ILPP2/443-490/10-2/BA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółka, przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2010 r. (data wpływu 31 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest :

* prawidłowe – w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w częściach wspólnych obu budynków - tarasem i balkonem,

* nieprawidłowe – w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w pozostałych częściach wspólnych.

Uzasadnienie

W dniu 31 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej Spółka) jest Spółką działającą w branży deweloperskiej. Spółka jest w trakcie projektowania dwóch połączonych ze sobą budynków mieszkalnych o 6 lokalach. Każdy jest położnych na jednej działce, Spółka zamierza rozpocząć budowę tych budynków, a następnie planuje rozpocząć sprzedaż usytuowanych w nich mieszkań. Przedmiotem poszczególnych umów sprzedaży będzie odrębna własność lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniami przynależnymi – komórką lokatorską oraz z udziałem w nieruchomości wspólnej i urządzeniach nie służących do wyłącznego użytku właścicieli lokali w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, liczonych na zasadach określonych w art. 3 ust. 3 tej ustawy, jako prawem związanym z prawem własności lokalu mieszkalnego. Udział w nieruchomości wspólnej i w urządzeniach nie służących do wyłącznego użytku właścicieli lokali będzie obejmował udział w częściach wspólnych obu budynków – balkonach, tarasach, garażu podziemnego, jak również w urządzeniach zainstalowanych na tych częściach wspólnych – brama garażowa, plac zabaw dla dzieci, lampy, ogrodzenie, śmietnik, utwardzone chodniki i place, zieleń i inne elementy małej architektury wymagane przez prawo budowlane.

W ramach odrębnej umowy zawartej z kupującym lokal mieszkalny, kupujący będzie miał prawo na zasadzie podziału do korzystania - do umownego korzystania z:

* balkonu,

* tarasu,

* miejsca parkingowego w garażu podziemnym wielostanowiskowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zastosowanie 7% jednolitej stawki podatku od towarów i usług, jest odpowiednie do przedstawionej we wniosku sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego wraz z koniecznym udziałem, który to udział będzie obejmował udział w częściach wspólnych obu budynków – balkonach, tarasach, garażu podziemnego, jak również w urządzeniach zainstalowanych na tych częściach wspólnych – bramie garażowej, placu zabaw dla dzieci, lamp, ogrodzeń, śmietniku, utwardzonych chodnikach i placach, zieleni i innych elementach małej architektury jako części składowych gruntu w rozumieniu art. 48 kodeksu cywilnego, które to części składowe nie mogą być odrębnym od gruntu przedmiotem obrotu i nie jest możliwe ich zbycie na inny podmiot jak tylko na ten, który nabywa odrębną własność lokalu...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniem przynależnym (komórką) oraz udziałem w nieruchomości wspólnej (stanowiącej grunt oraz części budynku i urządzenia nie służące wyłącznie do użytku właścicieli lokali), w ramach którego poszczególni kupujący będą mogli korzystać na zasadzie wyłączności z balkonu, tarasu i miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym jak również nabycie przez kupujących udziału we własności działki w urządzeniach tam zainstalowanych, takich jak: ogrodzenie, drogi dojazdowe, plac zabaw, nasadzenia roślinne, śmietnik i inne elementy małej architektury, powinna być opodatkowana stawką 7% podatku od towarów (art. 48 k.c.).

Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali stanowi, iż samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych (komórka lokatorska). Z kolei, zgodnie z treścią art. 3 ust 1 ustawy o własności lokali, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali, co oznacza, że prawo to nie może być przedmiotem samodzielnego obrotu, natomiast rozporządzenie lokalem zawsze powoduje rozporządzenie udziałem w nieruchomości wspólnej na której, w myśl art. 48 k.c., znajdują się części składowe konieczne do zaspokajania potrzeb bytowych (śmietnik), a wymagane prawem budowlanym. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Zainteresowany wskazał, że współwłasność nieruchomości wspólnej ma charakter przymusowy, a zatem nie jest możliwe jej zniesienie w czasie trwania odrębnej własności lokali.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w przypadku dostawy, budowy. remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stosuje się stawkę podatku w wysokości 7%. Przez budownictwo społeczne rozumie się m.in. obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych (art. 41 ust. 12 a ww. ustawy).

Definicja lokalu została zawarta w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z powyższym aktem, przez lokal należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, nie będące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Podobnie, choć z nieco innych względów, należy traktować udział w nieruchomości wspólnej, który jest prawem związanym z własnością wyodrębnionego lokalu. Taka konstrukcja tego prawa oznacza, że prawem tym nie można rozporządzić bez lokalu i odwrotnie lokalem nie można rozporządzić bez tego prawa. W tej sytuacji, skoro nie istnieje prawna możliwość sprzedaży lokalu bez udziału w nieruchomości wspólnej, zdaniem Spółki należy przyjąć, że również dla udziału w nieruchomości wspólnej ma zastosowanie ta sama – wspólna – stawka podatku od towarów i usług w wysokości 7%. Również brak jest możliwości rozporządzenia, bez rozporządzenia lokalem mieszkalnym, komórka lokatorską oraz miejscem parkingowym, które to miejsca wyznaczenie i zaprojektowanie stanowiło warunek uzyskania pozwolenia na budowę i w przyszłości będzie stanowić warunek uzyskania pozwolenia na użytkowanie wybudowanego budynku.

Jednocześnie, Wnioskodawca zaznaczył, iż taka konstatacja jest zgodna z treścią przepisu art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Jest to niewątpliwie konsekwencją zapisów m.in. ustawy o własności lokali i przejawem dążenia do zapewnienia spójności przepisów podatkowych z całym systemem prawa.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, niepodważalnym jest, iż udział w nieruchomości wspólnej stanowiącej grunt, w tym urządzenia znajdujące się na nim w postaci ogrodzenia, wyłożenia chodników, parking, drogi dojazdowe, lampy wolnostojące, śmietniki, place zabaw, miejsca parkingowe itp. (które również nie stanowią przedmiotu odrębnej własności) oraz obejmującej części wspólne budynków mieszkalnych, w tym wspólne urządzenia i pomieszczenia znajdujące się w tym budynku, spełniają przesłanki zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług warunkujące opodatkowanie takiej sprzedaży 7% stawką tego podatku.

Jak to już wyżej wskazano, nieruchomość wspólna obejmuje grunt oraz części wspólne budynku, które nie służą do wyłącznego korzystania przez właścicieli lokali. Za części wspólne budynku uważa się: klatki schodowe, mury, ale także piwnice, strych oraz miejsca postojowe. Korzystanie z nieruchomości wspólnej przez poszczególnych współwłaścicieli odbywa się na zasadach określonych w art. 206 k.c., tj. każdy ze współwłaścicieli może korzystać z niej, w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Współwłaściciele mogą jednak wspólnie postanowić, że korzystanie ze wspólnej nieruchomości będzie polegać na rozdzielnym korzystaniu, w postaci wydzielenia oznaczonej części wszystkim lub niektórym z nich do indywidualnego, odrębnego korzystania (quoad usum). Współwłaściciel użytkujący wydzieloną mu część nieruchomości nie staje się wyłącznym jej posiadaczem, lecz pozostaje nadal współposiadaczem całości i posiadaczem prawa odrębnego korzystania z wydzielonej mu części fizycznej (por. ,,Nieruchomości. Problematyka prawna” Rudnicki Stanisław, Bieniek Gerard, LexPolonica). Taki podział nic nie zmienia w stosunkach własnościowych, jest bowiem wyłącznie ustaleniem sposobu samego tylko korzystania z nieruchomości wspólnej.

Reasumując, Spółka zamierza sprzedawać lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniem przynależnym (komórką) oraz udziałem w nieruchomości wspólnej i urządzeniach na niej się znajdujących, w ramach którego dany kupujący będzie mógł korzystać na zasadzie wyłączności z balkonu, tarasu i miejsca parkingowego. Do powyższej sprzedaży Spółka zamierza zastosować stawkę 7% podatku od towarów i usług, gdyż z punktu widzenia przepisów podatkowych sprzedaż nowego lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z powierzchni wspólnej podlega takiemu samemu opodatkowaniu.

Powyższe stanowisko, co do zasady, w ocenie Spółki, potwierdza Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (Pierwsza Izba) Levob Verzekerringen BV i OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien z dnia 27 października 2005 r., sprawa C-41/04, zgodnie z którym ujednoliconą postawę wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle ze sobą powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej. Także orzecznictwo krajowe (por. wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2005 r. sygn. akt I FSK 103/2005) wskazuje, iż nie można dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki tylko i wyłącznie z przyczyn leżących po stronie przepisów podatkowych, skoro przepisy cywilnoprawne traktują taki przypadek, jako jeden przedmiot sprzedaży. Należy tutaj również wskazać wyrok WSA z dnia 23 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 635/09 wydany wskutek zaskarżenia interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 30 grudnia 2008 r. ILPP1/443-991/08-2/BD w wyniku, którego to zaskarżona interpretacja została uchylona przez Sąd jako niezgodna z prawem.

Zdaniem Spółki powyższe, niewątpliwie słuszne stanowisko ETS i sądów krajowych, w całej rozciągłości dotyczy sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej w sposób opisany w niniejszym wniosku. Ponadto stanowisko Spółki dotyczące zastosowania 7% stawki podatku VAT przy sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz udziałem w nieruchomości wspólnej zostało wielokrotnie potwierdzone w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w tym m.in. w wyroku z dnia 22 czerwca 2005 r., sygn. akt I FSK 103/2005) – „(…) sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z tak wydzielonych miejsc postojowych, znajdujących się w danym budynku podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego” oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych np. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 15 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Po 1206/2007 – miejsce postojowe traktowane jest jako cześć wspólna przynależna do lokalu mieszkalnego opodatkowane jest więc taką samą stawką jak lokal”, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 października 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1181/07 – „Sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z wydzielonych miejsc postojowych, znajdujących się w danym budynku, podlega jednej stawce VAT właściwej dla lokalu mieszkalnego w sytuacji, gdy nie ma możliwości nabycia lokalu mieszkalnego bez prawa do korzystania z miejsca postojowego, które to prawo jest zatem integralnie związane z prawem własności lokalu mieszkalnego”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe – w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w częściach wspólnych obu budynków - tarasem i balkonem,

* nieprawidłowe – w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w pozostałych częściach wspólnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;

2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

Stosownie do przepisu § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.), w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych I niepełnosprawnych,

2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

nbspnbspnbsp – w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

W myśl art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie wskazują definicji lokalu użytkowego ani mieszkalnego. Definicję lokalu mieszkalnego zawiera art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Ponadto, art. 2 ust. 4 ww. ustawy stanowi, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnice, strych, komórka, garaż, zwane dalej w ustawie „pomieszczeniami przynależnymi”.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według art. 3 ust. 1 ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Z brzmienia art. 2 ust. 2 ww. ustawy o własności lokali wynika, iż podstawowym kryterium pozwalającym zaliczyć określone pomieszczenie do kategorii pomocniczych jest to czy pomieszczenie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych zamieszkałych w lokalu osób. Stosując takie kryterium stwierdzić należy, że garaż czy miejsce postojowe, choć stanowią część składową lokalu mieszkalnego, nie należą do pomieszczeń pomocniczych, lecz przynależnych do lokalu i nie służą dla bezpośredniego zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych ludności.

Treść przywołanych wyżej zapisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi:

* pojęciem pomieszczenia pomocniczego, czyli takiego pomieszczenia, które wraz z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, w danym przypadku chodzi więc wyraźnie o taki funkcjonalny związek tych pomieszczeń z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, który polega na wykorzystaniu całej tej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkalnych potrzeb ludzi;

* pojęciem pomieszczenia przynależnego, które w sensie prawnym stanowi wprawdzie część składową lokalu mieszkalnego, jednakże w sensie funkcjonalnym nie jest przestrzenią przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania potrzeb ludzi, lecz ma służyć zaspokajaniu innych potrzeb tych osób, które korzystają z samodzielnego lokalu mieszkalnego. W tym kontekście ustawodawca wymieniał przykładowo piwnicę, strych, komórkę, garaż.

Przedstawiona analiza przepisów ustawy o własności lokali nie może jednak prowadzić do wniosku, że pomieszczenia przynależne nigdy nie stanowią części obiektu budownictwa mieszkaniowego, bądź iż jest to pojęcie równoznaczne z wyrażeniem: „lokal użytkowy”. Na takie stwierdzenie nie pozwala literalne brzmienie art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali, który:

* po pierwsze nie wskazuje, że zawsze pomieszczenia przynależne mają być położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem,

* po drugie wymienia w tej samej kategorii co garaż odmienne funkcjonalnie pomieszczenia np. strych, piwnicę, czy komórkę.

Ze względu na fakt, że system pojęciowy zastosowany w ustawie o własności lokali nie daje jednoznacznego wyniku wnioskowania, należy się odnieść – pomocniczo i posiłkowo – do innych uregulowań, które zawierają pojęcia występujące w przepisach ustawy o VAT. Takim aktem prawnym jest rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Zgodnie z § 3 pkt 14 ww. rozporządzenia, lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych. Zaś pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 ww. rozporządzenia).

Na podstawie powyższych uregulowań rozporządzenia można stwierdzić, że garaż w budynku mieszkalnym, w którym znajdują się miejsca garażowe nie jest mieszkaniem, jak również nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym stanowi lokal użytkowy.

A zatem miejsca garażowe w podziemnym garażu wielostanowiskowym nie stanowią lokalu mieszkalnego (części mieszkaniowej budynku mieszkalnego), ani pomieszczenia służącego bezpośredniemu zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych. Garaż lub miejsce postojowe mogą przynależeć do lokalu, ale nie zmienia to ich funkcji użytkowych. Oznacza to, że miejsca garażowe nie mieszczą się w zakresie preferencji wynikającej z przepisów ustawy, gdyż na podstawie powołanych wyżej regulacji prawnych nie stanowią obiektów budownictwa mieszkaniowego. Ich sprzedaż zatem podlega opodatkowaniu wg podstawowej stawki podatku VAT, tj. 22 %.

Podobnie jak udział w infrastrukturze w postaci: bramy garażowej, placu zabaw dla dzieci, lamp, ogrodzenia, śmietnika, utwardzonego chodnika i placu, zieleni i innych elementów małej architektury, gdyż na podstawie powołanych wyżej regulacji prawnych nie stanowią one obiektów budownictwa mieszkaniowego. Zatem, ich sprzedaż opodatkowana będzie 22% stawką podatku VAT.

Natomiast w świetle powyższego dostawa lokalu mieszkalnego wraz z tarasem i balkonem, stanowiącym część składową budynku będzie podlegała opodatkowaniu wg preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 7%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca działający w branży deweloperskiej, jest w trakcie projektowania dwóch połączonych ze sobą budynków mieszkalnych o 6 lokalach. Każdy jest położnych na jednej działce, Spółka zamierza rozpocząć budowę tych budynków, a następnie planuje rozpocząć sprzedaż inwestowanych w nich mieszkań. Przedmiotem poszczególnych umów sprzedaży będzie odrębna własność lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniami przynależnymi – komórką lokatorską oraz z udziałem w nieruchomości wspólnej i urządzeniach nie służących do wyłącznego użytku właścicieli lokali w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, liczonych na zasadach określonych w art. 3 ust. 3 tej ustawy, jako prawem związanym z prawem własności lokalu mieszkalnego. Udział w nieruchomości wspólnej i w urządzeniach nie służących do wyłącznego użytku właścicieli lokali będzie obejmował udział w częściach wspólnych obu budynków – balkonach, tarasach, garażu podziemnego, jak również w urządzeniach zainstalowanych na tych częściach wspólnych – brama garażowa, plac zabaw dla dzieci, lampy, ogrodzenie, śmietnik, utwardzone chodniki i place, zieleń i inne elementy małej architektury wymagane przez prawo budowlane. W ramach odrębnej umowy zawartej z kupującym lokal mieszkalny, kupujący będzie miał prawo na zasadzie podziału do korzystania do umownego korzystania z balkonu, tarasu, miejsca parkingowego w garażu podziemnym wielostanowiskowym.

Analiza powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wskazuje, że 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie wyłącznie w stosunku do będących przedmiotem obrotu (sprzedaży) samodzielnych lokali mieszkalnych w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie obniżona do wysokości 7% stawka podatku VAT znajdzie zastosowanie wyłącznie dla sprzedawanych części obiektów budownictwa mieszkaniowego, tj. lokali mieszkalnych wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku takich jak balkon, taras.

Natomiast sprzedaż udziału w parkingu podziemnym (miejsca garażowego) oraz w infrastrukturze w postaci: bramy garażowej, placu zabaw dla dzieci, lamp, ogrodzeń, śmietniku, utwardzonych chodnikach i placach, zieleni i innych elementów małej architektury, opodatkowane będzie 22% stawką podatku.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia NSA i WSA nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie spraw oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 października 2005 r. znak C-41/04 w sprawie Levob Verzekeringen BV, OV Bank przeciwko Staatssecretaris van Financien tut. Organ wyjaśnia, iż nie ma on zastosowania w sprawie Wnioskodawcy. Stan faktyczny – stanowiący podstawę wyroku ETS – dotyczy bowiem transakcji zawartej przez podmiot – wykonujący działalność ubezpieczeniową – będący stroną dostawy programu informatycznego oraz obejmującą zainstalowanie oprogramowania bazowego i jego przystosowania do systemu informatycznego nabywcy, jak również do przeprowadzenia pięciodniowego szkolenia pracowników za dodatkowym wynagrodzeniem. Strony zawartej umowy nie były podmiotami krajowymi.

W związku z powyższym orzeczenie Trybunału dotyczyło odmiennego stanu faktycznego, niezwiązanego ze sprawą będącą przedmiotem wniosku.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w niniejszej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.