w art. 119 ust. 3 ustawy. Zatem, Wnioskodawca spełniając wszystkie przesłanki łącznie, wyszczególnione w art. 119 ust. 3 cyt. ustawy, konsekwentnie zobowiązany będzie prowadzić specyficzną ewidencję oraz stosować szczególną procedurę opodatkowania marży przewidzianą w przytoczonym artykule.

Przy czym zaznacza się, iż Wnioskodawcy, w omawianej sytuacji nie przysługuje uprawnienie wyboru opodatkowania usług turystyki na zasadach ogólnych.

Podstawowa stawka, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%. W przypadku opodatkowania marżą stosuje się stawkę podatku 22% do całej usługi turystycznej, bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług nie wymieniono usług turystycznych jako usług, dla których stosuje się obniżoną stawkę podatku lub też zwolnienie od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, iż odwołanie się przez Wnioskodawcę do klasyfikacji statystycznej na potrzeby ustalenia stawki właściwej dla usług będących przedmiotem zapytania, nie jest zasadne, gdyż w świetle art. 8 ust. 3 ustawy, usługi turystyki nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Reasumując, w stosunku do usług organizowania obozów, stanowiących świadczenie kompleksowe, których uczestnikami są dzieci i młodzież, a na które składają się również usługi i towary nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty, zastosowanie będzie miał art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że usługi te, jako usługi turystyki, obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży, gdzie zastosowanie znajduje stawka podstawowa, tj. 22%.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.