1401/PH-I/006/14-910/05/EN

Pytanie podatnika:

Czy w związku ze sprzedażą samochodów osobowych zwolnionych na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.), przy zakupie których dokonano odliczenia podatku naliczonego w kwocie 5. 000 zł, nie więcej niż 50% należy dokonywać korekty (zwrotu) podatku naliczonego w przypadku, gdy podatnik nie ma obowiązku stosowania przepisów art. 91 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)?

Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 w związku z art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po dokonaniu weryfikacji postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 26.09.2005r., nr 1471/NTR1/443-316/05/AS, dotyczącego udzielenia X, pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia

-zmienić z urzędu postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 20.06.2005r. (data wpływu do urzędu 27.06.2005r.) Strona wystąpiła w trybie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, tj. czy w związku ze sprzedażą samochodów osobowych zwolnionych na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz.970 z późn. zm.), przy zakupie których dokonano odliczenia podatku naliczonego w kwocie 5.000 zł, nie więcej niż 50%, należy dokonywać korekty (zwrotu) podatku naliczonego w przypadku, gdy podatnik nie ma obowiązku stosowania przepisów art. 91 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.535 z późn. zm.).

Zdaniem Strony nie ma Ona obowiązku korekty odliczenia podatku naliczonego przy zakupach samochodów osobowych w związku z ich sprzedażą jako zwolnionych od VAT na podstawie przepisów w/w rozporządzenia, jeżeli nie ma Ona obowiązku stosowania przepisów art. 91 ustawy o VAT.

Postanowieniem z dnia 26.09.2005r. nr 1471/NTR1/443-316/05/AS Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony za prawidłowe.

Postanowieniem nr 1401/HTI/006/14-910/05/EN z dnia 15.05.2006r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wszczął z urzędu postępowanie w sprawie zmiany w/w postanowienia, ze względu na fakt, iż w wyniku jego weryfikacji należało dokonać analizy, czy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego rażąco nie narusza prawa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu się z aktami sprawy zważa, co następuje:

W myśl art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego (...), na pisemne zapytanie podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Zgodnie z art. 14a §4 w/w ustawy udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Stosownie do art. 14b § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy w drodze decyzji zmienia lub uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4 z urzędu, jeżeli postanowienie rażąco narusza prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w tym także jeżeli niezgodność z prawem jest wynikiem zmiany przepisów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż w orzecznictwie sądowo-administracyjnym utrwalił się pogląd o formalnym rozumieniu pojęcia "rażące naruszenie prawa". Sprowadza się on do stwierdzenia, że rażące naruszenia prawa zachodzi wówczas, gdy w niewątpliwym stanie prawnym, istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu, a wydanym przez organ rozstrzygnięciem.

Według Słownika Języka Polskiego /Warszawa 1993, t. III s. 24/ "rażący" to dający się łatwo stwierdzić, wyraźny, oczywisty, niewątpliwy, bezsporny.

Przedstawione rozumienie pojęcia "rażące naruszenie prawa", prowadzi do wniosku, że Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego, wydając przedmiotowe postanowienie naruszył prawo w sposób wskazany powyżej.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Strona, będąc dealerem samochodowym nabywa samochody w celu dalszej odprzedaży klientom. Zgodnie z art. 86 ust.4 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług Stronie przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z faktur zakupu powyższych samochodów. Z partii nabywanych samochodów osobowych niektóre z nich Strona przeznacza na potrzeby związane z prowadzoną działalnością i zalicza je do środków trwałych. Zaliczenie wydzielonych samochodów do środków trwałych jest powiązane z korektą pełnej kwoty podatku naliczonego odliczonego przy ich zakupie do wysokości 50% kwoty podatku naliczonego, nie więcej niż 5.000 zł. Po upływie założonego okresu eksploatacji oraz po upływie co najmniej 6 miesięcznego okresu ich używania przez Stronę, samochody te są sprzedawane jako składniki Jej majątku z zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie § 8 ust.5 (winno być § 8 ust.1 pkt 5) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazuje, iż zgodnie z § 8 ust.1 pkt 5 w/w rozporządzenia, zwalnia się od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, przez podatników, którym przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art.86 ust.3 i 5 ustawy, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust.2 pkt 2 ustawy.

W myśl art. 86 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust.4, art. 120 ust.17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie zaś do art. 91 ust.1-3 ustawy o VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust.1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego, zgodnie z art. 90 ust.2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust.2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust.11, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust.4 a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym, są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust.1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat a w przypadku nieruchomości-w ciągu 10 lat, licząc począwszy od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości-jednej dziesiątej, kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust.1 stosuje się odpowiednio.

Korekty, o której mowa w ust.1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty.

W tym miejscu Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż w/w zasady stosuje się w odniesieniu do podatników, u których występuje tzw. sprzedaż mieszana (opodatkowana i zwolniona), a podatnik nie jest w stanie określić odrębnie kwot podatku naliczonego związanych ze sprzedażą zwolnioną i opodatkowaną.

Jednocześnie należy wskazać, że ustawodawca ustalił również zasady postępowania w sytuacji, gdy w okresie korekty nastąpi sprzedaż towaru.

I tak, zgodnie z art. 91 ust.4-6 ustawy o VAT, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust.2, nastąpi sprzedaż towarów, o których mowa w ust.2, uważa się, że towary te są nadal używane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Korekta po sprzedaży, o której mowa w ust.4, powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż.

W przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust.4, zostaną:

1. opodatkowane-w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru związane jest z czynnościami opodatkowanymi;

2. zwolnione lub nie podlegały opodatkowaniu-do obliczenia korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Powyższe przepisy odnoszą się więc do przypadków odliczania i korygowania podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi i zwolnionymi, a przy tym nie jest możliwe odrębne określenie tych kwot.

Natomiast w myśl art. 91 ust.7 w/w ustawy, przepisy ust.1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się to prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Cytowany przepis dotyczy podatników, którzy wykorzystywali nabyty towar do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Przepis ten nakazuje więc dokonanie korekty również tym podatnikom, którzy odliczyli podatek naliczony w całości (zgodnie z art. 90 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług), jako że podatek ten służył wyłącznie sprzedaży opodatkowanej.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, nabyte samochody służyły wyłącznie czynnościom opodatkowanym, a zatem Strona miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o przysługującą jej kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem przedmiotowych samochodów, z uwzględnieniem przepisów art. 86 ust.3 i nast. ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast Strona sprzedając w/w samochody jako towar używany, korzystający ze zwolnienia od VAT na podstawie § 8 ust.1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zmieni ich wykorzystanie z czynności w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego na czynności w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Biorąc powyższe pod uwagę, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, że w rozpatrywanej sprawie będą miały zastosowanie przepisy art. 91 ust.1-5 ustawy o podatku od towarów i usług co oznacza, iż Strona ma obowiązek skorygowania kwoty podatku naliczonego odliczonej z tytułu nabycia przedmiotowych samochodów, w miesiącu dokonania ich sprzedaży przy przyjęciu, że dalsze ich użytkowanie służyłoby wyłącznie sprzedaży zwolnionej.

Tym samym organ pierwszej instancji wskazując, iż w zaistniałym stanie faktycznym sprzedaż w/w samochodów w związku z upływem zaplanowanego okresu ich użytkowania, która na podstawie w/w § 8 ust.1 pkt 5 objęta została zwolnieniem od VAT, ma charakter wtórny i nie powinna wpływać na dokonane uprzednio odliczenie podatku naliczonego przy zakupie tych samochodów, rażąco naruszył prawo.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak sentencji decyzji.