ITPP2/443-388/10/AF

INTERPRETACJA INDWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 22 czerwca 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktur korygujących w związku ze zmianą stawki na dostawę budynków - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 26 kwietnia 2010 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniu 22 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktur korygujących w związku ze zmianą stawki na dostawę budynków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka realizuje zadania inwestycyjne, polegające na rewitalizacji budynków starego miasta. Rewitalizacja polega na wybudowaniu nowego budynku po wyburzeniu starego, a nie przebudowie już istniejącego. Spółka kupuje roboty budowlane i po doprowadzeniu budowy do stanu surowego zamkniętego dokonuje sprzedaży nieruchomości. Dostawca robót budowlanych sklasyfikował obiekt jako mieszkalny i opodatkował sprzedaż stawką 7%. W dniu 31 października 2008 r. Spółka sprzedała nieruchomość (budynek główny i oficynę) opisany następująco w dokumentacji projektowej:

1. budynek główny (powierzchnia zabudowy 146,78 m2, powierzchnia użytkowa 206,98 m2):

1. lokal usługowy 106,92 m2;

2. lokal mieszkalny 78,01 m2;

3. powierzchnia wspólna 22,05 m2;

4. kubatura brutto 1036,03 m3;

2. oficyna (powierzchnia zabudowy 60,25 m#178;, powierzchnia użytkowa 104,94 m2):

1. lokal usługowy (apartament) 41,38 m2;

2. lokal mieszkalny 41,18 m2;

3. powierzchnia wspólna 22,38 m2;

4. kubatura brutto 411,81 m3.

Obiekt sklasyfikowano wg przewagi powierzchni mieszkalnej nad usługową jako mieszkalny PKOB 1/11/112 i zastosowano stawkę 7%. Uznano bowiem, że lokal opisany jako lokal usługowy–apartament, który może służyć do stałego zamieszkania należało przypisać powierzchni mieszkalnej tego obiektu. Spółka miała wątpliwości co do prawidłowej klasyfikacji sprzedawanego obiektu, dlatego też w przedwstępnej umowie sprzedaży, a później w akcie notarialnym zawarto klauzulę dotycząca możliwości zmiany stawki podatku od towarów i usług przy sprzedaży nieruchomości z 7% na 22%, co kupujący przyjął do wiadomości i potwierdził własnoręcznym podpisem.

W 2009 r. w toku czynności sprawdzających u dostawcy robót budowlanych, urząd skarbowy zakwestionował zastosowaną stawkę 7% na dostawę robót budowlanych dotyczących tej nieruchomości, uznając że lokal usługowy-apartament należało przypisać powierzchniom usługowym, a nie mieszkalnym i w związku z tym należało opodatkować 22% stawką. Dostawca robót budowlanych skorygował deklaracje sprzedaży i wytrawił Spółce korekty faktur dotyczących tej nieruchomości, klasyfikując ją jako niemieszkalną i stosując stawkę 22%.

Po ponownym przeanalizowaniu dokumentacji projektowej i posiadanej interpretacji indywidualnej nr ITPP1/443-730/08/AP z dnia 19 listopada 2008 r., dotyczącej sprzedaży innego budynku, Spółka postanowiła przyjąć korekty faktur zakupu od dostawcy robót oraz wystąpić do ostatecznego nabywcy nieruchomości z korektami faktur dotyczących tej sprzedaży. W związku z zakwalifikowaniem lokalu usługowego-apartamentu do powierzchni usługowych, skorygowano stawkę podatku z 7% na 22%. Do dnia 21 kwietnia 2010 r. nabywca nie uznał stanowiska Spółki i nie przyjął korekt faktur dotyczących sprzedaży. Spółka pomimo nieotrzymania potwierdzenia przyjęcia korekty faktur, skorygowała deklaracje VAT i odprowadziła zaległy podatek wraz z odsetkami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy słusznie skorygowano sprzedaż własną dla ostatecznego nabywcy...

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro apartament nie może być przypisany powierzchni mieszkalnej budynku, Spółka powinna wystawić korekty faktur ostatecznemu nabywcy nieruchomości. Z uwagi na konieczność uregulowania zaległego podatku od towarów i usług wraz z odsetkami (pomimo braku potwierdzenia odbioru faktur korygujących) należało dokonać korekty deklaracji i odprowadzić zaległość. Odbiorca natomiast, pomimo nie podpisania korekt faktur VAT, staje się dłużnikiem, a Spółka ma prawo dochodzić swojej należności wraz z odsetkami w przypadku opóźnienia w zapłacie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ww. ustawy, 7% stawkę podatku od towarów i usług stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, rozumie się - w myśl ust. 12a cytowanego przepisu - obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych (…).

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy o podatku od towarów i usług, nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;

2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Ponadto zgodnie z § 5 ust. 1a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.), stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7 % również w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,

2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

* w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

Należy zaznaczyć, iż ww. rozporządzenie obowiązywało od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 1 grudnia 2008 r. Obecnie podobne uregulowania znajdują się w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010 r. rozporządzeniu z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799).

W celu właściwego zdefiniowania pojęcia „obiekt budownictwa mieszkaniowego” i co się z tym wiąże, stosowania odpowiedniej stawki podatku, należy uwzględniać regulację wynikającą z art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z jego treścią, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zgodnie z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Stosownie do treści art. 51 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka realizuje zadania inwestycyjne, polegające na rewitalizacji budynków starego miasta. Kupuje roboty budowlane i po doprowadzeniu budowy do stanu surowego zamkniętego dokonuje sprzedaży nieruchomości. Dostawca robót budowlanych sklasyfikował obiekt jako mieszkalny i opodatkował sprzedaż stawką 7%. W dniu 31 października 2008 r. Spółka sprzedała nieruchomość (budynek główny i oficynę). Biorąc pod uwagę przewagę powierzchni mieszkalnej nad usługową, obiekt sklasyfikowano jako mieszkalny PKOB 1/11/112 i zastosowano stawkę 7%. Uznano bowiem, że lokal opisany jako lokal usługowy – apartament, który może służyć do stałego zamieszkania należało przypisać powierzchni mieszkalnej tego obiektu. Spółka miała wątpliwości co do prawidłowej klasyfikacji sprzedawanego obiektu, dlatego w przedwstępnej umowie sprzedaży, a później w akcie notarialnym zawarto klauzulę dotyczącą możliwości zmiany stawki podatku od towarów i usług przy sprzedaży nieruchomości z 7% na 22%, o czym kupujący został poinformowany. W toku czynności sprawdzających u dostawcy robót budowlanych urząd skarbowy zakwestionował zastosowaną stawkę 7% uznając, że lokal usługowy-apartament należało przypisać powierzchniom usługowym, a nie mieszkalnym i w związku z tym należało opodatkować 22% stawką. Dostawca robót budowlanych skorygował deklaracje i wystawił Spółce korekty faktur dotyczących sprzedaży tej nieruchomości, klasyfikując ją jako niemieszkalną i stosując stawkę 22%. Spółka postanowiła przyjąć korekty faktur zakupu od dostawcy robót oraz wystąpić do ostatecznego nabywcy nieruchomości z korektami faktur dotyczących tej sprzedaży. W związku z zakwalifikowaniem lokalu usługowego-apartamentu do powierzchni usługowych, skorygowano stawkę podatku z 7% na 22%. Do dnia 21 kwietnia 2010 r. nabywca nie uznał stanowiska Spółki i nie przyjął korekt faktur dotyczących sprzedaży. Spółka pomimo nieotrzymania potwierdzenia przyjęcia korekty faktur, skorygowała deklaracje VAT i odprowadziła zaległy podatek wraz z odsetkami.

Biorąc pod uwagę powyższe fakty oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że jeżeli przedmiotem sprzedaży był budynek niemieszkalny, jego dostawa winna być opodatkowana stawką podatku od towarów i usług w wysokości 22%, w związku z tym konieczne było wystawienie faktur korygujących VAT, złożenie korekt deklaracji za właściwe okresy oraz zapłata zaległego podatku wraz z odsetkami.

Końcowo należy zauważyć, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego. W związku z tym niniejsza interpretacja nie odnosi się do oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości dochodzenia należności wraz z odsetkami od kontrahentów Spółki.

Ponadto podkreślić należy, iż kwestia zaklasyfikowania budynku do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny stanowiska odnośnie klasyfikacji przedmiotowego budynku.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania zainteresowany podmiot może zwrócić się o udzielenie informacji w tym zakresie do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.