ILPP1/443-290/11-2/AW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2011 r. (data wpływu 18 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usługi polegającej na udzieleniu licencji na program komputerowy – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 18 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usługi polegającej na udzieleniu licencji na program komputerowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jest to działalność wytwórcza polegająca na tworzeniu oprogramowania i jego sprzedaży. Formą sprzedaży jest udzielenie licencji na wytworzone przez Zainteresowanego oprogramowanie.

Powyższa sprzedaż udokumentowana jest fakturą VAT, w której wskazany jest m. in. okres na jaki udzielono licencji. Oprogramowanie sprzedawane jest także za pośrednictwem Internetu, poprzez uzyskanie odpowiednich kodów dostępu, po dokonaniu płatności przez klienta.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia opis ww. programu komputerowego: Oprogramowanie Zainteresowanego wspomaga sprzedawców internetowych w zarządzaniu sprzedażą. Jest to program typu CRM (Zarządzanie Relacjami z Klientem), wspomagający prowadzenie działalności polegającej na kontakcie z klientem. Program ten umożliwia pełną kontrolę nad transakcjami przeprowadzanymi w serwisie internetowym – od jej początku do końca, sfinalizowanego komentarzem. Program ten pozwala na porządkowanie transakcji ze wszystkimi jej aspektami: adresami, komentarzami, wysyłką, wpłatami. Oprogramowanie komputerowe może być zastosowane przez dowolnego użytkownika, w dowolnym miejscu i czasie. Licencja udzielana jest czasowo na określony okres. Wnioskodawca jest właścicielem praw autorskich i majątkowych do przedmiotowego programu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisana wyżej usługa udzielenia licencji na program komputerowy korzysta z 8% stawki podatku od towarów i usług na podstawie poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej ustawa): „usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania”...

Zdaniem Wnioskodawcy, do świadczonych usług opisanych w stanie faktycznym, będzie miała zastosowanie 8% stawka podatku VAT, wynikająca z załącznika nr 3 do ustawy.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 oraz art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podstawowa podatku wynosi obecnie 23%, z zastrzeżeniami przewidzianymi w ww. przepisach. Jedno z tych zastrzeżeń zostało uregulowane w art. 41 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 41 ust. 2 oraz art. 146a pkt 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi obecnie 8%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. W poz. 181 załącznika nr 3 do tej ustawy wymienione zostały usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Z analizy opisu czynności wymienionych w poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy wynika, że aby zastosować 8% stawkę VAT muszą być spełnione 3 przesłanki:

po pierwsze – musi być to usługa (a nie towar),

po drugie – usługa ta musi być świadczona przez twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

po trzecie wynagrodzenie za tą usługę ma formę honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

W ocenie podatnika powyższe przesłanki zachodzą w analizowanej sytuacji, gdyż:

Ad. 1

Wykonywane przez podatnika czynności traktowane są na gruncie ustawy o VAT jako usługi. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Ustawodawca więc wprost wymienia jako usługę – przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, a więc dotyczyć będzie także udzielenia licencji do programu komputerowego, co ma miejsce w analizowanej sytuacji.

Ad. 2

Zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci niezależnie od wartości przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Na podstawie ust. 2 pkt 1 powołanego artykułu, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),

stanowić przejaw działalności twórczej,

posiadać indywidualny charakter.

Twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Natomiast użyte w art. 1 analizowanej ustawy określenie: przejaw działalności twórczej oznacza jakikolwiek uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta jest spełniona, gdy mamy do czynienia z subiektywnym, nowym wytworem intelektu. Użycie w art. 1 ust. 2 cyt. ustawy, określenia „utwory” wskazuje, że dla zakwalifikowania określonego rezultatu działalności wyrażonej słowem, znakami graficznymi, jako przedmiotu prawa autorskiego, konieczne jest spełnienie przesłanek utworu określonych w art. 1 ust. 1 tej ustawy, tzn. aby był on przejawem działalności twórczej oraz miał indywidualny charakter. Tylko w razie spełnienia tych przesłanek przysługują twórcy zarówno autorskie prawa osobiste, jak i autorskie prawa majątkowe, w szczególności zaś wynagrodzenie za korzystanie z utworu. Cecha indywidualności przejawia się w samym procesie twórczym i oznacza oryginalność, niepowtarzalność.

Biorąc pod uwagę fakt, że wytworzony przez podatnika program komputerowy jest oryginalny i niepowtarzalny spełnia ww. definicję utworu w rozumieniu ustawy o prawach autorskich, a przez to i podatnika jako jego autora, należy uznać za twórcę w rozumieniu tej ustawy.

Program jest w całości wykonany samodzielnie.

Ad. 3

W myśl postanowień rozdziału 5 cyt. ustawy, autorskie prawa majątkowe do utworu mogą przejść na inne osoby na podstawie umowy o przeniesieniu autorskich praw majątkowych lub na podstawie umowy o korzystaniu z utworu, zwanej licencją.

W analizowanej sytuacji mamy do czynienia z udostępnieniem przedmiotowego oprogramowania na podstawie udzielenia licencji na korzystanie z programu. Za udzielenie licencji podatnik pobiera od klientów wynagrodzenie w postaci honorarium, a więc spełniona jest także i ta przesłanka warunkująca prawo do zastosowania 8% stawki podatku VAT.

Analizując powołane wyżej przepisy w kontekście przedstawionych okoliczności stwierdzić należy, że skoro projekt program komputerowy został wykonany przez twórcę w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, stanowi przedmiot autorskich praw majątkowych, który zgodnie z umową licencyjną zastał udostępniony do korzystania użytkownikom tego programu (klientom), a wynagrodzenie za korzystanie z tego prawa wypłacono twórcy w formie honorarium, to czynność ta podlega opodatkowaniu obniżoną 8% stawką podatku.

Powyższe stanowisko i argumentacja znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, czego przykładem może być pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 lutego 2010 r., sygn. ITPP1/443-1069/09/IK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Niewątpliwie sprzedaż licencji na program komputerowy nie stanowi dostawy towarów, przez które rozumie się – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Powołany przepis art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji, a także przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Pojęcie usługi, według ustawy, jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – nie będące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Na mocy art. 5a ustawy, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Tut. Organ informuje, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 11 wymieniał jako zwolnione usługi związane z kulturą, w tym również usługi twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielanie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania (…) (ex 92) i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006.347.1 ze zm.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jest to działalność wytwórcza polegająca na tworzeniu oprogramowania i jego sprzedaży. Formą sprzedaży jest udzielenie licencji na wytworzone przez Zainteresowanego oprogramowanie.

Powyższa sprzedaż udokumentowana jest fakturą VAT, w której wskazany jest m. in. okres na jaki udzielono licencji. Oprogramowanie sprzedawane jest także za pośrednictwem Internetu, poprzez uzyskanie odpowiednich kodów dostępu.

Oprogramowanie Zainteresowanego wspomaga sprzedawców internetowych w zarządzaniu sprzedażą. Jest to program typu CRM (Zarządzanie Relacjami z Klientem), wspomagający prowadzenie działalności polegającej na kontakcie z klientem. Program ten umożliwia pełną kontrolę nad transakcjami przeprowadzanymi w serwisie internetowym Allegro – od jej początku do końca, sfinalizowanego komentarzem. Program ten pozwala na porządkowanie transakcji ze wszystkimi jej aspektami: adresami, komentarzami, wysyłką, wpłatami. Wnioskodawca jest właścicielem praw autorskich i majątkowych do przedmiotowego programu.

Wobec powyższego, w świetle przywołanych regulacji prawnych, transakcja sprzedaży licencji na program komputerowy wspomagający sprzedawców internetowych w zarządzaniu sprzedażą, stanowi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy, stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Ustawodawca jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

W oparciu o art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy wprowadzonym art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578 ze zm.) oraz zmienionym art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Natomiast, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,

indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Jednakże na podstawie art. 43 ust. 19 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;

wstępu:

na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,

do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,

do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;

wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;

usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;

działalności agencji informacyjnych;

usług wydawniczych;

usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;

usług ochrony praw.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Podkreślić należy cel zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy. Brzmienie tego przepisu wskazuje, że ze zwolnienia od podatku korzystać mogą usługi w zakresie kultury oraz dostawa towarów ściśle z tymi usługami związana. Jednakże, usługi te – aby mogły korzystać ze zwolnienia – świadczone muszą być przez specyficzne podmioty.

Polski prawodawca określił te podmioty, wymieniając je w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, jako:

podmioty prawa publicznego;

podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym, wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej;

indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) – do której odwołuje się ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b – przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są m. in. utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe) – art. 1 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy.

Na podstawie art. 8 ust. 2 cyt. ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka. Utwór musi zatem wykazywać łącznie trzy cechy:

stanowić przejaw działalności człowieka (twórcy);

stanowić przejaw działalności twórczej;

mieć indywidualny charakter.

O ile sens pierwszej z cech nie budzi wątpliwości, dwie pozostałe mają charakter ocenny. Jednakowoż stwierdzenie, że utwór to przejaw działalności twórczej uwypukla fakt, iż utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana przesłanką „oryginalności” utworu kładzie nacisk na aspekt przedmiotowy, tj. odnoszący się do samego wytworu ludzkiego umysłu. Spełniona ona zostaje gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Nie może natomiast być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, który jest rutynowy, standardowy lub typowy. Podkreśla to konieczność łącznego traktowania obu z wymienionych w pkt 2 i pkt 3 cech. Sam „przejaw działalności twórczej” nie jest warunkiem wystarczającym do zakwalifikowania określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego. Konieczne jest bowiem, by wytwór taki miał indywidualny charakter, tzn. żeby cechował się indywidualnością. Muszą zatem cechować go dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie, są spełnione ww. przesłanki przemawiające za uznaniem utworzonego oprogramowania komputerowego za utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ponadto, w analizowanej sprawie, przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że występuje jako twórca w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i jest wynagradzany w formie honorarium. Wobec tego, należy rozważyć możliwość zwolnienia świadczonych przez Zainteresowanego usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

Zatem, w tej sytuacji należy w pierwszej kolejności rozpatrzyć, czy czynność sprzedaży programu komputerowego mieści się w definicji świadczenia usług kulturalnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęć „kultura” i „usługa kulturalna”. Zatem przy dokonywaniu interpretacji ww. przepisu, posłużyć się można wykładnią literalną odwołując się do językowego znaczenia tego wyrazu. Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (http://sjp.pwn.pl/), kultura oznacza „materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory”.

Z treści wniosku wynika, iż wytworzone przez Zainteresowanego oprogramowanie komputerowe ma na celu wspomaganie sprzedawców internetowych w zarządzaniu sprzedażą. Przedmiotowy program wspomaga zatem prowadzenie działalności polegającej na kontakcie z klientem. Program ten umożliwia pełną kontrolę nad transakcjami przeprowadzanymi w serwisie Internetowym Allegro – od jej początku do końca, sfinalizowanego komentarzem.

Wobec powyższego należy zatem stwierdzić, iż wykonanie programu komputerowego, a następnie udzielenie licencji poprzez jego sprzedaż nie można uznać na świadczenie usług kulturalnych. W konsekwencji, przedmiotowe usługi nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

W powołanym powyżej art. 146a pkt 2 ustawy, wskazano, iż w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. obowiązuje 8% stawka podatku od towarów i usług.

Z kolei, w załączniku nr 3 do ustawy pod poz. 181, bez względu na symbol PKWiU, wymieniono usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na sprzedaży programu komputerowego są opodatkowane preferencyjną stawką podatku od towarów i usług, w wysokości 8% na podstawie art. 43 ust. 2 w zw. z art. 146 pkt 2 ustawy oraz poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy, bowiem jak wskazał Zainteresowany jest on twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz jest wynagradzany w formie honorariów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.