ITPP2/443-765/10/RS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2010 r. (data wpływu 27 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 1 października 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu przechowywania faktur otrzymanych drogą elektroniczną w celu odliczenia podatku naliczonego - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27 lipca 2010 r., został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 1 października 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu przechowywania faktur otrzymywanych drogą elektroniczną w celu odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa towary i usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Dokonując czynności opodatkowanych, jako nabywca otrzymuje wystawiane w formie papierowej faktury VAT przesłane pocztą lub doręczone osobiście. W związku z otrzymywaniem dużej ilości faktur zakupowych oraz częstymi przypadkami opóźnienia poczty w dostarczeniu faktur, Spółka rozważa rozwiązanie, zgodnie z którym wystawione przez kontrahentów faktury VAT w formie, która uniemożliwiałaby ich modyfikację (np. plik PDF), byłyby przesyłane na założony tylko w tym celu adres e-mail. Faktury nie będą opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym i kolejno byłyby zapisywane na odpowiednio zabezpieczonym serwerze oraz nośnikach danych. Na żądanie właściwego organu, faktury byłyby udostępniane. Ponadto istnieć będzie wiarygodna metoda wykazania daty wpływu faktury do Spółki i tym samym spełnione zostaną przesłanki potrzebne do sprawdzenia prawidłowości rozliczenia podatku. Zapewnione zostanie bezpieczeństwo, wiarygodność i nienaruszalność wystawianych oraz przesyłanych faktur.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymana w formie elektronicznej pocztą e-mail faktura VAT, przesłana w formie zabezpieczonej przez zmianą, np. w formie pliku PDF, w celu umożliwienia odliczenia podatku naliczonego powinna zostać wydrukowana, czy też może być przechowywana na elektronicznym nośniku danych...

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnik zachowuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie faktury otrzymanej w formie pliku drogą elektroniczną za pomocą poczty, e-mail przechowywanej na odpowiednio zabezpieczonym serwerze, z możliwością natychmiastowego wydruku na każdorazowe żądanie. Warunkiem dokonania odliczenia jest m. in. posiadanie przez podatnika prawidłowo wystawionej oraz przesłanej faktury VAT. Spółka wskazała, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze nie określają wprost formy, w jakiej faktura ma być wystawiona, przesłana i przechowywana (czy w formie papierowej, czy elektronicznej). Ustawodawca w żadnym przepisie nie zakazał przesyłania faktur w formie uniemożliwiającej dokonanie w nich zmian np. pliku PDF oraz przechowywania ich w takiej formie. Według Spółki, jest to zgodne z art. 232-234 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L.2006.374.1). Otrzymując faktury na specjalnie założony adres e-mail, będzie miała możliwość wykazania daty jej otrzymania. W opisanej sytuacji nie zachodzi również zwiększone ryzyko związane z ewentualnymi fałszywymi fakturami, ponieważ od momentu likwidacji obowiązku podpisywania faktur przez którąkolwiek stron transakcji ryzyko jest identyczne, jak w przypadku faktury wydrukowanej i przekazanej w sposób tradycyjny (nie musi ona być podpisana) i przesłanej elektronicznie. Spółka wskazała, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze nie zawierają wymogu drukowania bezpośrednio po otrzymaniu faktur przesłanych na adres e-mail w formie plików PDF. Ponadto art. 109 powołanej ustawy, nie określa formy ewidencji niezbędnej do określenia przedmiotu, podstawy opodatkowania, wysokości podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzania deklaracji podatkowej. Według Spółki, skoro możliwe jest prowadzenie ewidencji w formie elektronicznej, to samo drukowanie nie powinno być obligatoryjne, a jedynie fakultatywne, każdorazowo na żądanie właściwego organu. W ocenie Spółki, w celu zachowania przez podatnika możliwości odliczenia podatku naliczonego z faktury dostarczonej drogą elektroniczną nie ma konieczności jej wydruku, wystarczy, aby faktura w integralnym stanie znajdowała się na odpowiednio zabezpieczonym nośniku danych elektronicznych, a podatnik miał możliwość jej udostępnienia organom podatkowym oraz wydrukowania każdorazowo. Dlatego też spełnione zostaną warunki do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej i przesłanej w formie pliku elektronicznego. Spółka wskazała, że powyższe stanowisko potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r. sygn. I FSK 1444/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Z treści wniosku wynika, iż Spółka rozważa otrzymywanie od swoich kontrahentów, za pomocą poczty elektronicznej, na specjalnie do tego utworzony adres e-mail, faktur VAT w formie plików PDF (zabezpieczonych przez modyfikacją). Faktury nie będą opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym. Ponadto zapewnione zostanie bezpieczeństwo, wiarygodność i nienaruszalność wystawianych i przesyłanych faktur.

Odnosząc się do opisanego zdarzenia przyszłego tutejszy organ wskazuje, iż stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy ust. 2 pkt 1 powołanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

z tytułu nabycia towarów i usług,

potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,

od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, iż prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przez nabywcę usługi lub towaru, jest następstwem otrzymania od podatnika/kontrahenta faktury przez niego wystawionej, która potwierdza dokonanie transakcji.

Spółka wskazuje, iż na skutek otrzymania faktury mailem posiada prawo do skorzystania z dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy.

Nie można się zgodzić z takim poglądem, gdyż w opisanym przypadku Spółka otrzymując obraz faktury przesłany mailem, nie otrzyma faktury wystawionej zgodnie z przepisami prawa podatkowego, a jedynie informację o dokonaniu sprzedaży, dacie dokonania sprzedaży, cenie jednostkowej bez podatku, podstawie opodatkowania, stawce i kwocie podatku, kwocie należności oraz danych dotyczących zbywcy i nabywcy, pod postacią obrazu faktury.

Wskazać należy, iż zgodnie z dyspozycją zawartą w § 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212 poz. 1337 ze zm.), faktury oraz faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA". Z powyższego przepisu wynika, iż faktury powinny być wystawiane w formie materialnej, w liczbie co najmniej dwóch egzemplarzy - dwie sztuki tego samego dokumentu, gdzie oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA".

Tak wystawione dokumenty (oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących), w myśl § 21 ust. 1 powołanego rozporządzenia, podatnicy są obowiązani przechowywać do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Na szczególną uwagę zasługuje ust. 2 powołanego artykułu, w którym wskazano, że dokumenty o których mowa w ust. 1 przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

Zdaniem tutejszego organu, z powyższego jasno wynika, iż oryginalna postać takiego dokumentu posiada formę papierową i otrzymanie faktury wyłącznie w takiej formie będzie uprawniało do zastosowania prawa do obniżenia podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy.

W ust. 2 tego artykułu ustawodawca jednoznacznie wskazuje, iż kwotę podatku naliczonego stanowi (…) suma kwot określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika.

W przedmiotowym przepisie nie ma jednak mowy, iż prawo to stosuje się w oparciu o inne dokumenty, obraz tych dokumentów lub zbiór danych niezbędnych do określenia kwoty podatku naliczonego.

W tym miejscu wskazać również należy, iż szczegółowe zasady przesyłania faktur VAT w formie elektronicznej regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119). Faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków (§ 2 tego rozporządzenia).

W myśl przepisów § 3 ust. 1-3 wymienionego rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tej formy przez odbiorcę faktury, zwanej dalej „akceptacją”. Akceptacja może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej. W przypadku akceptacji w formie elektronicznej przepisy § 4 stosuje się odpowiednio. Faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej nie wcześniej niż od dnia następującego po dniu, w którym odbiorca faktury dokonał akceptacji.

Stosownie do treści § 4 ww. rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane:

bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450 ze zm.), weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub

poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność danych.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, iż w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego zaproponowany sposób fakturowania nie wypełni warunków określonych dla faktur tradycyjnych (tj. innych niż te, do których ma zastosowanie rozporządzenie w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur), gdyż w chwili stosowania art. 86 ust. 1 ustawy, Spółka nie będzie posiadała wystawionych przez kontrahentów oryginałów faktur w formie materialnej. Nie zostaną także spełnione wymogi odnoszące się do faktur w formie elektronicznej m. in. w zakresie bezpiecznego podpisu elektronicznego.

Z zaprezentowanych przepisów jednoznacznie wynika, iż w obecnym stanie prawnym, do celów rozliczenia podatku, nie jest dopuszczalne przekazywanie (przesyłanie) pocztą elektroniczną faktury, bez opatrzenia jej bezpiecznym podpisem elektronicznym lub za pomocą systemów gwarantujących autentyczność i integralność danych.

Zatem, w przypadku tradycyjnego sposobu fakturowania oryginał faktury powinien zostać przesłany przez kontrahenta w formie materialnej.

Tutejszy organ wskazuje, iż kontrahent Spółki może sygnować wystawiane dokumenty w formie elektronicznej kwalifikowanym podpisem elektronicznym i po uprzedniej akceptacji uzyskanej od Spółki, przesłać ją za pomocą poczty e-mail, przekazać na płycie CD lub innym nośniku danych elektronicznych. Taki system przekazywania dokumentów, gwarantujący autentyczność i integralność, będzie zgodny z przepisami regulującymi materię wystawiania faktur. Podkreślenia wymaga również, iż stosowanie podpisu elektronicznego przy wystawianiu faktur w formie elektronicznej nie stoi na przeszkodzie do wydrukowania tej faktury na papierze lecz należy mieć na uwadze, iż w tym przypadku właściwą fakturą do celów kontroli i nabycia prawa do obniżenia podatku należnego będzie faktura elektroniczna sygnowana podpisem elektronicznym.

Warto także wskazać, iż stosownie do przepisu art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą, do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają określone warunki. W myśl art. 244 Dyrektywy, każdy podatnik zapewnia przechowywanie kopii faktur wystawionych osobiście albo przez nabywcę lub usługobiorcę, lub też w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią, a także wszystkich faktur, które otrzymał. Na uwagę zasługuje także norma wyrażona w art. 247 ust. 2, Dyrektywy, zgodnie z którą, aby zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246 (zapewnienie autentyczności pochodzenia, integralności treści faktur, a także ich czytelności) państwo członkowskie może wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. Wskazane przepisy art. 246 (warunki określone tym przepisem po zmianie wprowadzonej Dyrektywą Rady 2010/45/WE – zawiera art. 233) i 247 Dyrektywy w sposób nie budzący wątpliwości stanowiły o istnieniu odrębnych od siebie sposobów (systemów) przechowywania faktur w zależności od formy przesłania lub udostępnienia dokumentu. Podkreślić przy tym należy, że faktury w formie elektronicznej podlegają innym, najczęściej dodatkowym, wymogom zapewnienia bezpieczeństwa ich przesyłania. Powyższe świadczy o odrębności zasad fakturowania elektronicznego od fakturowania tradycyjnego w formie papierowej (na materiałach piśmienniczych).

W świetle obowiązujących przepisów, dopuszczalne jest doręczenie faktury kontrahentowi z wykorzystaniem drogi elektronicznej, jednak z zachowaniem wymogów określonych w wymienionym wyżej rozporządzeniu (np. w zakresie wyrażenia akceptacji na otrzymywanie faktur w postaci elektronicznej). Jeżeli zatem, strony transakcji chcą skorzystać z przekazu faktur w formie elektronicznej, obie muszą posiadać urządzenia i oprogramowanie wypełniające przesłanki § 4 rozporządzenia w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur. Tylko bowiem wówczas dojdzie do wprowadzenia faktury do obrotu prawnego, co ma istotne konsekwencje prawne, w szczególności w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego u odbiorcy takiej faktury.

Stanowisko tutejszego organu znajduje potwierdzenie w treści Komunikatu Komisji Wspólnot Europejskich do Rady z dnia 28 stycznia 2009 r. „Osiągnięcia techniczne w dziedzinie fakturowania elektronicznego i środki na rzecz dalszego uproszczenia, modernizacji i harmonizacji przepisów dotyczących wystawiania faktur VAT (Eur-lex, nr CELEX 52009DC0020). Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż zadaniem Komisji Europejskiej jako organu Unii Europejskiej jest, między innymi, nadzorowanie stosowania prawa Unii. W wymienionym komunikacie zawarto sprawozdanie sporządzone na podstawie art. 237 Dyrektywy 2006/112/WE. Z treści sprawozdania wynika, iż w obecnym stanie prawnym państwa członkowskie zachowały możliwość stosowania odmiennych przepisów dotyczących fakturowania, a przepisy wymienionej dyrektywy w zakresie fakturowania nie są obecnie dostatecznie przejrzyste i nie zapewniają pewności prawnej. Komisja zaproponowała, między innymi, stopniowe zharmonizowanie przepisów dotyczących fakturowania. Komisja wskazała również, że normodawca unijny powinien zmienić przepisy, aby zapewnić traktowanie wszystkich faktur w jednakowy sposób, bez względu na to, czy są one przesyłane w formie papierowej czy drogą elektroniczną. Komisja korzystając ze swoich uprawnień, wystąpiła z wnioskiem z dnia 28 stycznia 2009 r. dotyczącym zmiany Dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Eur-lex, nr CELEX 52009PC0021). W uzasadnieniu wniosku wskazano, iż celem zmiany wymienionej dyrektywy jest rozwiązanie problemów wynikających z niedoskonałości przepisów dotyczących fakturowania oraz wprowadzenie do systemu prawnego VAT zasady równego traktowania faktur, bez względu na to, czy wysłano je drogą elektroniczną, czy w wersji papierowej. W skutek złożonego wniosku Rada Unii Europejskiej przyjęła Dyrektywę Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. L 189, 22/07/2010 P. 0001 – 0008). Celem wymienionej Dyrektywy, wynikającym z motywów 8 i 11, w zakresie fakturowania elektronicznego, jest pomoc przedsiębiorcom w obniżeniu kosztów i zwiększeniu konkurencyjności, poprzez zmianę aktualnych wymogów VAT dotyczących fakturowania elektronicznego po to, by zlikwidować istniejące obciążenia i przeszkody. Faktury papierowe i elektroniczne powinny być traktowane równo. Odnosząc się do kwestii zachowania autentyczności i integralności faktur elektronicznych wskazano, iż opisane wymogi można zapewnić za pomocą wykorzystania istniejących technologii, takich jak elektroniczna wymiana danych (EDI) i zaawansowane podpisy elektroniczne. Jednakże stwierdzono również, że z uwagi na fakt, że istnieją również inne technologie, nie należy wymagać od podatników stosowania żadnej szczególnej technologii fakturowania elektronicznego.

Należy zaznaczyć, iż wspomniana Dyrektywa Rady 2010/45/UE nadal zachowuje dwa sposoby fakturowania, za pomocą faktur papierowych i faktur elektronicznych. Zmieniona tym aktem prawnym treść art. 217 wyjaśniającego określenie „faktura elektroniczna” wskazuje, iż e-fakturą jest dokument wystawiony i otrzymany w dowolnym formacie elektronicznym. Zatem, w ocenie organu, jest to dokument posiadający wyłącznie postać elektroniczną. Ponadto należy zaznaczyć, że dodany art. 219a stanowi, iż, co do zasady, fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług, natomiast odstępstwa zostały określone w niniejszym przepisie. Istotne znaczenie dla obiegu faktur posiada również znowelizowana treść art. 233, który określa, iż autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania. W stanie prawnym uregulowanym Dyrektywą Rady 2010/45/UE, to obowiązkiem podatnika będzie określenie sposobu zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Polska, tak jak inne państwa członkowskie powinna, ustanowić przepisy niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 31 grudnia 2012 r., aby stosować je od dnia 1 stycznia 2013 r.

Reasumując, stwierdzić należy, że w obecnym stanie prawnym, planowane przez Spółkę rozwiązanie, polegające na stosowaniu prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w oparciu o faktury przesłane mailem, nie wypełni wymogów dotyczących obiegu faktur w formie papierowej, a także warunków nałożonych na faktury wystawione i przesyłane w postaci elektronicznej. Należy wskazać, że w analogiczny sposób kwestia ta została rozstrzygnięta w interpretacji indywidualnej nr ITPP2/443-766/10/RS wydanej w związku z odrębnym wnioskiem złożonym przez Spółkę.

Zgodnie z treścią § 6 ust. 1 cytowanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r., faktury wystawione lub otrzymane w formie elektronicznej przechowuje się na terytorium kraju w sposób umożliwiający, na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, natychmiastowy, pełny i ciągły dostęp drogą elektroniczną tym organom do tych faktur, w szczególności zapewnienie możliwości udokumentowanego poboru i wykorzystania tych faktur przez te organy, w tym ich wydruku, jak również zapewnienie czytelności tych faktur, z zastrzeżeniem ust. 2. Faktury przesłane w formie elektronicznej powinny być przechowywane przez ich wystawcę oraz odbiorcę w formie elektronicznej w formacie, w którym zostały przesłane, w sposób gwarantujący autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści, jak również ich czytelność przez cały okres ich przechowywania (ust. 5 wyżej wskazanego paragrafu).

Z treści powołanej wyżej regulacji § 21 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r. wynika, iż faktury muszą być przechowywane w oryginalnej postaci, a więc w takiej samej formie w jakiej zostały wystawione, czyli w formie papierowej. Wyjątek stanowią jedynie faktury wystawione w formie elektronicznej, które powinny być przechowywane w formacie, w którym zostały przesłane, w sposób gwarantujący autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści, jak również ich czytelność, o czym stanowi powołany wyżej § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że przedmiotowe faktury, które Spółka będzie otrzymywać, nie będą w świetle powołanych przepisów uznane za dokumenty wprowadzone do obrotu prawnego, należy stwierdzić, że bez znaczenia w tym przypadku będzie forma ich przechowywania.

Ponadto należy stwierdzić, iż powołane w treści złożonego wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Wskazuje się, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych, gdyż w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych. W związku z powyższym, nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Zatem wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawy będące przedmiotem autonomicznych rozstrzygnięć sądów, które powołała Spółka, mogą odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez nią we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. Wobec powyższego należy podkreślić, że powołane we wniosku, orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dniu 20 maja 2010 roku o sygn. akt I FSK 1444/09 stanowi rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie o charakterze indywidualnym i tylko do niej się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. Należy również wyjaśnić, iż z wyroku tego nie należy wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej, gdyż kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Nadto, co wymaga szczególnego podkreślenia, rozstrzygnięcie to zapadło przed przyjęciem przez Radę Unii Europejskiej Dyrektywy 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającej Dyrektywę 2006/112/WE.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.