ITPB3/423-415/10/PST

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu 10 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych uzyskania nieodpłatnych poręczeń i gwarancji - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 10 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych uzyskania nieodpłatnych poręczeń lub gwarancji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca częściowo finansuje bieżącą działalność kredytami obrotowymi oraz liniami kredytowymi. W ostatnim czasie Wnioskodawca zaciągnął kredyt obrotowy, który poręczyła jedna ze spółek zależnych od Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie zawarł z poręczycielem umowy dotyczącej poręczenia, nie ustalono również wynagrodzenia za dokonanie poręczenia.

Spółka poręczająca nie prowadzi działalności polegającej na odpłatnym udzielaniu poręczeń lub gwarancji na zabezpieczenie zobowiązań osób trzecich. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie spłacił kredytu obrotowego, który poręczyła spółka zależna.

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym Wnioskodawca uzyskał przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia...

W ocenie Wnioskodawcy poręczenie kredytu przez spółkę zależną nie stanowi dla niego nieodpłatnego świadczenia. Po stronie Wnioskodawcy nie dochodzi do przysporzenia majątkowego, ponieważ poręczenie jest stosunkiem cywilnoprawnym łączącym poręczyciela z bankiem udzielającym kredytu. W wyniku poręczenia korzyść majątkową uzyskuje jedynie bank, w postaci zmniejszenia ryzyka nieuregulowania należności banku przez Wnioskodawcę.

W celu potwierdzenia stanowiska, Wnioskodawca powołuje interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2008 r. znak IPPB3/423-698/08-2/AG oraz interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 grudnia 2008 r. znak ITPB3/423-569/08/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) – wskazanym przez Wnioskodawcę jako przepis prawa podatkowego, który ma być przedmiotem interpretacji indywidualnej – do przychodów, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, zalicza się w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (taką definicję zawierają m.in. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06). Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu.

Wobec powyższego, ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Sposób określania wartości takiego przychodu normuje art. 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do tego przepisu, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,

jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu - w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu,

w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W przedstawionym stanie faktycznym, wynika iż Wnioskodawcy udzieliła poręczenia kredytu obrotowego jedna ze spółek zależnych. Wnioskodawca nie zawarł z poręczycielem umowy dotyczącej poręczenia, nie ustalono również wynagrodzenia za dokonanie poręczenia.

Spółka poręczająca nie prowadzi działalności polegającej na odpłatnym udzielaniu poręczeń lub gwarancji zobowiązań osób trzecich.

Wnioskodawca, podmiot otrzymujący poręczenie, wywodzi, iż przedmiotowa umowa nie stanowi dla niego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w związku z uzyskaniem poręczenia bez wynagrodzenia.

Zatem stwierdzić należy, że poręczenie stanowi formę zabezpieczenia zobowiązania, polegające na wprowadzeniu odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika. Udzielenie poręczenia niesie za sobą ryzyko gospodarcze związane ze spłatą zobowiązań dłużnika. Świadczenie takie jest usługą, która na rynku finansowym ma określoną wartość.

W analizowanym przypadku, poręczenie udzielono Spółce bez konieczności zapłaty wynagrodzenia. Wnioskodawca uzyskuje zatem przysporzenia majątkowe, tj. świadczenia mające konkretny wymiar finansowy (usługi o określonej wartości rynkowej), bez obowiązku realizacji świadczenia wzajemnego. W konsekwencji, spełnione zostają przesłanki uznania przedmiotowych poręczeń lub gwarancji za nieodpłatne świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - po stronie Spółki powstał przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnych świadczeń, którego wartość należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 6 ww. ustawy.

Dla kwalifikacji przedmiotowego świadczenia nie ma znaczenia zakres prowadzonej działalności przez podmiot udzielający poręczenia. Przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy nie odnosi się bowiem do kryterium profesjonalnego działania podmiotu realizującego nieodpłatne świadczenie jako przesłanki różnicującej skutki podatkowe uzyskania tego świadczenia.

Należy ponadto podkreślić, że brak wskazania w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) „odpłatności” jako przedmiotowo istotnego składnika treści czynności prawnej (essentialia negotii) umowy poręczenia, nie przesądza o neutralności podatkowej uzyskania poręczenia kredytu bez wynagrodzenia. W szczególności – jak wyjaśniono powyżej - pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych ma szersze znaczenie niż w prawie cywilnym.

Reasumując, zabezpieczenie przedmiotowego kredytu stanowi konkretną korzyść finansową dla Wnioskodawcy, wynikającą z zaniechania pobrania wynagrodzenia za udzielenie poręczenia przez spółkę zależną, stanowiąc tym samym przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.