IBPP1/443-336/10/BM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2010r. (data wpływu 13 kwietnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy dofinansowanie budowy środka trwałego w obiektach budownictwa mieszkaniowego stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT, jeśli tak to jaką stawką podatku VAT - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 13 kwietnia 2010r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 28 czerwca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie ustalenia czy dofinansowanie budowy środka trwałego w obiektach budownictwa mieszkaniowego stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT, jeśli tak to jaką stawką podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem energetyki cieplnej. Zawarł umowę o wykonanie węzła cieplnego usytuowanego w obiekcie budownictwa mieszkaniowego w ramach współfinansowania. Odbiorca ciepła zwraca Wnioskodawcy część wydatków na budowę węzła cieplnego. Węzeł cieplny stanowi środek trwały Wnioskodawcy. Otrzymany zwrot wydatków Wnioskodawca traktuje jako dofinansowanie budowy środka trwałego i rozlicza zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości na rozliczenia międzyokresowe przychodów.

Jeśli kontrahent jest zainteresowany przyłączeniem do sieci cieplnej Spółka przedstawia przyszłemu odbiorcy ciepła ofertę cenową dla inwestycji zasilania w ciepło. Łączny koszt inwestycji obejmuje koszt wykonania przyłącza ciepłowniczego do budynku oraz koszt budowy węzła cieplnego w budynku. Spółka deklaruje wykonanie na swój koszt przyłącza ciepłowniczego do budynku odbiorcy ciepła, za które pobiera opłatę przyłączeniową zgodnie z § 7 ust. 8 oraz § 24 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 9 października 2006r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz. U. z 2006r. nr 193, poz. 1423) oraz wyposażenie węzła w układ pomiarowo-rozliczeniowy.

Wykonanie węzła proponuje się odbiorcy w dwóch wariantach:

1. Odbiorca wykona na swój koszt węzeł cieplny. Do rozliczeń za pobrane ciepło zostanie zastosowana Taryfa D11.

2. Wnioskodawca i odbiorca ciepła będą partycypować w kosztach wykonania węzła.

Węzeł cieplny będzie stanowił własność Spółki. Spółka ponosić będzie koszty konserwacji i remontów węzła. Dla rozliczeń za pobrane ciepło zostanie zastosowana Taryfa D12.

Opłaty dla Taryfy D12 są wyższe niż dla Taryfy D11.

Przepisy prawa energetycznego nie regulują kwestii kosztów budowy węzła. Zarówno odbiorca ciepła jak i dostawca ciepła nie są zobowiązani do pokrycia kosztów budowy węzła. To odbiorca ciepła jako właściciel budynku decyduje o sposobie zasilania w ciepło wybierając np. ogrzewanie gazowe lub z sieci cieplnej. Obowiązki odbiorcy i dostawcy ciepła w przypadku decyzji o wspólnej budowie węzła cieplnego reguluje zawarta umowa cywilnoprawna.

Spółka nie uzależnia dostawy ciepła od współfinansowania budowy węzła. Przy przyłączaniu nowych odbiorców każdorazowo decyduje analiza techniczna (możliwość przyłączenia, wejścia w teren, długość i średnica przyłącza) oraz ekonomiczna (stopa zwrotu z inwestycji, przy uwzględnieniu ilości i ceny ciepła). Umowa o budowę węzła (współfinansowanie) nie określa podziału węzła w związku z partycypacją w kosztach budowy. Całość węzła cieplnego znajduje się budynku odbiorcy ciepła o symbolu PKOB 1122.

W związku z wątpliwościami dotyczącymi opodatkowania Spółka wystawiła w przedmiotowej sprawie fakturę VAT i odprowadziła podatek wg stawki 22%. Na fakturze podano nst. treść: "refakturowanie kosztów dotyczy umowy nr…”.

Spółka nie jest zobowiązana do wyłącznego pokrycia kosztów budowy węzła. Przepisy nie regulują kwestii kosztów ponoszonych przy budowie węzłów cieplnych. Koszty budowy węzła ponosi odbiorca samodzielnie lub wspólnie z dostawcą ciepła. Sporadycznie Spółka podejmuje decyzje o finansowaniu węzła cieplnego na swój koszt. Stanowi on wówczas środek trwały Wnioskodawcy, a odbiorca ciepła obciążony jest Taryfą D.12.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dofinansowanie budowy środka trwałego w obiektach budownictwa mieszkaniowego stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT, a jeśli tak to jaką stawkę podatku VAT należy zastosować w przedmiotowej sytuacji...

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie budowy środka trwałego nie jest dostawą towarów ani świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o VAT. Przekazane środki pieniężne będące zwrotem poniesionych wydatków, nie wiążą się z jakąkolwiek czynnością podlegającą opodatkowaniu, ich przekazanie wynika z zawartej umowy dotyczącej realizacji wspólnego przedsięwzięcia i wiąże się z pokryciem kosztów tej realizacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o VAT, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana czynność (świadczona usługa) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 cyt. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 powołanej ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi) według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie zaklasyfikowania i wydanie opinii interpretacyjnej do odpowiedniego organu udzielającego takich informacji, tj. Urzędu Statystycznego.

Z powyższych przepisów wynika, iż dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przyjmuje się, że wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów oraz te nieodpłatne świadczenia niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, z którymi wiązało się prawo od odliczenia podatku przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, iż w przepisach ww. ustawy określeniem „usług” objęto obszerny krąg czynności obejmujący swoim zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń nie ujętych w tych klasyfikacjach.

Aby świadczenie usługi podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi mieć miejsce również odpłatność, tj. gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym, zaś usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT jest każde świadczenie odpłatne, które powoduje powstanie przysporzenia po stronie odbiorcy na skutek działania wykonawcy świadczenia.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w orzecznictwie ETS, m.in. w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia). ETS wskazał, iż świadczenie usług podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem energetyki cieplnej. Zawarł umowę o wykonanie węzła cieplnego usytuowanego w obiekcie budownictwa mieszkaniowego w ramach współfinansowania. Odbiorca ciepła zwraca Wnioskodawcy część wydatków na budowę węzła cieplnego. Węzeł cieplny stanowi środek trwały Wnioskodawcy. Otrzymany zwrot wydatków Wnioskodawca traktuje jako dofinansowanie budowy środka trwałego i rozlicza zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości na rozliczenia międzyokresowe przychodów.

Jeśli kontrahent jest zainteresowany przyłączeniem do sieci cieplnej Spółka przedstawia przyszłemu odbiorcy ciepła ofertę cenową dla inwestycji zasilania w ciepło. Łączny koszt inwestycji obejmuje koszt wykonania przyłącza ciepłowniczego do budynku oraz koszt budowy węzła cieplnego w budynku. Spółka deklaruje wykonanie na swój koszt przyłącza ciepłowniczego do budynku odbiorcy ciepła, za które pobiera opłatę przyłączeniową zgodnie z § 7 ust. 8 oraz § 24 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 9 października 2006r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz. U. z 2006r. nr 193, poz. 1423) oraz wyposażenie węzła w układ pomiarowo-rozliczeniowy.

Wykonanie węzła proponuje się odbiorcy w dwóch wariantach:

1. Odbiorca wykona na swój koszt węzeł cieplny. Do rozliczeń za pobrane ciepło zostanie zastosowana Taryfa D11.

2. Wnioskodawca i odbiorca ciepła będą partycypować w kosztach wykonania węzła.

Węzeł cieplny będzie stanowił własność Spółki. Spółka ponosić będzie koszty konserwacji i remontów węzła. Dla rozliczeń za pobrane ciepło zostanie zastosowana Taryfa D12.

Opłaty dla Taryfy D12 są wyższe niż dla Taryfy D11.

Spółka nie jest zobowiązana do wyłącznego pokrycia kosztów budowy węzła. Przepisy nie regulują kwestii kosztów ponoszonych przy budowie węzłów cieplnych. Koszty budowy węzła ponosi odbiorca samodzielnie lub wspólnie z dostawcą ciepła. Sporadycznie Spółka podejmuje decyzje o finansowaniu węzła cieplnego na swój koszt. Stanowi on wówczas środek trwały Wnioskodawcy, a odbiorca ciepła obciążony jest Taryfą D.12.

Przepisy prawa energetycznego nie regulują kwestii kosztów budowy węzła. Zarówno odbiorca ciepła jak i dostawca ciepła nie są zobowiązani do pokrycia kosztów budowy węzła. To odbiorca ciepła jako właściciel budynku decyduje o sposobie zasilania w ciepło wybierając np. ogrzewanie gazowe lub z sieci cieplnej. Obowiązki odbiorcy i dostawcy ciepła w przypadku decyzji o wspólnej budowie węzła cieplnego reguluje zawarta umowa cywilnoprawna. Spółka nie uzależnia dostawy ciepła od współfinansowania budowy węzła. Przy przyłączaniu nowych odbiorców każdorazowo decyduje analiza techniczna (możliwość przyłączenia, wejścia w teren, długość i średnica przyłącza) oraz ekonomiczna (stopa zwrotu z inwestycji, przy uwzględnieniu ilości i ceny ciepła). Umowa o budowę węzła (współfinansowanie) nie określa podziału węzła w związku z partycypacją w kosztach budowy. Całość węzła cieplnego znajduje się budynku odbiorcy ciepła o symbolu PKOB 1122. Spółka wystawiła w przedmiotowej sprawie fakturę VAT i odprowadziła podatek wg stawki 22%. Na fakturze podano treść: "refakturowanie kosztów dotyczy umowy nr…”.

Analizując przedstawiony stan faktyczny w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, iż opisane przez Wnioskodawcę czynności wypełniają definicję usług. Wnioskodawca uzyska bowiem określoną kwotę pieniędzy tytułem partycypowania w kosztach wykonania węzła cieplnego w budynku odbiorcy ciepła.

Pomiędzy Wnioskodawcą i nabywcą usługi tj. odbiorcą ciepła zaistnieje zatem relacja zobowiązaniowa, którą należy traktować jako wzajemne świadczenie usługi za wynagrodzeniem. Świadczeniem usług jest bowiem każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zależności, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania.

Skoro zatem w przedmiotowej sprawie wystąpi określony świadczeniobiorca (potencjalny nabywca usługi tj. odbiorca ciepła), który nabędzie to prawo za wynagrodzeniem, działanie takie będzie usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i ze względu na jej odpłatny charakter podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ustosunkowując się do powyższego wskazać należy, że z kontrahentami (odbiorcami ciepła) zostały zawarte umowy cywilnoprawne dotyczące wykonania węzła cieplnego w budynku odbiorcy ciepła.

Wnioskodawca proponuje odbiorcy wykonanie węzła w dwóch wariantach, kiedy to koszty budowy węzła ponosi odbiorca samodzielnie wówczas do rozliczeń za pobrane ciepło ma zastosowanie Taryfa D11, lub wspólnie z dostawcą ciepła – wówczas do rozliczeń za pobrane ciepło zostanie zastosowana Taryfa D12.

Spółka nie jest zobowiązana do wyłącznego pokrycia kosztów budowy węzła. Sporadycznie Spółka podejmuje decyzje o finansowaniu węzła cieplnego na swój koszt. Stanowi on wówczas środek trwały Wnioskodawcy, a odbiorca ciepła obciążony jest Taryfą D.12.

Dla rozliczeń za pobrane ciepło zostanie zastosowana Taryfa D12.

Opłaty dla Taryfy D12 są wyższe niż dla Taryfy D11.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca w zamian za partycypację w kosztach ponoszonych przy budowie węzłów cieplnych (w całości lub części) stosuje, w stosunku do odbiorców którzy partycypują w tych kosztach rozliczenia za pobrane ciepło według różnych Taryf tj. D11 i D12.

W takim przypadku, ponoszone przez odbiorców ciepła koszty budowy węzła, w istocie winny być traktowane jako opłata za usługę nabycia odpowiedniej taryfy cenowej tj. Taryfy D11 (niższej) lub Taryfy D12 (wyższej).

Partycypowanie w kosztach budowy węzła cieplnego jest transakcją wiązaną. Odbiorca ciepła jako współfinansujący w zamian za udział w kosztach budowy węzła, na podstawie zawartej umowy, nabywa prawo do odpowiedniej Taryfy za pobrane ciepło.

Stosunek zobowiązaniowy umożliwia uznanie otrzymanych przez Wnioskodawcę od odbiorcy ciepła środków finansowych z tytułu budowy węzła za zapłatę należności za możliwość odbioru ciepła w ogóle a zarazem świadczenie usługi nabycia odpowiedniej taryfy cenowej za pobrane w przyszłości ciepło.

Partycypacja w kosztach budowy węzła jest w istocie wynagrodzeniem za usługę świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz partycypującego. Odbiorca ciepła, w celu umożliwienia (zgodnie z jego wyborem) dostawy ciepła do budynku, zobowiązuje się do partycypowania w kosztach budowy węzła cieplnego, ma tym samym prawo korzystać z odpowiedniej Taryfy za przyszłe dostawy ciepła, zgodnie z zawartą umową.

Jak wynika z powyższego, w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym dochodzi do świadczenia usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Czynność ta wykonywana jest przez Wnioskodawcę, za wynagrodzeniem, efektem tej czynności jest świadczenie na rzecz kontrahenta (odbiorcy ciepła) usługi nabycia możliwości zasilania budynku w ciepło oraz odpowiedniej taryfy cenowej za pobrane ciepło. Tak więc partycypację w kosztach budowy węzła cieplnego należy uznać za odpłatność za świadczenie usługi.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 13 ww. ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Ponieważ świadczona przez Wnioskodawcę ww. usługa nie mieści się w katalogu zwolnień od podatku od towarów i usług wymienionych w ustawie o VAT oraz rozporządzeniach wykonawczych, nie jest również objęta preferencyjną stawką podatku od towarów i usług zatem winna być opodatkowana stawka podatku w wysokości 22%, zgodnie z art. 41 ustawy o VAT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.