VI SA/Wa 387/14

Uzasadnienie

Minister Finansów postanowieniem z [...] listopada 2013 r. nr [...], po rozpoznaniu ponaglenia z dnia [...] września 2013 r. wniesionego przez F. Sp. z o.o. z siedzibą w J. (skarżącą w niniejszej sprawie), zawierającego zarzut niezałatwienia we właściwym terminie przez Dyrektora Izby Celnej w B. sprawy nr [...] wszczętej na wniosek strony - uznał ponaglenie za nieuzasadnione oraz uznał ponaglenie za bezprzedmiotowe i umorzył postępowanie w części dotyczącej wyznaczenia Dyrektorowi Izby Celnej w B. ostatecznego terminu na załatwienie sprawy nr [...].

W dniu 23 grudnia 2013 r. skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ww. postanowienie Ministra Finansów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Merytoryczne rozpatrzenie zasadności skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu, skargę wniesie uprawniony podmiot oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została złożona w terminie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do odrzucenia skargi.

Zakres właściwości rzeczowej sądu administracyjnego określa art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej p.p.s.a.), zgodnie z którym kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy

zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

W niniejszej sprawie przedmiotem zaskarżenia jest postanowienie Ministra Finansów wydane na podstawie art. 141 § 1 pkt 2, art. 208 § 1, art. 216, art. 217 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 8 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540).

Przepis art. 141 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, że na niezałatwienie sprawy we właściwym terminie lub terminie ustalonym na podstawie art. 140 stronie służy ponaglenie do ministra właściwego do spraw finansów publicznych, jeżeli sprawa nie została załatwiona przez dyrektora izby skarbowej lub dyrektora izby celnej.

Ponaglenie na niezałatwienie sprawy w terminie jest specyficznym środkiem ochrony praw strony w postępowaniu podatkowym. Ponaglenie to przysługuje na czynność organu administracyjnego, która w tym przypadku będzie przybierała

postać swoistego milczenia administracji. Istotą przyjętego w ustawie – Ordynacja podatkowa rozwiązania jest spełnienie dwóch celów. Po pierwsze, przez rozpoznanie ponaglenia w indywidualnej sprawie może dojść do wyznaczenia organowi właściwemu w sprawie dodatkowego terminu na załatwienie sprawy. Po drugie,

organ wyższego stopnia zostaje poinformowany o uchybieniach w pracy organu niższego stopnia. Stwierdzenie tego typu uchybienia powinno prowadzić do podjęcia działań zmierzających do poprawienia terminowości załatwiania spraw administracyjnych (por. J. Borkowski, J. Jendrośka, R. Orzechowski, A. Zieliński: Kodeks postępowania administracyjnego, s. 131).

Rozpatrując ponaglenie organ wyższego stopnia może podejmować rozstrzygnięcia i działania wyłącznie wskazane wprost w art. 141 § 2 Ordynacji podatkowej. Celem ponaglenia jest zatem spowodowanie podjęcia przez organ, który popadł w zwłokę, rozstrzygnięcia kończącego sprawę. Ponaglenie spełnia zatem identyczną funkcję jak zażalenie przewidziane w art. 37 k.p.a. Środek ten musi zostać wniesiony przed wniesieniem skargi na bezczynność (vide postanowienie NSA z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt II GSK 1350/10 LEX nr 742865).

Na postanowienie wydane w związku z rozpoznaniem wniesionego przez stronę ponaglenia nie służy zażalenie. Postanowienie to ma charakter wpadkowy (incydentalny), a więc nie kończy ono postępowania w sprawie. Nie można też uznać by było ono postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty, skoro jego celem jest spowodowanie jedynie, aby tego rodzaju rozstrzygnięcie zostało podjęte.

Zatem za niedopuszczalne należało uznać wniesienie skargi na akt nie objęty kontrolą sądu administracyjnego.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 52 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.