ITPP2/443-758/10/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniach 13 września i 15 października 2010 r. (daty wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości gruntowej - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 26 lipca 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 13 września i 15 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniach, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Skarb Państwa - Starosta jest właścicielem nieruchomości gruntowej tj. działki nr 46/3 o pow. 0,05 ha położonej na terenie Gminy. Dla terenu, na którym położona jest działka, Gmina nie dysponuje miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Działka nr 46/3 sklasyfikowana jest jako droga. Jest to droga wewnętrzna o nieutwardzonej nawierzchni, stanowiąca dojazd wyłącznie do działki nr 46/4, sklasyfikowanej jako użytki rolne. Skarb Państwa zamierza sprzedać w formie bezprzetargowej działkę 46/3 dla poprawienia warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej działki nr 46/4. W wyciągu z operatu szacunkowego jest opis nieruchomości niezabudowana działka gruntu, przez którą realizowany jest dostęp do działki nr 46/4, przeznaczonej pod zabudowę mieszkaniową z usługami. W SUiKZP dla działki nr 46/4: kierunki modernizacji i rozwoju struktury funkcjonalno - przestrzennej: tereny rolne. Natomiast w ewidencji gruntów dla działki nr 46/3, jest zapis droga.

Powiat wskazał, że własność i posiadanie działki nr 43/3 Skarb Państwa nabył na mocy decyzji administracyjnej wydanej przez Naczelnika Miasta i Gminy w dniu 12 listopada 1980 r., dotyczącej przekazania rolnego na rzecz Skarbu Państwa w zamian za świadczenie rentowe. Nabycie nastąpiło nieodpłatnie w dniu 12 listopada 1980 r. Powiat nie ponosił żadnych wydatków, które miałyby związek z własnością i posiadaniem nieruchomości. Od dnia 1 stycznia 2002 r. (utworzenie powiatu), przedmiotowa nieruchomość nie była przedmiotem umów cywilnoprawnych.

Grunt mający być przedmiotem sprzedaży został wydzielony z gospodarstwa rolnego i służy jako dojazd do zabudowań. Nie ma na nim wybudowanych żadnych obiektów budowlanych. W protokole byłby zapis, iż „przedmiotem sprzedaży jest działka gruntu nr 46/3 o pow. 0,05 ha, sklasyfikowana w ewidencji gruntów jako droga wewnętrzna, nie wyposażona w żadne obiekty budowlane, o nieutwardzonej nawierzchni”. Jest to droga polna, na której nie ma żadnych obiektów budowlanych. W związku z powyższym przedmiotem sprzedaży będzie sam grunt. Ww. Gmina nie posiada obowiązującego plany zagospodarowania przestrzennego dla działki o nr ewidencyjnym 46/3, natomiast w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, na terenie której położona jest nieruchomość, uchwalonego uchwałą Rady Miejskiej z dnia 3 lipca 2008 r. jest zapis: Kierunki modernizacji i rozwoju struktury funkcjonalno-przestrzennej – tereny rolne. System terenów chronionych i kierunki ochrony zasobów środowiska przyrodniczego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż ww. działki – nieruchomości gruntowej sklasyfikowanej jako droga podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też podlega zwolnieniu zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż będzie podlegała zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a, ponieważ grunt, który ma być sprzedany, nie jest zabudowany budynkami. Jest to droga wewnętrzna dojazdowa do działki nr 46/4. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, drogi zaliczamy do grupy 211 i w związku z tym, drogę dojazdową należy uznać za budowlę w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pod pojęciem towarów, zdefiniowanych w art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-2c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie. Z tych też względów w ocenie tut. organu sformułowania w nim zawarte należy interpretować według wykładni językowej.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie ma plan zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Ponadto zaznaczyć należy, iż ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały łożone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty, a także właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych – inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty, budynki lub ich części. Stosownie do treści art. 21 ust. 1 powołanej ustawy, dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m. in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Powiat zamierza sprzedać działkę nr 46/3, która jest sklasyfikowana jako droga wewnętrzna o nieutwardzonej nawierzchni nie wyposażona w żadne obiekty budowlane, stanowiącą dojazd do działki nr 46/4. Dla ww. gruntu nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest zapis: kierunki modernizacji i rozwoju struktury funkcjonalno-przestrzennej – tereny rolne. System terenów chronionych i kierunki ochrony zasobów środowiska przyrodniczego. Powiat wskazał, że w związku z powyższym przedmiotem sprzedaży będzie sam grunt.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz treść powołanych przepisów, stwierdzić należy, że – o ile w chwili sprzedaży przedmiotowy grunt nie będzie gruntem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę, na co mogą wskazywać zapisy w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - planowana dostawa będzie zwolniona od podatku. Jednakże podstawą prawną dla zastosowania zwolnienia będzie art. 43 ust. 1 pkt 9, a nie - jak wskazał Powiat - art. 43 ust. 1 pkt 10a, który może mieć zastosowanie w przypadku, gdy przedmiotem dostawy są budynki, budowle lub ich części. Z tych względów stanowisko zawarte we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.