ILPB3/423-108/10-2/AP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2010 r. (data wpływu 26.01.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 26 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka została powołana celem wybudowania wraz ze Współinwestorem - Ośrodkami Sportu i Rekreacji (OSiR) - obiektu sportowo - rekreacyjnego z opcją jego późniejszego zarządzania. Od sierpnia 2008 r. trwa projektowanie i realizacja budowy. Podpisana w sierpniu 2008 r. umowa z Generalnym Wykonawcą na budowę kompleksu w trybie „zaprojektuj i wybuduj”, której załącznikiem jest m.in. harmonogram rzeczowo - finansowy, zawiera zapis, iż wynagrodzenie ma charakter ryczałtowy. Kontrakt jest jeden, umowa trójstronna (Generalny Wykonawca, Spółka i Miasto reprezentowane przez OSiR) i określa zasady wybudowania całego kompleksu. Generalny Wykonawca winien kompleks wybudować i wyposażyć.

Budowa ma zakończyć się w sierpniu 2011 r. Zasadniczo, budowa w zakresie projektowania trwa od 2008 r., natomiast faktyczne prace budowlane rozpoczęły się w czerwcu 2009 r. Kontrakt jest jeden i dotyczy wybudowania całego kompleksu. Generalny Wykonawca natomiast, zgodnie z umową, za wykonane roboty fakturuje osobno Spółkę i Współinwestora OSiR w ustalonej we wspomnianej umowie proporcji. Wspólnikiem Spółki jest Miasto, natomiast Współinwestor OSiR jest zakładem budżetowym Miasta. Należy zatem stwierdzić, iż są to jednostki powiązane. Najbardziej istotne dla niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest fakt, iż Spółka w grudniu 2009 r. podpisała z Bankiem umowę na finansowanie inwestycji, w szczególności na finansowanie budowy części rekreacyjnej. Współinwestor OSiR ma zabezpieczone środki pieniężne na sfinansowanie części sportowej głównie w ramach budżetu Miasta. Spółka, podpisując umowę finansową z Bankiem na kredyt inwestycyjny, musiała uzyskać zabezpieczenie kredytu. Tym zabezpieczeniem było poręczenie Miasta (Miasto posiada w Spółce 99,4% udziałów). Poręczenie to umowa, na mocy której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela (Banku) wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. W niniejszej sprawie zabezpieczeniem było zobowiązanie udziałowca (Miasta) poprzez wyrażenie pozytywnej woli spłaty tego kredytu na wypadek zalegania przez Spółkę z płatnościami. Poręczenie to stanowi zabezpieczenie umowy kredytowej. W chwili zawierania umowy poręczenia i umowy kredytowej nie zostało pobrane żadne wynagrodzenie za przedmiotowe poręczenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udzielone Spółce przez udziałowca - Miasto - poręczenie kredytu bankowego (inwestycyjnego) jest nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych z późn. zmianami...

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielone przez Wspólnika - Miasto (jednostka powiązana) - poręczenie kredytu inwestycyjnego nie jest nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotowe poręczenie udzielone Spółce przez udziałowca - Miasto - stanowi jedynie zabezpieczenie umowy kredytowej poprzez zobowiązanie się przez niego do spłaty zobowiązania wynikającego z umowy, na wypadek niewywiązania się z niej przez Spółkę. Tym bardziej, iż nie zostało pobrane wynagrodzenie za przedmiotowe poręczenie. Poręczyciel (gwarant wspólnik / udziałowiec - Miasto) zobowiązany jest do wykonania umowy dopiero, gdy kredytobiorca (Spółka) jej nie wykona. Zatem, przyjąć należy, iż w momencie poręczenia przedmiotowej umowy Wnioskodawca (Spółka) nie uzyskał żadnych korzyści majątkowych kosztem poręczyciela. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 28.04.2009 r. nr ILPB3/423-118/09-2/JG w podobnej sprawie wyjaśnił, że: „(…) wskutek niepobrania wynagrodzenia za przedmiotowe poręczenie w chwili zawierania umowy nie będzie ona rodzić po stronie poręczającego żadnych negatywnych skutków materialnych. Poręczyciel będzie zobowiązany do wykonania umowy dopiero, gdy dłużnik jej nie wykona. Wobec powyższego przyjąć należy, iż w momencie poręczenia przedmiotowej umowy Wnioskodawca nie uzyska żadnych korzyści majątkowych kosztem poręczyciela”. Podobne stanowisko zajął również Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z 04.05.2009 r. nr DD5/8211/ZDA/08/PK-786, w której uznał, że: „(...) udzielenie bez wynagrodzenia przez spółki zależne poręczenia kredytu bankowego nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 uopop”.

Zatem, w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania art. 12 ust. 1 pkt. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż samo udzielenie poręczenia, i to bez wynagrodzenia, nie wiąże się z nieodpłatnym świadczeniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje jednak, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest jego otrzymanie przez podatnika. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie.

Tak więc powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Zauważyć należy, że usługa poręczenia to działania prawno - ekonomiczne zmierzające do zagwarantowania kredytodawcy możliwości skutecznej windykacji należności od kredytobiorcy. Poręczenie jest umową, na mocy której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela (banku) wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka wraz ze Współinwestorem została powołana w celu wybudowania obiektu sportowo – rekreacyjnego. W grudniu 2009 r. Spółka podpisała z Bankiem umowę na finansowanie inwestycji, w szczególności na finansowanie budowy części rekreacyjnej obiektu. W związku z powyższym, niezbędne było uzyskanie zabezpieczenia kredytu. Zabezpieczeniem tym było poręczenie udzielone przez Miasto, które posiada w Spółce 99,4% udziałów. Wnioskodawca wskazuje, iż w chwili zawierania umowy poręczenia i umowy kredytowej, nie zostało pobrane żadne wynagrodzenie za przedmiotowe poręczenie.

Wskazać należy, iż wskutek niepobrania wynagrodzenia za przedmiotowe poręczenie, w chwili zawierania umowy nie będzie ono rodzić po stronie poręczającego żadnych negatywnych skutków materialnych. Poręczyciel będzie zobowiązany do wykonania umowy dopiero, gdy dłużnik (Spółka) jej nie wykona. Zatem, przyjąć należy, że w momencie poręczenia Wnioskodawca nie uzyska żadnych korzyści majątkowych kosztem poręczyciela.

Reasumując, z uwagi na okoliczność, iż przedmiotowe poręczenie kredytu bankowego udzielone Spółce przez udziałowca (Miasto) nie stanowi nieodpłatnego świadczenia dla Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.